RED WINE... (2 თავი)

წარმატებული. რაც თეონა გაიცნო მას მერე ვეღარ ვცნობდით, გამთენიისას დაიწყო სახლში მოსვლა, სმა, მოწევა. თავიდან ასაკს ვაბრალებდით მიუხედავად იმისა რომ გარდატეხის ასაკიდან უკვე გამოსული იყო, მერე უკვე სისულელეების კეთება დაიწყო, ჩხუბი, ავარიები,

RED WINE... (1 თავი)

_დღეს ჩემი პირველი სამუშაო დღეა სამშობლოში., ცხოვრებაში ასეთი დაბნეული და ანერვიულებული არ ვყოფილვარ როგორც დღეს, ვაღიარებ და ვიტყვი რომ მსგავსი ემოციურობა არ მახასიათებს თუმცა დღეს ისე ვღელავ როგორც არასდროს, დილიდან ისეთ ფაციფუცში ვარ დავიმხე

პროფესია ჰაკერი... (8 თავი) THE END

_აგერ უკვე მეორე თვეა მუშაობა დავიწყე, გადასარევად მოვერგე სამსახურს, არ მიჭირს, დემეტრე და ანაც ჩამოვიდნენ დალაგდა სიტუაცია. _დუდუ მას მერე აღარ მომკარებია, სამაგიეროდ ისეთებს მიტარებს ხან მგონია მოვკვდები, ყოველ დილა ჯალათივით მადგას თავზე და

პროფესია ჰაკერი... (7 თავი)

_იმ “მთვრალი ღამის” შემდეგ ჩვეულებრივ გავაგრძელეთ თანაცხოვრება კბენა ღრენდით. _დღეს დილასაც სულ კისრისტეხვით წამოვფრინდი საწოლიდან, ჯერ ბავშვს გამოვუცვალე და ვაჭამე, მერე მე შევვარდი და ვიბანავე, თან ვიცვამ თან დამის მივარბენინებ დერეფანში,

პროფესია ჰაკერი (6თავი)

_მთელი ღამე თვალი ვერ მოვხუჭე, ანდა რა დამაძინებდა როცა ჩემი ბიჭი ჩემს გვერდით არ იყო, სიცხიანივით ვბორგავდი საწოლში, რამდენჯერაც ჩამთვლიმა იმდენჯერ დამის ტირილი ჩამესმა და გიჟივით წამოვხტი… _გამთენიამდე ასე დავიტანჯე, სინათლე როგორც კი შემოვიდა

პროფესია ჰაკერი... (5 თავი)

_წავედი, უკან მოვიტოვე საქართველო და საშინელი მოგონებები რომლებიც მართალია არასოდეს დამტოვებენ მაგრამ რაც მთავარია ხომ მოვიტოვე უკან. _წავედი, რაღაც ახლის იმედით წავედი. მაგრამ აუცილებლად დავბრუნდები, არვიცი რას გავაკეთებ დაბრუნებული,

პროფესია ჰაკერი... (4 თავი)

_უკვე ბინდდებოდა თვალები რომ გავახილე, გავიზმორე და გადავბრუნდი იმ იმედით რომ დუდუს მკლავებში აღმოვჩნდებოდი მაგრამ შენც არ მომიკვდე, სახტად სარჩენილი ეგრევე წამოვფრინდი საწოლიდან როდესაც ჩემს გვერდით სიცარიელე შევიგრძენი. _აი ეგრე,

პროფესია ჰაკერი... (3 თავი)

_მომდევნო დღეებმა ისე ჩაიარა ვარჯიშის, ძილის ჭამის და ველურის ღრიალის მეტი არაფერი მომხდარა, მე ვარჯიშის შემდეგ თავისუფალი ვიყავი ის კი წარმოდგენა არ მაქვს რას აკეთებდა. ერთი ორჯერ დავლანდე სავარჯიშო დარბაზიდან გამოსული ოფლით დაცვარული სხეულით და

პროფესია ჰაკერი... (2თავი)

დამტოვა, ამ ველურმა მართლა აქ დამტოვა, წამოვიყვირე როცა ნახევარ საათიანი ლოდინის შემდეგ დუდუ მაინც არ გამოჩნდა. ახლა რა გავაკეთო, ჯიპიესს დავყურებ რომელიც წრიპინით მამცნობს რომ ხელელმარჯვნივ უნდა წავიდე და ჰოი საოცრებავ, ეს ხელ მარჯვნივ პირდაპირ

პროფესია ჰაკერი... (1 თავი)

_ბედნიერებიდან უბედურებამდე რომ ერთი წამია ალბათ მხოლოდ მაშინ ვაცნობიერებთ როდესაც ეს უბედურება ჩვენ დაგვატყდება თავს. _გააზრებაც ვერ მოვასწარი ამ სიტყვების რომ პირისპირ შევეჩეხე იმხელა ტრაგედიას რომელიც მეგონა მომკლავდა. _თუმცა რაც არ გვკლავს