ვიცხოვროთ ერთი დღით

დღითიდღე ვნადგურდები თითქოს ვიღაც განგებ დგას და ყელში მიჭერს. ყოველი ამოსუნთქვა გაბრძოლებაა სიკვდილთან. ყოველ წუთს,წამსა და საათს მოველი როდის ამომხდება სული ამ დედააფეთქებულ სამყაროში,მაგრამ რატომღაც აღსასრული განგებ არ მოდის თითქოს სიკვდილიც კი

ქალი ზღვაზე

ამ ღამეს ზღვასთან მოვიდა ქალი, მე მას ვუყურებ, გამიშრა თვალი და ამ ღამესაც, მოვიდა მუზა ყურთან ჩამესმა მეძავის სუნთქვა.

,,რუსთაველივით შემიყვარდი"

რუსთაველი შემიყვარდი, ანუ ისე, რომ მოსვლა და წასვლა ვერ გამეგო საუბედუროდ... ისე მიყვარდი შურდა თვითონ ყველა ცოცხალს და თვლიდნენ შეშლილად, რას გაუგებო თურმე მაცნობეს...

პატარძალი 《5》

_ჩვენ ვერაფერს შევცვლით მათ ცხოვრებაში ... ამიტომ საკუთარს უნდა მივხედოთ. ერთმანეთი გვყავს _ მხოლოდ მაგიტომ ვარ მადლიერი შენი თავი რომ მაჩუქეს... სხვა არაფრის გამო

სისხლის ორდენი ( თავი 3. დეჟა ვუ )

_ პატარა, საყვარელი ელა არა? _ მის ხმაში ზიზღი იგრძნობოდა. ასევე შავი, ოდნავ ტალღოვანი თმა, მხრებამდე გაეზარდა, ხელები ისე გამიშვა შევბარბაცდი და კედელს მივეყუდე. უკან დაიხია, ერთ ადგილზე გაჩერდა და ცინიკური ღიმილით ამათვალიერა, დამბურძგლა, ტანში

სიკვდილმისჯილი - თავი 3

საერთოდ ნეიროტროპული ნარკოტიკის მოქმედების დრო, მხოლოდ თხუთმეტი წუთით შემოიფარგლებოდა. რადგან ტუსაღს “განსაწმენდელიდან” სიკვდილამდე, რა თქმა უნდა “ბაროკამერის” გავლით, მხოლოდ თხუთმეტი წუთის სავალი მანძილი ჰქონდა დარჩენილი, ამიტომაც კოლონიის

ტკივილი...(სრულად)

იყო და არა იყო რა... თუმცა არა ასე ვერ დავიწყებ! ეს ზღაპარი არაა შეიძლება არც "ჰეფი ენდი" ქონდეს. უბრალოდ ამბავია, ტკივილით სავსე ამბავი...

ჩემი გახდები (7)

ვატო! არგააღო.-ვუთხარი და კართან მივირბინე. -რატომ რახდება? -ვატო ახლავე გააღე ვიცი რო სახლში ხარ-ვიღაც ქალი ყვიროდა და აბრახუნებდა. -ოღონდ ეს არა-ვატომ თვალრბი გადაატრიალა და კარი გააღო. -გამარჯობა ქალბატონო ნელი.

ცხოვრება კაიფით 4

შვილზე მნიშვნელოვანი ხომ არც კარიერა და არც ფულია. მთავარი იყო ლუკა ცხოვრების მართებულ რელსებზე დაბრუნებულიყო და გზიდან არ გადაეხვია.

მეტრო (6)

გაუჭირდა ამ საგრძნობლად მოხუცი ქალბატონის კაირასთან მიმსგავსება. ვერც იჯერებდა და გულს ვერ იმშვიდებდა, რა უნდა მომხდარიყო ამ ოცდახუთ წელიწადში ამის გარკვევა ეწადა. რასტიმ კარიც დახურა და უკან გაჰყვა ბებოს. სახლის ინტერიერი თითქმის იგივე დარჩენილიყო,