შავ-თეთრი /3/

ოთახში შედის, სანდროს ეუბნება რომ ცოტა ხნით დაიძინებს, თავჩარგული უყურებს, ლუკას ვიდეოებს... მისი ცხოვრება შავ-თეთრ ფილმს დაემსგავსა, სადაც მხოლოდ ფერდაკარგული სამყაროა, გული საშინელმა ტკივილმა მოიცვა. მეორე ოთახში კი სანდრო, დინავზე იჯდა და

შავ-თეთრი /2/

- აი იმ ვარსკვლავს ხედავ? ის შენს თვალებში უფრო ლამაზია... - ხელს ადებს მიას ნაზ ხელს. - მიყვარხარ - ლუკა თვალებ აციმციმებული უყურებს საყვარელ ქალს, შემდეგ გულზე იხუტებს. - როგორ გგონია, შენ რომ არა, ის დღე, რომ არაა ერთმანეთს არ შევხვდებოდით? ანუ

შავ-თეთრი /1/

- მე შენს გვერდით ვარ, უკან მოგყვები. ეხლა კი მხრებში გაიმართე, შენ ძალიან ძლიერი ხარ! თითქოს ნინის სიტყვებმა იმოქმედაო, მია ეკლესის შესასვლელს მიუახლოვდა. ხალხი ორ მხარეს გამწკრივებულიყო, მიამ მოითხოვა მამაჩემი საკურთხევლამდე არ მიმყვებაო. ფეხის

შავ-თეთრი გრძნობები (ნაწილი პირველი)

ოთახში, სადაც ავის მომასწავლებელი სიჩუმე ჩამომდგარიყო, კუთხეში მდგარ კრესლოში მჯდარი, შავებში ჩაცმული მამაკაცის ღრმა სუნთქვა ისმოდა. ისე ელოდა ვიღაცის მოსვლას, როგორც ჩასაფრებული აფთარი, რომელიც მსხვერპლს უდარაჯებს, რათა თავს დაესხას.კარები გაიხსნა

*სისხლიანი პაემანი* (თავი 28)

ქალმა თავი გააქნია,რამოდენიმე ნაბიჯი გადადგა და წამის მეასედში ისევ უკან შეტრიალდა გველნაკბენივით,ავალიანს გახედა,რომელიც შავ რეინჯ როვერში ჯდებოდა და ნელნელა მიდიოდა უკან.

63 ნაბიჯი (1)

ტანგოს ლამაზ ჰანგებზე ვირწევი. უცნობის შავ თვალებს ვხედავ, რომელიც მთელ სხეულს მიწვავს. წელიდან თავის დაძარღვულ ხელებს ჩემს ზურგზე ასრიალებს. კმაყოფილი ვნაბავ თვალებს და თავს მხარზე ვადებ.

შავ თეთრი წყვდიადი. { თავი || }

რაც მესმოდა ისიც დავკარგე ცალ ყურზე და ეს დიდი ტრაგედია იყო,ერთდროულად პარალიზება მივიღე სახეზე,სასტიკად განვიცდიდი და ყოველწამს ვიმეორებდი ერთდაიგივეს ნუთუ რო არ გამეკეთა

შავ თეთრი წყვდიადი. { თავი | }

სინათლეზე გასვლა, არ მესმოდა და ვერ ვუპასუხებდი ადამიანებს კითხვაზე პასუხს... და თუ მივხდებოდი ტუჩების მანერათი რას მერჩოდა, იმ პასუხსზე გაცემაც არმინდოდა რომ ცივად არ მეპასუხა.. ყველას ეგონა შემეძლო ბევრი რამე მიმეღწია და ამიტომაც

შავ-თეთრი სამყარო

დიდია მოლოდინი... დანგრეული გულები ელიან შვებას... ხალხი მარტოობით გატანჯული არ კარგავს რწმენას... სარკმელთან ანთებული სანთელიც ელის ზეცისგან მომავალი

შავ–თეთრი

ვინ იცის უკვე მერამდენე ბართს ვიღებ. ყველაფრის მოყოლას თავიდან ვიწყებ, არც დეტალები მრჩება უყურადღებოდ. ვწერ, თან ვიცინი, ვტირი. როცა დასასრულისკენ მივდივარ სახიდან ღიმილიც მშორდება, ცრემლიც მაშრება და მელანიც წრება. მიჩნდება სურვილი თითოეული ასო,