ჩვენი დიდი ტკივილის მიუხედავად მაინც ვერ გავუგეთ ერთმანეთს 2

ეს ისტორია ორ ადამიანზეა და მათ ცხოვრებაში მომხდარ კარგ და ცუდ ამბებზე...მგონი არ არის ცუდი წასაკითხი...და თუ ცოტაოდენ დროს დაუთმობთ,წაიკითხავთ და თქვენს აზრს დააფიქსირებთ (კარგსა თუ ცუდს. დიდი სიამოვნებით მივიღებ ჯანსაღ კრიტიკას და ასევე გამახარებს

ჩვენი დიდი ტკივილის მიუხედავად მაინც ვერ გავუგეთ ერთმანეთს

მე ანა ვარ,ანა ჯაჭვლიანი,17 წლის,ვცხოვრობ თბილისში,დედასთან,მამასთან და დასთან ერთად,ბევრი მეგობარი არ მყავს მაგრამ მყავს ბევრი ნაცნობი ,მყავს მხოლოდ ერტი მეგობარი რომელიც ჩემი არაბიოლოგიური და საულიერი ძმაა,ასევე ჩემი საუკეტესო მეგობარი და ადამიანო

ტკივილის ,,პიკი,,

საბოლოოდ დგება ის წამი,როდესაც აცნობიერებ რომ რეალურად შენს გვერდით არავინაა,არავინ გყავს რომ გული გადაუშალო და შენი ტკივილი გაანდო..ბევრი ცდილობს შენს ,,დახმარებას,, შენც მოთმინებით უსმენ და ხვდები რომ ისინი შენ გაკრიტიკებენ,რაც უფრო გტანჯავს და

ყიველი ტკივილის შემდეგ გარდაუვალი ბედნიერება მოვა!(სრულად)

-ბავშვობში სულ ვოცნებებობდი სიყვარულზე,სულ ერთი იყო ეს ოჯახის სიქნებოდა თუ ქალ-ვაჟური,მე უბრალოდ მჭირდებოდა იგი.დროის სვლასთან ერთად ვფიქრობდი რომ სიყვარული საერთოდ არ არსებობდა და ეს უბრალო მტკნარი სიცრუე იყო...მერე შენ გაგიცანი და თითქოს რაღაც

ადამიანებს ძალუძთ ტკივილის გადატანა სიყვარულის მეშვეობით (მეოთხე თავი)

1 თვის განმავლობაში სახლში იჯდა, უნივერსიტეტიდან 2 თვიანი შვებულება აიღო, დირექტორმაც არ უთხრა უარი, თითქმის არასდროს აცდენდა გოგონა ამიტომ იფიქრა საჭირო რომ არ იყოს არ მთხოვდაო და ცოტახნით გაუშა.თითქმის მთელი დღეები ატარებდა თავის ოთახში გარეთ არც

ადამიანებს ძალუძთ ტკივილის გადატანა სიყვარულის მეშვეობით (მესამე თავი)

-იცი აქ მხოლოდ იმ პერიოდში დავდივარ როცა ძალიან მოწყენილი ვარ ან უბრალოდ სიმარტოვე მჭირდება, ეს ადგილი რამოდენიმე თვის წინ ვიპოვე, მაშინ როდესაც შენ პირველად შეგამჩნიე, იმ დღის შემდეგ სულ შენ გხედავდი ისე გამოვიდა რომ ჩემი ლექტორიც გახდი, სულ შენზე

ადამიანებს ძალუძთ ტკივილის გადატანა სიყვარულის მეშვეობით (მეორე თავი)

საღამო გოგონასთვის არასასიამოვნოდ გაგრძელდა, ვატოს შემოხედვებს გოგონა უხერხულ მდგომარეობაში შეჰყავდა და ხან რა ეშლებოდა ხან რა, ამაზე კი ბიჭი ისევ ირონიულად ჩაიცინებდა ხოლმე. სუფრაზე მჯდომებმა რამოდენიმეჯერ ცადეს ლაპარაკში ჩაერთოთ გუგა და ანამარია,

ადამიანებს ძალუძთ ტკივილის გადატანა სიყვარულის მეშვეობით (პირველი

უნივერსიტეტში როცა შევიდა ყველა მას მიაჩერდა და მოკრძალებული სალამი უთხრეს, ძალიან ლამაზი გოგოა მაღალი, ტანწერწეტა, გრძელი წაფლისფერი თმითა და მწვანე თვალებით, საერთოდ არ ეტყობა რომ 30 წლისაა, პირიქით 20 წლის გოგოს ჰგავს, ამიტომაც არ განიცდის

ადამიანებს ძალუძთ ტკივილის გადატანა სიყვარულის მეშვეობით (პირველი

1998 წელი იწურებოდა, გოგონა უნივერსიტეტიდან გამოდიოდა და თან თავის არც თუ ისე ხანგრძლივ, თუმცა მაინც მტკივნეულ ცხოვრებაზე ჩაფიქრდა. როგორ უნდა ახლა მამის ნახვა, მისი ჩახუტება, თავისი დებიც ძალიან მოენატრა, მაგრამ რას იზამს, მხოლოდ მოგონებებით თუ

მოუშუშებელი ტკივილის მომშუშებელი...(სრულად)

არ იცი განგება. რას გიმზადებს! არ იცი რა მოგელის! მაგრამ ცხოვრებაში რაც არ უნდა მოხდეს სიცოცხლე უნდა გავაგრძელოთ,ცხოვრეება ძღვენია ,ძღვენი ღმერთისგან!დაფიქრებულხართ რატომ ქვია წუთისოფელი ჩვენ ყოფას?! იმიტომ ,რომ წუთს შეუძლია შეცვალოს ყველაფერი.