მთვარის წითელი სონატა (7-8)

შევათვალიერე ავალიანი. მსმენია, მაგრამ ფულიანი მამიკოსი არაფერი ეტყობოდა მისი დისგან განსხვავებით. უბრალო ჯინსი და მაისური ეცვა. - თუ ფული არა, აბა რა გაინტერესებს? ასე რისთვის გარისკე?- ვკითხე მოურიდებლად - ჩემდა საბედნიეროდ 2 კვირაში ვხდები

პაპასკირი და ბაბუციძე 30

- კარგი , კარს ჩავკეტავ მგონი ღია დავტოვე - მარტო ყოფნის გეშინია? აქ ვარ ნუ გეშინია -მარტო ყოფნის არ მეშინია , დედაჩემი რომ მოვიდეს და აქ გნახოს ისტერიკაში ჩავარდება. -გასაგებია, მაგიტომ გითხარი ჯობია წავიდე . -არა დარჩი . მარტო ყოფნა არ მინდა.

ვითომ საინტერესო ცხოვრება (თავი II, სრულად)

-ჰაჰ, იცი რა სასაცილო ხარ, როდესაც წითლდები? ხშირად გეტყვი ხოლმე კომპლიმენტებს.-იცინოდა და ჩემს რეაქციას აკვირდებოდა. -ბატონო გიორგი, შენი წყალობით ბროწეულსაც კი დავემსგავსე. -ცხვირი ავიბზუე.

მოსიარულე აისბერგის მახეში {8 თავი} დასასრული

“სიყვარული დაუმორჩილებელი ძალაა. როდესაც მის კონტროლს ვცდილობთ, გვანადგურებს. როდესაც ვცდილობთ დავატყვევოთ, გვიმონებს.როდესაც ვცდილობთ გავიაზროთ, გვტოვებს გზააბნეულს და იმედგაცრუებულს.” “სიყვარული ძლიერი სურვილია, რომ ძლიერად სურდე ვინმეს.”

გი-ს

შენი მკლავები ჩემი სახლია, ყველაზე მყუდრო, მშვიდი და ტკბილი და გულის ყველა ნაწილს ატყვია, შენი ღიმილი ყველაზე თბილი. შენი თვალები მინათებს სავალს, ორი კაშკაშა ნათება ბნელში; შენგან არასდროს, არასდროს წავალ, ჩემი სული ხარ- ჩასახლდი ჩემში !

დღეს მე გაკოცე

დღეს მე გაკოცე, მთვარის შუქზე, სხეულს შიგნით ყოველმა პროცესმა ქაოსურად დაიწყო მოქმედება, ყველაფერი აირია.. ძარღვებში სისხლი მიდუღდა და შიგნიდან ვხურდი.. რაღაც ხდებოდა.. რაღაც ისეთი რაც ცხოვრებაში არ მიგრძვნია.. ეს სხვა იყო, უცნაური , უცხო და

არ გადამიფიქრო! (თავი 5)

ზოგჯერ ცხოვრებაში ისეთი რაღაცები ხდება, ზღაპარსაც ვერ უწოდებ. ბავშვობაში წარმოდგენილ ზღაპარზე ნათელი, ამაზე მეტია და შენც გინდება, რომ თითქოს დაუმსახურებელ ბედნიერებას ორივე ხელით ჩაებღაუჭო, შენკენ მოიზიდო და მთელი სხეულით, თუნდაც ტკივილამდე

ეკიპაჟი! (თავი 8)

-არა! შენს გამო არაა!-გაბრაზებული წამოვხტი ისევ ფეხზე და მივვარდი. -შენს გამო კი არა ჩემი სულელი თავის გამო ვტირი! ასე მეამიტურად რომ შეიყვარა კაცი.! კაცი რომელიც ერთხელ ჰყავდა ნანახი! იმის გამო ვტირივარ რომ ჩემი პირველი სიყვარული ასეთი მტკივეულია.

მძიმე სიზმრები (თავი 6)

თვალები გავახილე, ადგილი უცნობი იყო,მაგრამ ზუსტად მახსოვდა ვის სახლში ვიყავი. მძაფრ მაგრამ საოცარ სურნელს ვგრძნობდი, რომელიც უცხო არ იყო. ყელზე კი რაღაც სიმძიმეს ვგრძნობდი.

მერე რა იქნება?

უაზრო ცხოვრებით ასე გადაღლილი, ისევ ვიფიქრებდი ალბათ თვითმკვლელობას. ბოლოს ყველა კვდება და რა მოხდებოდა თუკი დავაჩქარებ იმ დღის ჩემთან მოსვლას? მაგრამ თუ დავრჩები მერე რა იქნება? მოდი მიპასუხე- რამე მეშველება? შენით გადაკარგულს არსად მიმესვლება