Love me till the end თავი 5

დაახლოებით ღამის პირველი საათია, თუმცა ძილი არ მეკარება. გვერდზე ვიხედები და მძინარე მეგობრებს ვუყურებ. შემდეგ ფეხზე ვდგები, გარეთ გავდივარ. სიცივე უსიამოვნოდ მივლის სხეულში და მხრებს ვიჩეჩ. ახლო-მახლო ქუჩებში ვსეირნობ, ღამის სიჩუმით ვტკბები.

შენ რას გრძნობ?!(4)

-რა გინდა აქ? -შენ.-კატეგორიულად მითხრა. -თავი რამეს ჰოარ მიარტყი? შემეშვი.-გავკაპასდი. -ეესეიგი შეგეშვა?-უფრო მომიახლოვდა. -დიახ.-თვალებში მთელი რიგი გამბედაობის დახმარებით შევხედე.

მზარეულის დღიური 13

დეპრესიაში ყოფნამ ყველაფრის სურვილი დამაკარგვინა. ხელებიც კი დამიჩლუნგა და აღარც ჩემი დანა ჭრიდა ბოსტნეულს და აღარც ჩემი გონება იფიქრებდა ახალ-ახალ რეცეტებს. ისე ჩამოვხმი და გამოვიცრიცე, რომ მგონი ლანდიც გამდიოდა. ფაქტობრივარ ჩემს რაციონს მხოლოდ

თვალები რომელმაც იდილია დამირღვია [სრულად]

სუსხიანი დღე იყო.. ქარი ხის ტოტებს არწევდა და თებერვლის სიყვარული სითბოს მჩუქნიდა... კანზე სიცივისგან ტაო დამყროდა.. მე კიდევ მაინც ასე თამამად ამ სიცივეში გახვეულ ამინდში ვაგრძელებდი სიარულს... დავდიოდი და ყველაფერს ვაკვირდებოდი... ვაკვირდებოდი

ნაფანტი სითბო (თავი 7)

–მაშინაც კი, თუ მართალი არ ხარ, უნდა დაიჯერო საკუთარი სიმართლე, მართა, თორემ გადაგივლიან.. სხვა შემთხვევაში აუცილებლად გადაგთელავენ. აიღე ჩემი მხრიდან თავი! არ გაბედო ჩემს იმედად დარჩენა.. – მეჩურჩულებოდა მკაცრი ტონით.

ადრე და ახლა

გულში შეიკრა ფიქრების გუნდა, ფერმილეული დავალ ძალიან, ადრე ყველასთვის მეცალა მუდამ, ახლა ჩემთვისაც აღარ მცალია.

უბრალოება

სამოთხეს ვეძებდი დედამიწაზე, ძებნა შევწყვიტე ვერსად ვიპოვე. გაბოროტებულ ხალხის მორევში, ბოღმის შუაგულში გადავიკარგე.

შენ მხოლოდ გწამდეს (სრულად)

ვერავინ შენიშნა ლევანს როგორ მიუახლოვდა უკნიდან ვიღაც. ბიჭმა კისერზე ცივი, ნესტიანი ხელების შეხება იგრძნო და ჟრუანტელმა მთელ ტანში დაუარა, მერე უცნობის ხელები მხრებზე ჩასრიალდა, მხრებიდან კი მისი მაჯებისკენ. პომადიანი ტუჩების შეხებაც იგრძნო ლოყაზე

არ დამივიწყო /თავი 4/

-მოკლედ ჩემი თავი გაგაცანი ახლა კი დროა შენზეც გავიგო რამე-ფეხზე წამოვდექი-მხოლოდ ერთი პოსტერი კალათბურთზე?სერიოზულად ნიკ?მე კალათბურთის ფანი მეგონე,იმედები გამიცრუე. კოლეგების პლაკატებიც გქონია.

აბლაბუდა (თავი მესამე)

ქალბატონი ელენე უკვე გონს იყო მოსული, შუბლშეკრული უმზერდა პლასტირით მკლავზე მიმაგრებულ პეპელას, რომელსაც წვრილი მილით გადასხმის აპარატიდან ბლანტი სითხე უერთდებოდა. ვაღიარებ, საავადმყოფოს კვალობაზე, საკმაოდ კომფორტულ ოთახში მოეთავსებინათ,