უადამიანო სახლში შუქი ანთია

გზაჯვარედინზე , სადაც მია მარკს ელოდებოდა მისთვის ბავშობის საყვარელი ადგილი იყო. ვინ იცის რამდენჯერ უთამაშია გვერდით მიტოვებულ სკვერში სადაც დანგრეული საქანელის კვალი დღესაც ინარჩუნდებდა გარკვეული დოზის იერსახეს , იმ იერსახეს , რომელსაც "ტკბილი"

*სისხლიანი პაემანი* (დასასრული)

პედლებს მიაწვა და მთელი სისწრაფით გავარდა მთაწმინდისკენ. სახლის მიმართულებით ჩამწკრივებულ ლამპიონებს გახედა,სადაც მაღალი იარაღიანი ტიპები ამშვენებდნენ გვერდი-გვერდს,შესასვლელთან კიდევ ორი ახმახი იდგა,ლაპარაკობდნენ ერთმანეთში და რაღაცაზე

შუქი დამიტოვე

გავეცალეთ... სანამ სურვილია, სანამ სიახლოვე... შავი დუმილია ისევ, არე-მარე, ოთხას შუქიანი ფარდა შეატოვეს...

იმედის შუქი / light of hope დასასრული

რომ არა დედას ზარი არვიცი ალბათ დიდხანს ვიქნებოდი კიდევ საფლავთან - მარიამ ნორმალური ხარ? 20 წუთში ჩვენი რეისი მიფრინავს მეკი შენ გეDძებ არ მაინტერესებს სად ხარ და რას აკეთებ პირდაპირ აეროპორტში გელოდები,პასუხის გაცემა არც დამაცადა ისე გათიშა

იმედის შუქი light of hope თავი 14

ცდილობს ჩემს დასამშვიდებლად გაიღიმოს , მაგრამ საარჩევნო დაპირებასავით ყალბია მისი ჟესტი , ცრემლებს იწმენდს და ისევ აგრძელებს ცომის გაბრტყელებას ,ხასიათი მიფუჭდება ,ჩაის ვისხამ ჩემ ჭიკაში და ვუყურებ ნაღვლიან დედას, იისღა დამრჩა და არმინდა ასეთ

იმედის შუქი / light of hope თავი 13

ახლა ის ხომ ჩემი თვალებია,ჩემი თვალისჩინი,მე მისით ვხედავ ბუნებას არ იღლება რომ ყველაფერი დეტალურად ამიღწეროს ხე,მთა მინდორი,ქუჩა მდინარე

იმედის შუქი / light of hope თავი13

ოღონდ ახლა მიწა გაიხსნას და შიგ ჩავვარდე,ან მეხი დამეცეს ან ცუნამმა წაგვლეკოს არვიცი რავთქვა თავი ვიმართლო თუ...პრინციპში სხვა ვარიანტი არც არსებობს - გამარჯობა ეკა ესალმება თუმცა ბექას თითქოს არც გაუგონია,დაძაბულობა მატულობს

იმედის შუქი / light of hope თავი 12

ისტორია,მათემატიკა ისევ ისტორია და ქართული 4 გაკვეთილი მაგრამ დრო საშინლად გაიწელა მეგონა ვეღარასდროს გავაღწევდი ამ ოთახიდან და აი როგორც იქნა ბოლო ზარიც ჩანთას ხელი დავავლე და გარეთ გავედი იჰ ცივი ჰაერიც ჯობია იქ ჯდომას, ერთი სული მაქვს სახლში

იმედის შუქი / light of hope თავი 11

ესეც მეთერთმეტე თავი მგონი ცოტა დიდია როგორც მთხოვეთ დაგვიანებისთვის ბოდიშს გიხდით ფანჯრის რაფაზე ვზივარ, ქუჩას ვუყურებ მშვიდი ღამეა, არაფერი განსაკუთრებული მასზე ფიქრები მაინც მძლევს შეყვარებულ ადამიანს სიშორის ეშინია მე,მეკი სიახლოვე უფრო

იმედის შუქი / light of hope თავი 10

ეს თავი უფრო ზოგადიაარვიცი კარგი გამოვიდა თუ არა ველი შეფასებებს ვერც გავიაზრე რამდენ ხანს ვიყავით ასე თვითონ რომ არ გაჩერებულიყო ვერ მივხვდებოდი,შუბლი შუბლზე მომადო, მის გახშირებულ სუნთქვას ვგრძნობდი ნუთუ რაც მოხდა რეალობა იყო?ვერც ცუდს ვამბობ ვერც