მესხი და ავტომატიანი(ნაწილიIII)

მიუხედავად იმისა, რომ წასვლის დროს ყველანაირ ტკივილს ავარიდებდი თავს, მაინც წასვლა უფრო რთული აღმოჩნდა, ვიდრე დარჩენა.. შენ რომ აქ, ასე დამეტოვებინე, მე იქ როგორ გამეხარა? როგორ მომესვენა მაშინ, როცა შენთან შეხვედრის შანსი აღარ მექნებოდა..

მესხი და ავტომატიანი(ნაწილიII)

ჰკითხა ანამ ავტომატიანს და თვალი კიდევ ერთხელ შეავლო კარვებს. -ომის შეჩერებას ვცდილობთ, მე და ჩემი ბიჭები, უფროსებთან ვთვალთმაქცობთ, ვითომ ყველაფერი რიგზეა, რეალურად კიდე ხალხს უკან ვაბრუნებთ, ჩვენ ჯარისკაცებს თავიანთ სახლებში ვაბრუნებთ და ამათ

მესხი და ავტომატიანი.(ნაწილიl)

-ეს მხოლოდ თამაშია, ნუ გეშინია ჩემო პატარა.. ეს მხოლოდ თამაშია! თამაში.. პატარა, ლოყებ აწითლებულ გოგონას მთელი არსებით უჭერს დასახიჩრებულ ხელებს და ცდილობს მასთან ერთად საკუთარი თავიც დაარწმუნოს იმაში, რომ ეს მხოლოდ თამაშია, თუმცა იცის, იცის, რომ

•რ•(აღიარება)

სხვებისადმი გრძნობა რომ მიჩნდება, ვცდილობ ვიყვირო, ყოველწამს ვიმეორო ხმამაღლა, რომ მე ის მომწონს, ვცდილობ ყველას გავაგებინო.. ამ დროს თითქოს ჩემი გულისა და გონების გაჩუმებას ვცდილობ, რომლებიც გაუჩერებლად, გამუდმებით შენს სახელს იმეორებენ, თითქოს

დეთოდიანი.

ვეკითხები, თუმცა ჩემი კითხვა სასოწარკვეთას უფრო ჰგავს.. ხმაში სევდა მერევა და გული ისე მიჩქარდება მგონია რომ ოფიცერსაც ესმის, ყოველთვის ასე მემართება როცა მის სახელს ვამბობ, წამით თითქოს დრო ჩერდება, მასთან ერთად მეც, თითქოს ვითომ ყველაზე მაგარ ბიჭს

გოცირიძე.1

საიდან იწყება ჩვენი ცხოვრება ან სად მთავრდება ის? სად ვხვდებით ერთმანეთს? სად ვკარგავთ? სად გვიხარია? სად გვწყინს? სად ეკარგება ან ეძლევა ცხოვრებას აზრი? სად ვყლაპავთ სევდისგან დასიებულები ცრემლებს, ან სად ვტირით სიხარულისგან? სად გავურბივართ ყველას

ახვლედიანი .(სრულად)

შენს სახლთან ვზივარ და სივრცეში ვიყურები.. თუ ახლა არა, ოდესმე მაინც ხომ გამოხვალ სახლიდან და მეც კიდევ ერთხელ მოგკრავ თვალს. შენი სახლის ფანჯრიდან დედაშენი იყურება და ვერ მამჩნევს, ან უბრალოდ არ მიმჩნევს.. ხალხი რატომღაც გარბის, ყველას სადღაც

ალექსანდრე3(დასასრული.)

-მართლა გინდა რომ ამ ბიჭის ცოლი იყო?-ყოველთვის არ ხდება ის რაც ჩვენ გვინდა სანდრო.გოგოხია შეტრიალდა, ახლა უკვე ისე მყარად, ირაკლიმ ვეღარ შეძლო მისი მობრუნება.მიდიოდა გოგოხია და სტკიოდა დაკარგული სიყვარული..

ალექსანდრე.(2)

-ერთხელ საშინლად რომ წვიმდა და შემთხვევით რომ შეგხვდი, მაშინაც ასე გადაგხვიე ხელი და მივდიოდით, წვიმაზე დაგიწყე ლაპარაკი, შენ მითხარი ახლა ნუცუბიძეზე რომ ვიყო, ყველაზე მეტად გამიხარდებოდაო, იქ ყველაზე ლამაზად წვიმს ხოლმეო, მე ოცნება აგისრულე, ხელში

ალექსანდრე.(1)

ნია გოგოხია და ანასტასია ყიფიანი ბავშვობის დაქალები არიან, ბაღამდე იცნობდნენ ერთმანეთს და რა თქმა უნდა, ერთი ბაღი და სკოლა დაამთავრეს.. 20წლისები არიან, არც თუ ისე გატაცებულები სტუდენტური ცხოვრებით.. ანასტასია ყიფიანს სერიოზულად ჯერ არავინ