ბებიას სახლი

აქ რა მომიყვანს დამრჩა კი რამე სევდის და დარდის გარდა?! მიტოვებული და დალეწილი ხის ღობეების მსგავსსად.

გათოვს

დამჭირდი და გამიჭირდი, როგორც ზამთარში მარტოდმარტო დარჩენილ სიზმარს, ისე გაცოცხლებ მოგონებად. შენ კი ამაოდ ცდილობ და თან ვერ მასმენ ორიოდ სიტყვას.

ქურდის სანთელი

ევედრებიდა ღმერთს ქურდი ბიჭი სანთელს უნთებდა ღვთისმშობლის ხატებს შეყვარებულზე ფიქრობდა იგი ცხარე ცრემლები უწვავდა თვალებს იწვოდა სანთელი ნელა თითქოს სიყვარულს ეკიდა ცეცხლი ყველა ერთ სანთელს

კარგად არა ვარ...

კარგად არა ვარ... არც ცუდად ვარ დღეს მხოლოდ ვარ და სხვის გრძნობებს, თითქოს ჩემი იყოს ისე ვიბრალებ. ყოველი წრფელი გაღიმება შენს სულში დამრჩა, - ავად ვიყავი "უშენობა" გადავიტანე ... მახრჩობდა თავი, მიმატებდა

ის...

ჩამოვჯექი მე მთაწმინდის პარკში,ვუყურებ მთვარეს თეთრად მღელვარეს,მახსენდება რომ მთაწმინდის მთვარე,ჯერ არასდროს ამშვენებდა ასე ღამეს.ვფიქრობ და მახსენდება ის, რომელიც ღამეს ჭყვიშთან ვერ დიოდა წყნარად რიონი,

ბუნება და ვაჟკაცი

ჰეი, ბუნებავ შაჰბერე სული მდინარე მოდენის კამკამ მარადა ამაო სოფლად დვრიტვდნენ ბიჭები ფიქრთ გასართველად წარვედ მარადა!

ამაოება

როცა მზის სხივი სარკმელში, სადღეღამისოდ ჩაქრება, როცა სიცოცხლე სიბნელის და უსულობის ტოლია სიცარიელე მოგიცავს, იმედი სულმთლად გაქრება, ამ წუთისოფლის აზრიც ხომ, ხვდები უკვე, რომ ნოლია

კარები გამიღეთ, აქედან გამიშვით

სიცოცხლეს გავიღებ, როგორც იმ ბავშვივით, რომელმაც ფურცელზე აღბეჭდა სამყარო... კარები გამიღეთ, აქედან გამიშვით, უნდათ, რომ ჩემივე სახლიდან გამყარონ...

ამა სოფლის თავადისგან ნასამართლები

კვლავაც ღუბლები, გარეთ ისევ ნაწვიმარია,უფოთლო ხეებს, ამძიმებენ შავი ყვავები ევროპის ცენტრში, ამინდიც კი საზიზღარია,სადღაც ჩქარობენ, უსამშობლო, ხალხის მასები მეც თითქოს ვგევარ უფოთლო ხეს ყვავებ დასეულს,

***********

სამი ნაბიჯი, ორი ნაბიჯი, ერთი ნაბიჯი მაშორებს შენგან,უფრო დიდია სინამდვილეში...და მარტოობა გამოუთხრის ძირს ყველა ჩვენგანს,შენ იღიმები - მე გავილეშე...სექტემბერია, ოქტომბერია, ნოემბერია, ახალი წელი,