შემოდგომის პეპელა (თავი 5)

უეცრად მკლავში ხელი ჩაავლო და მთელი ძალით ჩაიკრა გულში მასზე ორი თავით მაღალი ბიჭი-შეკრთა,საერთოდ არ ელოდა მსგავს ქმედებას,ჯერ კიდევ ვერ აცნობიერებდა რა მოხდა,რომ ყურში ჩასჩურჩულა მაჭავარიანმა

ნაბიჯები 3 თავი

- ვიცი. - მეუბნება ისევ და ოდნავ ჩემკენ იხრება. ვგრძნობ, როგორ მაწვება ყელში ტკივილი და ამდენწლიანი მოთმინება ერთიანად თავისუფლდება ჩემგან. ცრემლები მაინც გადმოდიან ლოყებზე და ვტირი. გიორგი ხელებს მხვევს და გულზე მიკრავს. საოცარ შვებას და სიმსუბუქეს

დრო სიკვდილამდე

ჰაერში ნელა მიმარწევდა, ოდნავი ნიავი მიფრიალებდა თმას, სუნთქვა აღარ მიჭირდა, გული აღარ მტკიოდა, ფიქრი აღარ შემეძლო, აღარც ის ადამიანები მახსოვდნენ, ვისაც ვტოვებდი ხორციელ სამყაროში. სიკვდილის ხმა ჩამესმოდა ყურში საამოდ, თითქოს მიმღეროდა მონატრებულ

***

წითელია... ან გეჩვენება, რომ წითელია... ბნელა, მაგრამ მაინც ამჩნევ...ასხვავებ... გესმის... მაგრამ ვერ გებულობ...ვერ ხვდები...ვერ იაზრებ... პასუხობ... ისინი დარტყმად აღიქვამენ... საზრდოობ... მიჯაჭვული ხარ...შებოჭილი ხარ, მაგრამ გსიამოვნებს...

ჩემი ჩუმი მილიონერი (1-3)

პირველად შენში ამღვრეული,განაწყენებული და გაბრაზებული ზღვა დავინახე. დამტოვე ისე,უკან არ მოგიხედავს და მე დავინახე,დავინახე შენი მშვენება. მაპატიე ის სითავხედე, მოშიშვლებული ფეხებიდან მზერა რომ აგაყოლე და კარგა ხანს

როცა სიყვარული მარტივია.... (თავი 21)

-ნუ ტირი პატარავ_გულით ცდილობდა გიორგი გოგოს დამშვიდებას. -დავიღალე საყვარელო, ვგრძნობ, რომ მეტს ვეღარ ვუძლებ, შენ მჭირდები, _ქვითინში გადაუვიდა ტირილი.

ზეცის თაღებქვეშ ღრიალებს მთვარე

ზეცის თაღებქვეშ ღრიალებს მთვარე, მთვარის ტკივილი ვერასდროს ვთვალე, სევდა აკოცებს მის მუქ,ღრმა თვალებს, თვალებს - ნამთვრალევს..

გოგონა, სახელად ლიდია

მე ერთ ადგილას ვარ გაშეშებული და ვუყურებ დედამისს, რომელიც მაგრად იკრავს გულში შვილის სხეულს და მოსთქვამს... “შვილო...დე...გაახილე თვალები. ჩემო ფერია, გთხოვ...მიდი, დე. შემომხედე შენი ზღვისფერი თვალებით. გთხოვ, შვილო...ნუ დამტოვებ...გევედრები...“

შემოდგომის მზე.

ხუთ წუთში, სახლიდან გავიდა, კარი ორჯერ გადაკეტა და მაინც შეამოწმა ჩაკეტილი იყო, თუ არა. მხოლოდ ამის შემდეგ დაიძრა ლიფტისკენ. როგორც კი სადარბაზოდან გავიდა თავის ტკივილი ისევ განუახლდა. ქუდი ხომ ეფარა ისედაც და ახლა ჰუდის ქუდიც გადმოიფარა. როცა

პომარანჯე - ფორთოხლის დღიურები VI

- რატომ? - რა რატომ? - წარბშეკრულმა მორიგი ნაფაზი ამოსწოვა ფილტრს. - ამას რატომ აკეთებ? რატომ ეხმარები? - შვილო... - ჩემკენ ოდნავ გადმოიხარა. მუხლებს იდაყვები დააყრდნო და ქვემოდან ამომხედა მკაცრი მზერით - ისინი ქართველები არიან, ის ბავშვი ჩემი