გრძნობები (სრულად)

-ყინავს... ძლივს ვიშოვნე საზამთრო... - კარში მდგომმა ტირილი დაიწყო და მაგრად მოეხვია საზამთროთი ხელ დამშვენებულ საყვარელ მამაკაცს. -კარგად ხარ? -მაპატიეე, ასე რომ შეგცივდა... ისიც მაპატიე საზამთრო რომ მომინდა... ისიც მაპატიე რომ ახლა აღარ მინდაა-

"დემონის მდგმური" (სრულად)

მთავარ გზაზე საცობში გაბმული საყვირით ვეცადე გვერდის აქცევა სხვა ავტომობილებისთვის.რაზეც მძღოლების უკმაყოფილო შეძახილები დავიმსახურე. არც მე დავაკელი და სათითაოდ მოვიგერიე ხელების ქნევით.

სიძულვილის ექსტრაქტით (სრულად)

თვალები დავხუჭე და სახეზე ხელები ავიფარე. -არ გძულვარ? -ძალიან ნელა ჩავიჩურჩულე კითხვა -მიყვარხარ. -ძალიან ნელა ჩაიჩურჩულა პასუხი.

სიყვარული.. (სრულად)

ცუდად ვარ, სულ რაღაც ერთი კვირის წინ დავამთავრე ყველაფერი არ ვიცი რა დავარქვა ამ გრძნობას, სულ მასზე ვფიქრობ, ყველგან ის მელანდება, ვერავის ვეუბნები იმას რასაც განვიცდი. ვიცი მხოლოდ იმას მეტყვიან არ იყო შენი ღირსიო ეგეთ ადამიანს თავი არუნდა

ვალსი ლურჯ ფონზე +18 (სრულად)

- ჩამეხუტე თქო არ მითქვამს... - მაშინ რატომ არ მიძალიანდები? - მეკითხება ეშმაკურად. - რამდენი თვეა მიძალიანდები... რა ხეირი? - ეშმაკურადვე ვუბრუნებ პასუხს. ვგრძნობ, როგორ ეჭიმება სხეული, ჩემს მხრებზე გადმოხვეული ხელი, როგორ უშტერდება მზერა

უხეში სიჩუმე (სრულად)

მთელი სიჩქარით მიჰყავდა მანქანა და გვერდით მჯდომ მეგობარს გაცხარებული უყვებოდა რაღაცას.საჭე სწრაფად მოატრიალა და მოსახვევში შევარდა.ქვები და წვრილი კენჭები მიმოიფანტა და იქაურობა სწრაფად ამტვერდა.

ტორო +18( სრულად)

ბედნიერების ძიებაში არასდროს ვყოფილვარ. არ მიყვარდა მსგავს სისულელეებზე დროის ხარჯვა. ეს ალბათ, დედაჩემის რეალისტ ბუნებას დამატებული, მამაჩემის დიქტატორული ხედვების დამსახურება იყო. ბავშვობიდან ცივი, უგულო და უემოციო ადამიანის სტატუსი შევიძინე და

თაფლისფერი სიყვარული

"და მაშინ, როცა მზის უკანასკნელი ზაფხულის სხივი ბუმბერაზი მყინვარის მიღმა აღმოჩნდებოდა და მოიისფრო სურნელს შემოდგომის სუსხს გადაატორტმანებდა, პო მსუნაგ დათვად გარდაიქმნებოდა ხოლმე. დილის ალიონზე მარჯვენა ხელში ჭიქა ცხელ შოკოლადს დაიჭერდა, მარცხენაში

...რომ არ უნდა გიყვარდეს სრულად (დასასრული)

ვიდრე მე სამზარეულოში ვიჯექი და ლელას სუფრასთან მიტანამდე ვუჭამდი კერძებს, ბაღში გასასვლელი კარიდან, ბავშვებთან ერთად ცეკვა-თამაშით შემოცვივდნენ გოგი, ნანა და ლალიკო. მათთან სწრაფად გაჩნდა დიმა, ალექსანდრე და ანა გულში ჩაიკრა. მათი სახით

სიკვდილის დაბადება /სრულად/

- ჰო, ადამიანები ვპირდებით და ვტეხთ პირობას. მეც ადამიანი ვარ, მაგრამ არა მრავლობითში. იპოვე საკუთარი თავი და შემდეგ მოდი ჩემთან. ნუ გამიმეტებ სამუდამო სიცოცხლისთვის და წყევლად ნუ მომივლენ იმას, რასაც ყველა ასე გამწარებით ებღაუჭება.