ამოუცნობი ზარი (2)

ნიუ–იორკის აეროპორტში ოთხივემ გაიარა რეგისტრაცია და თვითმფრინავისკენ მიემართებოდნენ... ნიტას უბრალო თხელი ზედა და ვიწრო ჯინსი ეცვა, ფეხზე კეტები. თმა გაშლილი ჰქონდა, უყვარდა თავისი გრძელი და ფაფუკი თმის გაშლა, სულაც არ უქმნიდა ეს დისკომფორტს.

ივლისის ღამე

ივლისის ღამეს, ფოთლის შრიალში როცა ვარსკვლავებს ეტრფოდა მთვარე, იმ ქუჩის ბოლოს, მაღალ გორაკზე ჭაღარა მოხუცი ანთებდა სანთელს.

გრძნობების მორევში(4)

-ჩემი მოუსვენარი ცოლის დამსახურებაა რომელმაც არ იცის რომ მთვრალ ქმარს რომელსაც ჭკუას აკარგინებს ხელები არ უნდა უფათუროს - მისკენ დაიხარა ამღვრეული თვალებით და ტუჩზე ნაზად შეეხო თან ლაპარაკობდა შემდეგ როცა ხელების შეხება იგრძნო წელზე რომელიც ნელა

ასეც ხდება ხოლმე (22 თავი)

ნიკოლოზი დაბნეული დაჰყურებდა ატირებულ გოგოს, რომელიც კისერზე ჩამოკიდებოდა და ხელის გაშვებას არ აპირებდა. ყოყმანის შემდეგ მოჰხვია ხელები წელზე და ნაცნობი სურნელი ღრმად ჩაისუნთქა. უცნაური გძნობა ჰქონდა, თითქოს უცხო და თითქოს ნაცნობი სიტუაცია

მონსტრი (1-2-3 თავი)

-დამტოვე მარტო!-დაიყვირა კიდევ ერთხელ და სარკეს მუშტი დაარტყა,ტკივილმა თითქოს გონზე მოიყვანა და გაოცებულმა მოათვალიერა იატაკი. "მე არასდროს მიგატოვებ! მუდამ შენს თავში ვიქნები!" -მგონი ჭკუიდან ვიშლები!-ამოიჩურჩულა ნაილმა და კედელთან ჩაიკეცა.

ტკბილი წვიმა (მეხუთე თავი)

სასწრაფო დახმარების მანქანა საავადმყოფოსთან გაჩერდა.ალექსი სასწრაფოდ შეიყვანეს შიგნით.სისხლდენა იმატებდა,ანა ექიმებს უკან მისდევდა ,მაგრამ საოპერაციო განყოფილებასთან შეაჩერეს, სასოწარკვეთილებისგან მუხლები მოეკვეთა,იატაკზე დაჯდა და სახეზე ხელები

"ჩემი ცხოვრების ნათელი წერტილი ხარ"

დღეს მე ცხოვრების ყველაზე ბედნიერ ეტაპზე ვარ... პ.ს მე ვარ ანკა 23-წლის, მოკლედ ავღწერ ჩემს ცხოვრებას, 12-წელი ვცეკვავდი, სკოლაშიც საკმაოდ კარგად ვსწავლოდი, თუმცა დედას მაინც ხშირად უხდებოდა დირექტორის კართად დგომა, არა სწავლის გამო, არამედ

ბედნიერი ხარ!

ბედნიერი ხარ!, ეს მინდა თუმცა, არაფხიზელი მზარავს თვალები... თვალები შენი მოსიყვარულე, თუმც ნარკოტიკით დანამთვრალები...

ბედნიერების კვალდაკვალ ნაწილი 2

მაგრამ ჩვენი თითოეული ქმედებით მათ განუზომელ ტკივილს ვაყენებთ. ყველაზე მეტად კი ჩვენს საკუთარ თავს ვსჯით და ბედნიერებისკენ მიმავალ გზას ვუჭრით. თავისუფალი ქმედებებისკენ ჩვენი ტკივილი გვიღობავს გზას. ჩვენი სიამაყის გამო გულშივე ვკლავთ გასაჭირს,

კომა თავი 3

_გეყოფა  დალევა!ვინ მიგათრევს მერე სახლამდე ?! _ცოლივით ნუ მეჯუჯღუნები ,რამდენსაც მინდა იმდენს დავლევ! თითს ჩემსკენ იშვერს და მიმტანს კიდევ სთხოვს სასმლის მოტანას.