ერკე მიდასი - სიცოცხლის ბოლო

სიცოცხლის ბოლოს დამპალ კედლებში ამომხდება სული. უკანასკნელ ამოსუნთქვას ბინძურ კლინიკაში დავტოვებ და გავეშურები სრულ უკუნეთში, საიდანაც ჩემს ცხოვრებას მთლიანად სხვაგვარად დავინახავ. როგორ ვიცხოვრე, რა მიკეთებია, ვის დავეხმარე და ვისი ცხოვრება ვაქციე

სიცოცხლის ნერგი

ფაფრის მინდვრებზედ დამტვერილო ვაზის ყვავილო, სამოთხის შვილო, მე შენს ფოთოლთა შრიალში დავქრი, მსურს შენს ყლორტებთან კიდევ ბევრჯერ ვიპურმარილო, შეღამებისას შენს მტევნებში მზესავით გავქრე.

პატარავ შენ სიცოცხლის აზრი მომეცი....

პატარავ შენ სიცოცხლის აზრი დამიბრუნე,ჩემს იარებს თითქოს მალამო წაუსვი,ჩემი სიცოხლის აზრი გახდი შენ ჩემი ერთადერთი საფიქრალი ხარ პატარავ მიყვარხარ.შენ საოცრება ხარ

სიცოცხლის ომი

რომ დავფიქრდეთ, ადამიანის ბუნება როგორი ძლიერია არა? გვტკივა ძლიერ გვაჭერენ მაგრამ მაინც არ ვნებდებით, არ ვამბობთ, რომ შეუძლებელია ამ ტკივილს გავუძლოთ.

სიცოცხლის საჭე

შუაღამისას ,ცუდი სიზმრისგან მოვლენილმა შიშმა გააღვიძა.ამ ბოლო დროს ხშირად ესიზმრებოდა არცთუ ისე დიდი ხნის წინ გარდაცვლილი ბაბუა.

ჩემი სიცოცხლის ნათელი ფერი

მაშინ როცა იმედი გადაწურული გაქვს გამოჩნდება ის ერთადერთი, რომელიც ხელს ჩაგჭიდებს და აღარასოდეს გაგიშვებს . იმედს მოგცემს, შენს სიცოცხლეს ელფერს შესძინს. ის შენი სიცოცხლის ნათელი ფერი გახდება, ფერი რომელიც შენს გულში გაანათებს ხოლმე მის შეხებასა

აღარ შეგრჩა, ხსოვნა სიცოცხლის

სევდიან ქარებს წვიმიანი ზეცა აყუჩებს და ლელიანის მინდვრებისკენ ირღვევა გზები, ჩაახშეთ ფიქრი, გარდაცვლილთა სუნთქვა მდარაჯობს და მიორმაგებს იოტის განცდას წარსულის ხმები. დამპალ ჭაობში დაღალული სხეული გმინავს, და სუნთქვის კვალსაც უქრობს რწმენის გაყოფა

სიცოცხლის ცხრა მცნება (თავი 1)

ისეთივე ჩვეულებრივი დღეა, როგორც სხვები სკოლაში ბავშვები გაკვეთილების დაწყებასა და ახალი თანაკლასელების გაცნობას სულსწრაფით ელიან, რკინის კარი ხმაურით იღება და "ახალი" შემოდის მოკლე ქერა და ხუჭუჭა თმა აქვს, მზის სხივების გამო თვალები მწვანედ უელავს

სიცოცხლის ფასად მაინც აგისრულებ ოცნებას

-გამარჯობა ნიტა! -გაგიმარჯოთ.. გიცნობთ? -ასე თუ ისე მიცნობ! -არა არ გიცნობთ კარგი მახსოვრობა მაქვს.. და რომ გიცნობდეთ არც დამავიწყდებოდით,

უღიმღამო სიცოცხლის საოცრად ფაქიზ საზღვარზე

ყველაფერი დროებითია, ყველაფერი დროებითია ტკივილის გარდა. არ ნელდება, არ იცვლება არ გადის. იქნებ ოცნებებიც დროებითია. იქნებ ნელ-ნელა ოცნებებიც გახუნდეს, ყველაფერი რაზეც აქამდე ოცნებობდი ახდეს, მაგრამ აღმოაჩენ რომ ეს ის არ არის რაზეც ოცნებობდი,