ყოვლისშემძლე გოგონები (მე-7 თავი)

-ისე, შენი ხმა ჯერ არ გამიგია, მგონი- სიჩუმე დაარღვია ლინიმ, ჩაიდანი მაგიდაზე დადგა და ნიკს გვერდით მიუსკუპდა-ვინ ხარ? დაბნეულმა ბიჭმა კომპიუტერი დახურა, დამნაშავესავით გადადო გვერდით

ყოვლისშემძლე გოგონები (მე-6 თავი)

-გამორიცხულია-გადაიხარხარა სოფიმ-ეგეთ ზღაპრებს მარტო რუსულ ტელევიზიებშიღა ჰყვებიან. -ვითომ რატომაა გამორიცხული? მარტივი ამბავია, თუ წინასწარმეტყველი ხარ, თანაც ძლიერი- მხრები აიჩეჩა ლინმა.

ყოვლისშემძლე გოგონები (მე-5 თავი)

მზის წითელი დისკო ხეებს შორის ესვენებოდა და ასპარეზს მკრთალად,მოკრძალებულად ამოსულ მთვარეს უთმობდა. ცაზე აქა-იქ მოსრიალე ღრუბლები ვარდისფრად განათებულიყო,ზუსტად იმ საღამოებივით,როდესაც ადამიანი იფიქრებდა,ღმერთი ხატვის ხასიათზე მოვიდა და ბუნება

ყოვლისშემძლე გოგონები(მე-4 თავი)

დაკარგულებიც სრულიად აფსურდულ ერთობას ქმნიან-გოგონამ ფურცელი მოიმარჯვა და ჩაიჭყიტა-ტაქსის მძღოლი,პარიკმახერი,ხუთი წლის გოგო,დაზღვევის აგენტი მეზობელი ქალაქიდან და ფიტნეს ინსტრუქტორი. სისულელეა... -ალბათ ვინმე ისეთია დამნაშავე,ვისაც ყველა

ყოვლისშემძლე გოგონები (მე-3 თავი)

კაცმა ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა და პირველად დაჰკარგა საკუთარ გამომეტყველებაზე კონტროლი. მთვარის შუქით განათებული იასმინის თეთრი სხეული თითქოს უცნაურ,მომნუსხავ ნათებას გამოსცემდა. გოგონას უნაკლო ტანი ჰქონდა,სავსე მკერდი,რომელიც ღამის სიგრილის გამო

ყოვლისშემძლე გოგონები (მე-2 თავი)

ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ. კაცმა თავი ჩაქინდრა,იასმინს მოეჩვენა,რომ ქვითინებდა,თუმცა მეორე წამს მუცელთან დაიხარა და ეამბორა. -შეუძლებელია დედაშენთან კამათი. იმედია,მისნაირი ჯიუტი არ იქნები. -იასმინ!-მოისმა გაბუსხული ხმა და გოგონამ ძლივს მოსწყვიტა

ყოვლისშემძლე გოგონები (1-ლი თავი)

-დაბა “ღრმა ფუღურო” -დაიღრიალა დონმა და ხელის მუხრუჭი დემონსტრაციულად ამოსწია. იასმინი,რომელიც თავის კნუტოსთან ერთად უდარდელად თვლემდა ბოლო სავარძლებზრ,შეირხა და ნელა წამოიწია-ეს ჩვენ გეგმაში არ შედის,დამატებით უნა გადაიხადო-თქვა დონმა

ცხოვრება ირისთან ერთად (დასასრული)

-აუცილებლად მიიღებ,რასაც ეძებ-თვალი ჩამიკრა და მომიშორა. სწრაფად გავსხლტი,კიბეებზე დავეშვი და ერთი წამით არ შევჩერებულვარ,მივიდიოდი უმისამართოდ,ხანდახან მივრბოდი,სულელივით ვიცინოდი,ვცეკვავდი,მგონი ვტიროდი კიდეც,გონებაში მუდმივად ვახვევდი იმ მომეტს

ცხოვრება ირისთან ერთად (მე-10 თავი)

“ბუნკერის” კიბეებისაკენ გავემართე,თუმცა არც მე მეწერა მშვიდად მუშაობა და არც ჰიმლერას-დახმარება,რადგანაც რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი თუ არა,ვიღაცის ხელი მაგრად ჩამეჭიდა მკლავში და გვერდით გამათრია. -რა ჯანდაბაა?-დავიყვირე და მხოლოდ შემდეგ ვიცანი დაჩი

ცხოვრება ირისთან ერთად (მე-9 თავი)

-ჰო...-დახრილი ვიყავი,ვიღაცამ უკანალზე მომცხო ხელი,მივბრუნდი,რომ გამომელანძღა,მაგრამ ვერ მივხვდი,ვინ იყო,ტატოს მივუბრუნდი-ღმერთო,საგიჟეთია! -ჰო,ნამდვილი ჯუნგლები-წარბაწეული დამეთანხმა. -ჯუნგლები...-ჩავილაპარაკე და წამოვიყვირე-ჯუნგლები! ტატო,გენიოსი