დეტექტივობანა - (16)

საფიჩხია - ქუთაისის ერთ-ერთი ძველთა-ძველი უბანი, ქალაქის პერიფერიაში მდებარეობს, მდიდარი გახლავთ ფლორითა და ფაუნით, უხსოვარ დროს ადგილობრივი მოსახლეობა მის შემოგარენში ფიჩხს აგროვებდა და ყიდდა, აქედან წარმოიშვა მისი დასახელებაც. მოკლედ ისტორიის

თუ გაზაფხული მოვა...(თავი 13-14-15)

და ვინ იცის, სად იყო ამ დროს თორნიკე. ვინ იცის, როგორ განიცდიდა ყველაფერს-მას ხომ არავინ იცნობდა და არც ცდილობდა ვინმე, მისი მწვანე თვალების მიღმა გაეხედა. არავის აინტერრსებდა ვინ იყო თორნიკე ჩადუნელი, კესოს გარდა... კესომ კი დატოვა.

ტანგო (4)

"ტანგო ავსებს სიცარიელეს ადამიანიდან ოცნებამდე. უსიტყვო დიალოგში უნდა მოახერხო და აუხსნა პარტნიორს ყველაფერი, რისი ახსნაც გინდა და მიგაჩნია საჭიროდ"…...მოდი,მე და შენ,თავხედურად ვიცეკვოთ ტანგო,ვაჩვენოთ სიკვდილს, როგორ უნდა გათავხედება"

რა ფერის არის შენი თვალები?(1)

„სიყვარულს ისეთი სათვალე უკეთია რომლითაც სპილენძი ოქროდ გვეჩვენება,სიღარიბე-სიმდიდრე,ხოლო ცეცხლის ნაპერწკლები-მარგალიტებად.“ ნეტავ მათაც იგივე დაემართებათ?არვიცი,ვნახოთ,ყველაფერს დრო გვიჩვენებს,მისი საშუალებით გავიგებთ რა მოხდება.

ოქროს შუალედი / ნაწილი პირველი /

ტოლბუხინის ვიწრო ქუჩის ჩასახვევი უბნის ყველაზე ლამაზი და გამორჩეული ადგილი იყო. განაპირას სამად სამი კორპუსი იდგა, ზუსტად ერთი მოწყობითა და აგებულებით, საერთო დერეფნებითა და სადარბაზოებით. შუა კორპუსის წინ დიდი ყვითელი

უსაზღვროდ (თავი 8)

,, სიყვარული, მისი ჩვეულებრივი გამოვლინებების მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, უფრო მტრობას ჰგავს, ვიდრე მეგობრობას" (ფრანსუა დე ლაროშფუკო(მაქსიმები) უკვე მესამე დღე იყო რაც ელენე გიორგის სახლში იმყოფებოდა და ყოველდღიურად ათვალიერებდა

ვერ დამემალები (თავი 1)

ნოემბრის თვისთვის შეუფერებელი, მზიანი დღე იდგა თბილისში. ამინდმა თავისებურად იმოქმედა ლილე არაბულზე და მისდა გასაოცრად, 15 წუთით ადრე შეაბიჯა უნივერსიტეტში. მისთვის დღის მშვენიერი დასაწყისისთვის ამინდი სრულიად საკმარისი იყო,

ნაპერწკალი (საცდელი)

არის რაღაც ნაპერწკალი, რომელიც პირველი დანახვის თანავე ჩნდება და მერე თავს არ განებებს, არსად მიდის , მუდამ შენი თანამგზავრი ხდება. ასე მოხდა ჩემსა და დუდას შორის.მერვე კლასში გავიცანი ის ნაპერწკალი , რომელმაც დუდასთან დამაახლოვა

ჩემში უმეტესად ოქტომბრისფერია...

ქარმა მოიტანა ნამქრად უცხო თოვლი,ღმერთო, მეათასედ ბედი ხომ მოგანდე,მაგრამ უძლური ვარ როგორც ხის ფოთოლი,ფერიცვალებიდან სვეტიცხოვლობამდე. ჩემი ლექსებია რასაც თავად ვქმნიდი,მინდა ვიფიქრო რომ აღარ მიღალატებ,

ცხოვრებავ, მეხუმრები ხო? (თავი 2)

და არ გაინტერესებს ოდნავ მაინც რახდება შენს თავს?- იმდენად შემზარავი იყო მისი ხმა , რომ არა კედელზე მიყრდნობილი მისი ტორი აუცილბელად შიშისგან ჩავიკეცებოდი.-მომიყევი რახდება აქ საერთოდ . - მგონი მხოლოდ ის იყო ერთადერთი