მომავალი ბედნიერება {საცდელი}

დღეს ჩემი საყვარელი მამიკოს დათას დაბადების დღეა. გავახილე თვალები თუ არა იმწამს გამახსენდა, საათს დავხედე და ჩაცმას შევუდექი. ვფიქრობდი რა სიუპრიზი გამეკეთებინა,რა მეჩუქებინა, რაიმე ისეთი

უსათაურო (მე-2 თავი)

სანდრიკა ფაღავამ სამხატვრო აკადემიის გრაფიკული დიზაინის აუდიტორიაში პირველად რომ შემოაბიჯა, მისი გარეგნობა შეუმჩნეველი არავის დარჩენია. გოგოებმა ერთი მეორის მიყოლებით უმატეს ხვნეშას

წყურვილი [თავი 13]

უკიდეგანო გამწვანებულ ველზე, იქ, სადაც არწივნი ცის ქვეშეთში ამაყად დალივლივებენ, ვითარცა ღრუბელნი ამაყნი და შეუდრეკელნი, იქ, სადაც ინგლისელთა განუკითხაობის და მწარე ლახვარქვეშ ერთ

ერთი ნახვით შეყვარება(თავი1)

მერამდენე წელია ასე ვატარებ ჩემს დაბადების დღეს, ჩემთვის არავის უმღერია, არავის მოულოცნია არც საჩუქრები უჩუქნია ვინმეს... გული მწყდება უკვე 18 წელია ჩემს თავს ვუმღერი დბადების დღის სიმღერას, მე არც ოჯახი მყავს,არც მეგობრები,არც საყვარელი ადამიანი

ჩემი ცხოვრება შენ გააფერადე 32.33.34.35.26.37.38.39

მალევე სახლში შემოვიდა ორივე, ჩვენ მათ დანახვაზე ისტერიკული სიცილი აგვიტყდა! ისინი გაკვირვებული გვიყურებდნენ, მერე ივა ზემოთ ავიდა და ლილე კი სამზარეულოში შევიდა. ტასოს და ნიცას უკვე კაი ხანია ძინავთ ალბათ. მალე ალექსიც ქვემოთ ჩამოვიდა.

ნუ ცდილობ! {სრულად}

მარტოობა ერთი სიტყვაა, მაგრამ მასში უამრავი აზრი დევს, ჩემი ცხოვრებაც ასეა, შეიძლება გარეგნულად არ ვტოვებ მარტოსული ადამიანის შთაბეჭდილებას, მაგრამ შინაგანად ყველაფერი სხვანაირადაა. შეიძლება ვიღიმი, მაგრამ ღიმილი ხშირ შემთხევაში ნიღაბია იმ

ერთჯერადი სტუმარი 18+ (თავი 7)

ოთახში დაბრუნებულს აღარ დამხვდა, კარებთან ჩავიკეცე და სახეზე ხელები ავიფარე, არუნდა მომეყოლა, ძლივს შევეჩვიე ადამიანს და უკვე გავაქციე, როდის უნდა მივხვდე გულახდილობა რომარ გამომადგება? ახ ნინელი ერთი კვირაა რაც იცნობ ასე როგორ მიგიჯაჭვა. ჯანდაბა,

მოურჯულებელი თავი 14

ახალი წელიც ერთად გაატარეს. კესო გაოცებული უყრებდა და-ძმას, რომელიც დიდი მონდომებით რთავდა ნაძვის ხეს და ერთმანეთს ეკამათებოდა ეს სათამაშო ამ ადგილას რამ დაგაკიდებინაო. ანასტასია და კესო დამეგობრდნენ, ისე, რომ ანდრეა ხშირად წუწუნებდა, ამ ბოლო დროს

დრო

რამხელა დრო გავიდა და მე ჯერ ისევ ამაზე ვფიქრობ, თურმე იმის დავიწყება უფრო ძნელია რაზეც ფიქრობდი, რომ ახდებოდა და არ ახდა, ვიდრე იმის რაც იყო და აღარასდროს განმეორდება. თუ სიკვდილის წინ მთელი ცხოვრება გაივლის ხოლმე თვალწინ,

1999 #დასასრული

"დღეს მინდოდა, გამეხარებინა. მის სკოლასთან მივედი. ვიფიქრე, ყვავილებს ვაჩუქებდი, სახლამდე მივაცილებდი, იქნებ მანამდე მისთვის ხელიც ჩამეკიდა. სასაცილოა ჩემი ლაპარაკი. რადგან, როცა მე საცოდავ ოცნებებში მასზე ხელი მაქვს ჩაჭიდებული, ამ დროს მის თავს