ყოველთვის შენ...(თავი3)

საერთოდ არ მახსოვს ხოლმე რომ ბიჭებიც არიან ჩვენს ოთახში ამიტო პერანგით დავტანტალობ იქით აქეთ სანამ კარიდორის გასვლისას ცოტნემ ხალათი არ მომაცვა და ბრაზიან ხმით მითხრა სასწრაფოდ ჩაიცვიო თითქოს და ვინმე ვიყო მისი არადა მესიამოვნა მაგრამ თავს რატო

მაგ მონცაინზე...

აღარ ხარ არსად.. აღარ გეძახი.. დამაგვიანდა საშველად მოსვლა, სახსოვრად შთენილ ეულ შეძახილს, მაგ მონცაინზე ვუპირებ მოცდას..

მხოლოდ შენთვის

მხოლოდ შენთვის, მხოლოდშენზე... აი, ამ წუთას მე შენე ვფიქრობ, ქაღალდს გადმოვცემ მე ამ ჩემს გრძნობას ამ პატარა გულს მხოლოდ შენ განდობ, ეს ჩემი გული სულ შენზე ბოდავს ალბათ... გავივლი ფიქრებშ მარტო,

მთაწმინდის მთვარე {1}

იდეალური სიმშვიდე გამეფებულიყო ოთახში, სიბნელეს მხოლოდ მოლბერტთან მდგარი სანათი ანათებდა და შიშველი ქალის სხეულს ჩრდილებით ამკობდა.

ნუცუბიძის ქუჩა (თავი 7) +18

- ესეიგი მიდიხარ?- ისეთი უინტერესო ტონით კითხა თიკამ ლამის ტირილი დაიწყო, მყუდრო ბარში ისხდნენ, ხალხის სიმცირით გამოირჩეოდა, მუქი ტონალობები ჭარბობდა, კუთხეში ისხდნენ და ისე საუბრობდნენ. - ასე გამოდის... ნუ ჯერ არვიცი...- სიტყვებს თავს ვერ აბამდა

Bipolar Disorder (სრულად)

კარგი - ცუდი! კეთილი - ბოროტი! არასოდეს, გესმის ? არასოდეს წამოეგო ადამიანურ სტანდარტებს. ისინი შენს პიროვნებას დაღრღნიან და ძვლებსაც კი აღარ დატოვებენ მისგან ! მე ეს ღმერთმა მასწავლა ! მაგრამ იცოდე, ჩემი ღმერთი შენი ვერასოდეს გახდება ! მე მას

ერთადერთი 10

- ახლა თავს გაგიტეხავ - გაბრაზებულმა სხვა ვერაფერი ვერ მოვიფიქრე . - მოდი გამიტეხე - ღიმილით მითხრა და კედელთან მიმიმწყვდია მაისური არ ეცვა მხოლოდ და კინაღამ დავდნი მისი დაკუნთული სხეულის ყურადღებით ქვევით შავი სპორტული შარვალი ეცვა და ისეთი

შენი თვალები

მზეს რომ თვალები ჰქონდეს, რა ფერის იქნებოდნენ ნამდვილად არ ვიცი,ხოლო შენს თვალებში ის სითბო ვიპოვე,რომელსაც სამყაროში ვეძებდი და სწორედ მათ შეუცვალეს პირველად ჩემს გულს ბიძგების ინტერვალი. ნოემბერია,ფანჯარასთან მჯდომი დავარსკვლულ ცაზე

შეპყრობილი(6)

ორი კვირის მანძილზე სანდროს გარდა ჩემთვის არავიმ ცდილობდა მეხსიერების დაბრუნებას. ყოველდღე მაკითხავდა, უნივერსიტეტში დავყავდი. უნივერსიტეტის მერე ყოველდღე შოკოლადის მილქშეიქს მყიდულობდა. ეს ორი კვირის მანძილზე ტრადიცია იყო. დღეს დედაჩემი სმენაში

"უშენოდ"

იცი, არის წუთები, როცა არ გინდა იფიქრო, მაგრამ მაინც ფიქრობ, გინდა არ გტკიოდეს, მაგრამ მაინც გტკივა. გინდა გაიცინო, თუმცა ცრემლები გერევა თვალებზე, ხმა გეცვლება და ამის დასაფარად ცდილობ ხმა არ ამოიღო. მინდა ახლაც ჩემს გვერდით იყო, როგორც შარშან,