უხილავი გრძნობები (3)

4-5 საათი იქნებოდა ძლივს რომ გამოფხიზლდა მთელი ღამის უძილარი მანიკა. ესიკვდილებოდა ოთახიდან გამოსვლა, რა აუხსნიდა ბიჭებს სად იყო მთელი ღამე. არც უნდოდა ვინმესთვის რამე ეთქვა. ალექსანდრე იმდენად იდეალური ეჩვენებოდა,

საბედისწერო შეჯახება

სახლისკენ მივდიოდი და სწორედ მაშინ ატირდა ცა.ცხარე ცრემლებით დაიწყო ტირილი.კოკისპირულად წვიმდა. არც ქოლგა,არც ქურთუკი, მხოლოდ მოკლე მკლავიანი მუხლებამდე კაბა. გაბრაზებული მივაბიჯებდი. გზა უნდა გადამეკვეთა და არც ვიყურებოდი გზისკენ. მანქანებიც

თუ გაზაფხული მოვა...(თავი 13-14-15)

და ვინ იცის, სად იყო ამ დროს თორნიკე. ვინ იცის, როგორ განიცდიდა ყველაფერს-მას ხომ არავინ იცნობდა და არც ცდილობდა ვინმე, მისი მწვანე თვალების მიღმა გაეხედა. არავის აინტერრსებდა ვინ იყო თორნიკე ჩადუნელი, კესოს გარდა... კესომ კი დატოვა.

რა ფერის არის შენი თვალები?(1)

„სიყვარულს ისეთი სათვალე უკეთია რომლითაც სპილენძი ოქროდ გვეჩვენება,სიღარიბე-სიმდიდრე,ხოლო ცეცხლის ნაპერწკლები-მარგალიტებად.“ ნეტავ მათაც იგივე დაემართებათ?არვიცი,ვნახოთ,ყველაფერს დრო გვიჩვენებს,მისი საშუალებით გავიგებთ რა მოხდება.

ოქროს შუალედი / ნაწილი პირველი /

ტოლბუხინის ვიწრო ქუჩის ჩასახვევი უბნის ყველაზე ლამაზი და გამორჩეული ადგილი იყო. განაპირას სამად სამი კორპუსი იდგა, ზუსტად ერთი მოწყობითა და აგებულებით, საერთო დერეფნებითა და სადარბაზოებით. შუა კორპუსის წინ დიდი ყვითელი

ვერ დამემალები (თავი 1)

ნოემბრის თვისთვის შეუფერებელი, მზიანი დღე იდგა თბილისში. ამინდმა თავისებურად იმოქმედა ლილე არაბულზე და მისდა გასაოცრად, 15 წუთით ადრე შეაბიჯა უნივერსიტეტში. მისთვის დღის მშვენიერი დასაწყისისთვის ამინდი სრულიად საკმარისი იყო,

ნაპერწკალი (საცდელი)

არის რაღაც ნაპერწკალი, რომელიც პირველი დანახვის თანავე ჩნდება და მერე თავს არ განებებს, არსად მიდის , მუდამ შენი თანამგზავრი ხდება. ასე მოხდა ჩემსა და დუდას შორის.მერვე კლასში გავიცანი ის ნაპერწკალი , რომელმაც დუდასთან დამაახლოვა

ჩემში უმეტესად ოქტომბრისფერია...

ქარმა მოიტანა ნამქრად უცხო თოვლი,ღმერთო, მეათასედ ბედი ხომ მოგანდე,მაგრამ უძლური ვარ როგორც ხის ფოთოლი,ფერიცვალებიდან სვეტიცხოვლობამდე. ჩემი ლექსებია რასაც თავად ვქმნიდი,მინდა ვიფიქრო რომ აღარ მიღალატებ,

ცხოვრებავ, მეხუმრები ხო? (თავი 2)

და არ გაინტერესებს ოდნავ მაინც რახდება შენს თავს?- იმდენად შემზარავი იყო მისი ხმა , რომ არა კედელზე მიყრდნობილი მისი ტორი აუცილბელად შიშისგან ჩავიკეცებოდი.-მომიყევი რახდება აქ საერთოდ . - მგონი მხოლოდ ის იყო ერთადერთი

კადრი წარსულიდან (სრულად)

ის დედის ერთა იყო, მარტოხელა დედას მის გარდა სხვა არავინ ჰყავდა, არ მითქვამს რომ ფშავიდან იყო? ის მთის შვილი იყო, თავისუფლების მოყვარული, ქალაქი სულს უხუთავდა... ზაფხული დამთავრდა და უნდა დაბრუნებულიყო, მე კი... მე კი შემეშინდა, აქამდე ისე