მდინარეში ნაპოვნი სიყვარული

–ლია დეიდა იმ კაცებს გადაეცი, გოგო ქართველია და დაიკარგეთ აქედან–თქო. ქალმაც უჩუმრად გაიხურა კარი. –ვინ კაცები, გამაგებინეთ ვინმემ რამე. რა ხდება საერთოდ. – წამოჯდომა ცადა გოგონამ, მაგრამ თავი ისე სტკიოდა, რომ მაშინვე გადაიფიქრა

გზა-კვალი

არც თუ ისე დიდია წუთისოფლის გზა-კვალი. გზის ბოლო კი ორგვარი, ხან კარგი, ხან ცუდია.

მისი ქალიშვილი ( მეორე)

_ნეტავ არასდროს დამედგა ამ სახლში ფეხი იასე!_ ვიცოდი ახლაც კი გულს მოვუკლავდი ამ სიტყვებით.

მისი ქალიშვილი ( მეორე)

_ნეტავ არასდროს დამედგა ამ სახლში ფეხი იასე!_ ვიცოდი ახლაც კი გულს მოვუკლავდი ამ სიტყვებით.

მისი ქალიშვილი ( მეორე)

_ნეტავ არასდროს დამედგა ამ სახლში ფეხი იასე!_ ვიცოდი ახლაც კი გულს მოვუკლავდი ამ სიტყვებით.

ვერ დაგთმობ (თავი 3)

დარწმუნებული ხარ რომ დღეს ჩართავ რამეს-მეუბნება 20 წუთიანი ლოდინით შეწუხებული -კარგი რა ვცდილობ რამე კარგი შევარჩიო - იმედია თმაში ჭაღარა არ შემეპარება -არაფერიც-ვამბობ და შემდეგ გვერდზე გადასვლის ღილაკს ვაწვები -გაჭაღარავებასთან ერთად

ხელოვნური სუნთქვა

ყველაფერი რასაც ხედავ შენი წარმოსახვაა,ყველაფერი რასაც ხედავ ტყუილია. ეძღვნება ნუცას,გოგოს რომელსაც ბედნიერება უნდოდა.

შენ აგირჩიე! (დასასრული)

-ადამიანო, შენთან სექსის მერე თუ დალეწილი ძვლების ფონზე არ მტკივა სხეული, კაბა მატკენდა რამეს?-სიცილი ამივარდა და საცვლის ამარა დარჩენილმა გავტრიალდი მისკენ. -ახლა რას გიზამ იცი?!-დამემუქრა და თითი დამიქნია. -რას? -რას და ძვლების დალეწვას

წარმოსახვითი კანიონი

-იცი რატომ ოცნებობ სამყაროს აღსასრულზე? -იმიტომ, რომ ალტერანტიული ოცნება არ გაგაჩნია... ვერ ხვდები, რომ ეს აღსასრული უკვე ისედაც შენს ფეხებთანაა...

ოთხი დღე (სრულად)

გამახსენდა, რომ მესამე დღეს ზაზა იყო სმენაში და ყურებში ზანზარებდა მაიას ხმა - “ზაზამ ერთხელ გამჟ’იმა.” გავითიშე. ვერ შევუშალე ხელი. ვერ ამოვიღე ხმა. არ დამემორჩილა ორგანიზმი. ან ვინ დამიჯერებდა?