ქარაფებზე მოსიარულე (11)

-მითხარი, როგორ უნდა გიყვარდეს ადამიანი, რომელსაც წესიერად თავის გულის სწორის შერჩევაც არ შეუძლია და ერთ დროს, უთავმოყვარეო და ზნედაცემულივით გადაცემის წამყვანობისთვის ხელის გამოსაკრავად, მზად იყო მომავალ პროდიუსერს საწოლში ჩასწოლოდა?

მკვლელი ანგელოზები. (3)

ზუსტად ოცი წუთი ეკლდა საამს მე და ფრედერიკი რომ დიდ მდიდრულ ლიმუზინში ვიჯექით ,სადაც თავისთავად შავი ფერი იყო დომინანტი და ბატონი დემონიც შავ სმოკინგში ფეხი ფეხზე გადადებული იჯდა და შამპანიურს თავადივით სვავდა,თან ბასრ მზერას არ მაშორებდა

პომარანჯე - ფორთოხლის დღიურები II

ახითხითდა საოცრად კარგ ხასიათზე მყოფი პოლონელი. არ უნდა წყვიტო ყურებში? ტიტლიკანა უკრაინელებთან რომ მტენიდა სხვენში რას მოელოდა უკაცრავად წყვილს თავზე წავადგებოდი ამბიციური ღიმილით - შუაში მე ვწვები-მეთქი, თუ როგორაა ამ არაჯანსაღის საქმე?! სახეზე

სასჯელი (თავი 2)

გაბრიელმა ერთი ამოიხორა და მანქანაში,ელენეს შემდეგ ჩაჯდა, პერანგს კიდევ ერთი ღილი შეუხსნა. -ბარემ გაიხადე და ისე წამოდი-წარბაწეულმა უთხრა ელენემ და ფეხი ფეხზე გადაიდო.

მეხუთე პალატა (თავი მეორე)

სიტყვა საგიჟეთი,იმ სიტყვათა კრებულს განეკუთვნება რომელიც ჩემში ზიზღის გრძნობას იწვევს,რადგან რეალურად ხალხის მიერ მოხსენიებულ საგიჟეთში გიჟი არავინაა.იქ არის ხალხი,რომელმაც ვერ გაუძლო მძიმე ცხოვრებას

გერგეთისკენ მიმავალნი (თავი 22)

შემოდგომის მშრალი, თავაშვებული ქარი მეეზოვესავეთ მიახვეტებდა ჭრელ, ძალაგამოცლილ ჭადრის ფოთლებს, ტალღა-ტალღა ეფინებოდა ტაძრის განაპირა ჩაყოლებულ ბილიკს რბილ, ხმაურიან ხალიჩად. უსმენდა ქარის შექმნილ შემოდგომის რექვიემს. ყოველი ფოთლის ერთ მოძრაობას

როცა სიყვარული მარტივია.... (თავი 18)

საკმაოდ მყუდრო იქნებოდა მისი ახალი თავშესაფარი, ორ სტუდენტ გოგონასთან ერთად გაიყოფდა და მთავარი იყო მათ როგორ შეეჩვეოდა, იმდეი საქმე ექნებოდა და არ უნდოდა მისთვის ხელი შეეშალათ.

თოვდა და თბილისს ებურა თალხი -1-

სხვა ქალაქში , რომ დაბადებულიყო თავისი მომხიბლელობით ბევრს მიაღწევდა ცხოვრებაში თუმცა ის თბილიში დაიბადა. ეს კი კიდევ უფრო ამძიმებდა მის მდგომარეობას...დეკემბერია, თბილისის ქუჩებში თოვლის ფიფქები ნაზად ეფინებია სველ ასფალტსა და ამაყად გაჯგიმულ

წითელი ფერი (ნაწილი 7)

თავი ბალიშზე დავდე და ტირილი დავიწყე, მენატრებოდა დედაჩემის მწვანე თვალები, მისი ლაპარაკი, ხმა, ტონი, მანერები.. როგორ გიჟდებოდა ხოლმე და როგორ დიდ სიყვარულს აფრქვევდა, თბილისში წასვლისას რომ გამაფრთხილა ყოველ საღამოს დამირეკეო, მე კიდევ დაღლილობის

პომარანჯე - ფორთოხლის დღიურები I

იანს თხოვნას მაინც ვუსრულებ და აღრენილ სასტავს ბოდიშს ვუხდი გაუთვალისწინებელი პრობლემისთვის. ვაიმედებ, რომ ხვალ ყველას თავისი კომფორტული ოთახი ექნება და ეს პრობლემებიც მოგვარდება (ვიცი, რო? რა ვიცი!). მე ეჭვისთვალით არ მიყურებენ, უფრო პირიქით.