მოსამსახურის ქალიშვილი.[7]

-მაშინ რატომ იბნევი,როდესაც გიახლოვდები,რატომ თრთი,როდესაც გეხები? -არ ვთრთი!- გაიბრძოლა მარია -აი,ახლაც-ტუჩებზე ხელი ჩამოუსვა მამაკაცმა და მარიამ თვალები დახუჭა,სხეული რაღაც სასიამოვნო გრძნობამ მოიცვა-გონებას კარგავ.. -ჰო,ვკარგავ..-ამოიბუტბუტა

მოსამსახურის ქალიშვილი.[6]

ყველაფერი მშვიდად მიდიოდა,ერთობოდნენ სტუმრები,მიირთმევდნენ საკმაოდ ძვირადღირებულ ღვინოს,არაყსა თუ ვისკს,მიირთმევდნენ უგემრიელეს საჭმლებს,მოლაპარაკებასაც აწარმოებდა როგორც ჩანს უფროსი ერისთავი,ლუკას კი წამითაც არ ცილდებოდა გვერდიდან ლანა,რაზეც უფრო

მოსამსახურის ქალიშვილი.[5]

-არა,როგორ შეიძლება მშვიდობა იყოს? -რამე ხდება? -ახლახანს ბექამ სავახშმოდ დამპატიჟა -ბექა ვინ არის?-გაკვირვებით იკითხა მარიამ,ცხადია,მან ხომ არ იცოდა,ელამ იგი იმ ღამით გაიცნო,როდესაც მარია ლუკამ წაიყვანა -არ ვიცი,მგონი ლუკას მეგობარია..-ვითარება

მოსამსახურის ქალიშვილი.[4]

-მინდა..-ამოილუღლუღა გოგონამ -რა გინდა? - არ ეშვებოდა ლუკა -შენი ტუჩების დაგემოვნება..- წამოცდა გოგონას და როდესაც მამაკაცი მისი ტუჩებისკენ დაიხარა მხოლოდ მაშინ გაიაზრა ეს ყოველივე და მომენტალურად დაუსხლტა ხელებიდან,აქოშინებულმა მოიხურა კარი და

მოსამსახურის ქალიშვილი [3]

-მე გაგაფრთხილე -მე კი არ გავითვალისწინე- მხრები აიჩეჩა მამაკაცმა -უტიფარი ხარ! -შენ კი სექსუალური ქერა! -ჯანდაბა,როდესმე შეწყვეტ ჩემთვის ამის ძახებას? -მამაკაცი თავიდან დაფიქრდა,თითქოს წყვეტდა გონებაში, შეეწყვიტა თუ არა,მაგრამ მყისიერად ცალყბად

მოსამსახურის ქალიშვილი.[2]

-მოურჯულბელი ხარ რა!-თავი გააქნია გოგონამ... მთელი დღე შეუსვენრად მუშაობდნენ გოგონები,ამჯერად მოახერხა ელამ და მარიასთან გადმოვიდა,მთელი სამუშაო დრო მოუსვენრად ცქმუტავდა და ცდილობდა მამაკაცი დაენახა,უნდოდა ენახა ლუკას რომ არ ემორჩილებოდა ეს

მოსამსახურის ქალიშვილი.[1]

-არა,როგორ მაკადრა?! მე სულით და გულით ვეცადე ბიჭუნას დახმარება ის კი მოდის და მლანძღავს!-მაინც ვერ წყნარდებოდა გოგონა -ჰეი,დამშვიდდი!-ხელი აუფრიალა ცხვირწინ გოგონამ-როდის მერე გადარდებს რას იტყვიან შენზე? -არ მადარდებს,უბრალოდ ნერვები მომეშალა

ლილიტის ქალიშვილი

პირველი ნაბიჯი როდესაც საკუთარ თავზე სიმართლე შევიტყვე, სულ რაღაც 17 წლის ვიყავი, აზროვნება ჯერ არც კი ჩამომყალიბებოდა, რომ უკვე ამერ-დამერია… მაშინ, როდესაც საკუთარი თავი, ჩვეულებრივი უიღბლო მაღალკლასელი მეგონა, რაღაც არაადამიანური აღმოვჩნდი…

კუპიდონის ქალიშვილი საყვარელი III

ახლა უკვე გაფართოვებული თვალებით შემომცქერის მე კი ვგრძნობ, რომ შეპყრობილი ვარ თავიდან ფეხებადე, დიახ ამ ადამიანით ვარ შეპრობილი, რომლის აჩრდილიც წლების განმავლობაში მოსვნეებას არ მაძლევდა. ვგრძნობ როგორ ძალიან უნდა ჩემი კანის

კუპიდონის ქალიშვილი საყვარელი II

სამი კვირა გავიდა ზუსტად...ის კი არსად ჩანს.ნაცნობ კაფესთანაც ყოველდღე ვსერნობდა,იქ სადაც 10 წლის წინ პირველად დავინახე და პირველად დაველაპარაკე, თუმცა უშედეგოდ, ის მაინც არ ჩანდა... ჩემს უმიზეზო დეპრესიულ ბუნებას ახლა უკვე მიზეზიანი საფუძველი