ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 2)

სახლში რომ შევედი დედაჩემს დავუძახე -დეე მოვედიი ხმა რომ არავინ არ გამცა მისაღებში შევედი და დავინახე ვიღაც უცხო ქალი და ბიჭი იჯდა დედაჩემა რომ დამინახა დაბნეული და ცრემლიანი თალებით შემომხედა.... -გამარჯობათ :)) დე სტუმრები თუ აპირებდნენ მოსვლას

ნუთუ ეს ჩემი ცხოვრებაა? (6)

-გაიღვიძე რიგორ გეძინა(ალექსანდრე) თავისებურათ თბილად ჩამეხუტა -წამო ჩაის დაგალევინებ (ალექსანდრე) სამზარეულოში გამიყვანა ჩაი მომცა -მარიამ სახეზე ფერი არგადევს რას მიმალავ რა მოგივიდა მითხარი (ალექსანდრე) -არვიცი როგორ გითხრა არშემიძლია ლაპარაკი.

შენ ჩემი სასწაული ხარ! 13

შაბათ-კვირა მხიარულად გაატარეს ისევ ბევრი იცინეს თუმცა ანკა და დემე მაინც კინკლაობდნენ მაგალითად ასე -ამ ფილმის დასასრული არ მომეწონა როგორ ემჩნევა რომ შენ არჩეულია ბუზღუნებდა ხოლმე ცხვირ-აბზუებული ანკა

ჩემი დასტოინი ბიჭი (თავი 1)

-გამარჯობათ მე ლიზა ყოფიანი ვარ,ვცხოვრობ ქუთაისში ვარ 17წლის მაღალი სუსტი პატარა კურნოსა ცხვირით და დიდი ტუჩებით.მყავს და ანა 19 წლის და ძმა გიორგი 25 წლის ,ანა თბილისშია სასწავლებლად და სახლში თავისუფლებამაქვს...დღეს სკოლის ბოლო დღეა და არც კიი

შენ ჩემი გახდები?!....(თავი 19)

-რააა?! მე შენს ძიძას ვგევარ?მე მგონი ხვდები რომ დაკავებული ვარ ასე რომ შუადღემდე მოიცდი შენ... ვეღარ მოვითმინე და მაინც ვუთხარი... -რითი ხარ დაკავებული? გართობით? როცა მე აქ ვკვდები? დიდი სიამაყით მიწოდებ შენს ცოლს და ასე მამცირებ ვიღაც ქუჩის

ნუთუ ეს ჩემი ცხოვრებაა? (5)

-არშემეხო. -დამშვიდდი რამოგივიდა (ალექსანდრე) ალექსანდრეს ჩავეხუტე -გთხოვ წამიყვანე აქედან რაც შეიძლება შორს. ალექსანდრემ ხელში ამიყვანა და მანქანაში ჩამსვა. არვიცი სად მივდივართ და არც მაინტერესებს მხოლოდ ის მინდა დავივიწყო ყველაფერი რაც დამემართა

შენ ჩემი გახდები?!.... (თავი 18)

-მე შენ გითხარი ჩემს გვერდით დაწვებითქოო და ასეც იქნებაა. ჩავჩურჩულე ეს ყურში ვნებიანად,მერე მთელი ძალით ხელი ვკარი და საწოლზე დავაგდე,პალტო ერთი ხელის მოსმით გავიძრე და იატაკზე ვისროლე. ალექსი ჩანაფიქრს მიმიხვდა,და იმ წამსვე წამოდგომას

ნუთუ ეს ჩემი ცხოვრებაა? (5)

ფეხი პირდაპირ სასქესო ორგანოში ამოვარტყი (მოგეხსენებათ მაგ დროს ბიჭებს რაც ემართებათ) კარები უცებ გავაღე და გავიქეცი არავინ იყო დერეფანში ყველა გაკვეთილზე იყო სკოლის უკან დავჯექი ტელე ავიღე და ალექსანდრეს დავურეკე

შენ ჩემი სასწაული ხარ! 12

დღეები გადიოდა დღეებს კვირები მისდევდაუკვე მეექვსე თვეში იყო ქეთი. ანდრონიკაშვილი ყოველ დღე უფრო და უფრო ნაღვლიანდებოდა პირველ კვირებს რა უშავდა მაგრამ შემდეგ დაიწყო მთელი რიგი პრობლემები ქეთის არაფერი ახარებდა ხანდახან როდესაც სავარძელში იჯდა და

ნუთუ ეს ჩემი ცხოვრებაა? (4)

ალექსანდრესთან მივედი ის კი ჩამეხუტა -კაი ნუ გამგუდე -ისეთი საყვარელიხარ მინდა სულ ჩახუტებული მყავდე(ალექსანდრე) -სახში არ წამიყვან? მაშინვე მომშორდა და მანქანაში ჩამსვა.