ნამდვილი სიყვარული(თავი6)

დილით საკმაოდ კარგ ხასიათზე გამეღვიძა მოვემზადე და უნივერსიტეტში წავედი ეს იყო შემთხვევა როდეესაც აარ დამიგვიანებია ე-ჯი როგორ ხარ? ჯ-მაგრად(თვალებგაბრწყინებული მივუგე დაქალს) ე-ოჰოო მოხდა რამე?(ეჭვის თვალით მომაჩერდა)

მე რომ ტიციანს ერთხელ შევყროდი

მე რომ ტიციანს ერთხელ შევყროდი... ან გალაკტიონს, მე რომ რითმაში გავჯიბრებოდი თუნდაც ილიას... ახლა ვიცი ამ ჩემი მეთოდით დარდს ვგარანტიობ, ახლა ის ცრემლი სად მოვაგროვო, რაც დაღვრილია?...

დანაშაული და სასჯელი

-მეც მიყვარხარ. -ბავშვი ხელში აიყვანა და თავის საძინებელს მიაშურა. საწოლზე დაწვა და პატარა ანამარიაც გვერდით დაიწვინა. შვილის დასანახად თვალები დახუჭა მაგრამ სინამდვილეში რურიც კი არ ეკარებოდა. თავში ათასი აზრი უტრიალებდა და სიანულის გრძნობა

რატო ვცადე თვითმკვლელობა

როდესმე გიფიქრიათ თვითმკვლრლობაზე?მე კი.ერთხელ გადავწვიტე მოვკდებოდი მაგრამ დედაჩემი სახლში ცუდ დროს დაბრუნდა და ყველაფერი გააფუჭა შემდეგ კი პალატაში გავიღვიძე.მე ისედაც აღარ ვცოცხლობდი მართალი დავდიოდი,ვირიმოდი,ვსუნთქავდი,მაგრამ არ ვარსებობდი

თავდაყირა ( 1 თავი)

ანაბელ გაიღვიძეე.... ჯანდაბა ეს რა ბრახუნია, ვინმემ ჩემი თავი აითვისა ჩაქუჩითთ? ოო არაა, არ ჩერდება.. ქალიის გაკაპასებული ხმაა ძლიერდება და ნელ ნელა აზრზე მოვდივარ, ჯანდაბაა მგონი კარზეა ვიღაააც.. ძილსაც არ მაცდიან , ჩავიფრუტუნე ერთი და კარისაკენ

დაქირავებული მკვლელი VI თავი

პირობა შეუსრულა, დილიდანვე საავადმყოფოს ადგილის შესარჩევად წავიდნენ. სარას მიზანმა განხორციელება დაიწო, მაგრამ სიხარულს ვერ შეატყობდით. -სამსახურში უნდა წავიდე. უთხრა შუადღეს სარამ. -სამსახურში? გინდა იმ ნაბი*ვართან შენი ფეხით მიხვიდე? გუშინდელი

მე არ დამისრულებია...(V თავი)

სამსახურში, რომ მივედი გაბრიელი არ იყო ჯერ. ყველა საქმე მოვაგვარე დიზაინერსაც შევუთანხმდი. ჩემ კაბინეტში ვიჯექი, ოთახში ერთ-ერთი თანამშრომელი, რომ შემოვიდა. ხელში კი თაიგული და ტკბილეულით სავსე კალათი ეჭირა. ფეხზე წამოვდექი და გაკვირვებულმა ვკითხე:

სანა და ფიზიკოსი (თავი მეორე)

უკვე 6 წელი იყო გასული,რაც ამერიკაში წამოვედი სასწავლებლად და დიდი ხნის შემდეგ გადავწყვიტე სამშობლოში დავბრუნებულიყავი.თბილისში რომ ჩამოვედი მაშინ ვიგრძენი როგორ მომნატრებია აქაურობა,ქუჩები,ბინები,სახლები და ყველაფერი რაც თბილისში იყო.უკვე სახლის

მისთვის სიკვდილი მორიგი თავგადასავალი იყო...

კუპრივით შავი ღრუბელი აკვროდა ზეცას. ფაფარაყრილი ზღვა ქვა-ღორღს აბურთავებდა და ნაპირისკენ ისროდა. შორიახლოს ოქროსფრად აალებული მთა აზიდულიყო. ზოგან მთის წყარო მოჩხრიალებდა, ანკარა, თავკერძა, დაუოკებელი. ქარი მძლავრობდა. წვიმა გამეტებით მოთქრიალებდა.

ლილიანა (სრულად)

ლილი. ლილიკო. საოცარი გოგო იყო. საოცარზე საოცარი. სუფთა და ქათქათა. სუსტი და ლამაზი. მაღალი და ტანადი. გულღია და მშვიდი. უჰ,ისეთი გოგო იყო.. აიი ისეთიი,რო ჩაივლიდა ქუჩაში სულ ყველა უყურებდა.