სასრულეთი (თავი 49)

მორწმუნე ადამიანს თავისი ცოდვები წარმოუდგენია, როგორც უზარმაზარი მთა და თვითონ ამ მთის ძირში ზის. სულ იმის შიში აქვს, რომ ეს მთა ერთ დღეს ჩამოიშლება და ქვეშ მოიყოლებს; ის, თუ როგორ მთას აღმართავ, სრულიად შენზეა დღეს დამოკიდებული. წინ ისეთ მთას ნუ

დაღამებამდე

გული არეული, სული დალეული, და ეს ამინდები, ესეც არეული. გრძელი ღამეები, ყველა უძილონი.

ანონიმი (II თავი)

კარგი, გავიდეთ,როცა დაბრუნდება მერე ვინახულებ. ლილიას ბინაში შევიდნენ, დივანზე დასხნენ და სერიალი ჩართეს.ამ დროს კი ,ლილიას მეზობლად ახალი მობინადრე იბარგებოდა

ნათელი წყვდიადი {5}

_კიდევ რამდენ ხანს უნდა ვიდგეთ აქ? _მადროვე ვიფიქრო ... ჯერ კიდევ არ მგონია სინამდვილე რომ გიყვარვარ _მე შენთვის მსგავსი არაფერი მითქვამს _მითხარი რომ გიყვარვარ და წავედით

***

ჩამოლეული, ჩამომხმარი მოდგა ზამთარი, და ჭახჭახა მზის ბოლო წვეთი სულ მთლად დალია, ზოგჯერ ზმანება უსასრულოდ იცის ამგვარი, როცა თენდება და შენს ირგვლივ სიმწუხარეა. სველი თვალებით ასეთი ჩანს ხშირად ზამთარი, გეჩვენება თუ მართლა ფერბს მალავს სამყარო, და

ალუბლის სიტკბო (15)

როგორც კვიციანი ევლებოდა მამა-პაპათაგან შემონახულ, ადგილის უცვლელად, აყვავებულ ვაზის ყლორტებს.იქნებ ციცქა-ცოლიკოურით სანამ პირს გაისველებდა ყველა მომხდური, მანამ მართლებულიც იყო გლეხის გამრჯე ხელებიც დაელოცა თითოეულს, ტკბილი ნაყოფის დამწიფებისთვის.

ანონიმი (Iთავი)

ნელ-ნელა გვიახლოვდებოდა აურზაურის გამაყრუებელი ხმა. სტუდენტების ნაწილი კიოდა , ნაწილი აჟიტირებული ყვიროდა. გავიხედე და დავინახე ჩემი მჩაგვრელი , რომელიც იატაკზე გაწოლილიყო და იდაყვს ეყრდნობოდა , მას კი თავზე ახლა უკვე ჩემთვის ნაცნობი სხეული ედგა.

ერთადერთი ხარ (დასასრული)

-იცოდე ასე მარტივად ვეღარ გამექცევი ექვს დღეში სულ ჩემი იქნები-მისი ვნებიანი ხმა მისწვდა ჩემს ყურებს.მისი უკმაყოფილო სახის გაფიქრებაზე კი გულიანად ავკისკისდი

ნათელი წყვდიადი {4}

_ჩემთან დაბრუნდი , მე გაგათბობ შენ დამამშვიდებ _ ხელი გაშალა და ამჯერად კიდევ უფრო ახლოს მიიზიდა ცოლის სხეული . ალბათ ასეც იყო ერთში ყინულის ქალს სჭირდებოდა გალღობა მეორეში კი ქაოსში მყოფ გონებას გათიშვა _ მჯერა, ერთმანეთს ცხოვრების ბოლომდე

უხსოვართა ტყე (მესამე თავი)

- თუ მოვკვდი, თქვენ დამმარხეთ - ვუთხარი მოულოდნელად. აქამდე, აზრადაც არ მომსვლია მგსგავსი რამ, მაგრამ ისეთი მშვენიერი იყო ილია, მომინდა, მას დავემარხე. ალბათ იფიქრებდა, გაგიჟდაო. ვინ ვიყავი მისთვის? არავინ. - არ მოკვდებით - წარბები შეჭმუხნა - თუ კი