შეთქმულება 2 (სრულად)

ადრიანი გაზაფხულის ის დილა მშვენიერი იყო. ისეთი, დეტექტივს რომ უყვარდა, ყველაფერს ისიც ემატებოდა, რომ დამსახურებულ შვებულებაში იმყოფებოდა. თუმცა ამირეჯიბი ამ ყველაფერს ვერ გრძნობდა

შეთქმულება - ენ ბლექი (სრულად)

ენ ბლექზე რას მეტყვი? - ჯიბუტის მხრიდან გაჟღერებული მეგობრის სახელის გაგების გამო თვალები დაქაჩა ამირეჯიბმა. - ბლექი? - სიგარეტი ჩააქრო და ინტერესით მიაშტერდა მის წინ მჯდომ მამაკაცს.

ნაცრისფერი მზე (სრულად)

ისტორია მოგვითხრობს გოგონაზე,რომელიც ცდილობს,უცნობი ვირუსის გავრცელების შედეგად გადაგვარებყლ ადამიანებს გადაურჩეს. იგი მეგობართან ერთად მოგზაურობს თბილისის ქუჩებში და ერთადერთი არურვილი ამოძრავებს-დაბრუნდეს მშობლიურ ქალაქში და იპოვოს ოჯახი. ამ გზაზე

ნაძვის ხის ქურდი (სრულად)

-გოგო,შენ რა,ნაძვის ხე არ გაქვს?-აღშფოთებული მიმოდიოდა ერთი ბეწო ოთახში და საახალწლო მოსართავს ამაოდ ეძებდა. -მაგაში ფულს არ დავხარჯავ-მტკიცედ გავიქნიე თავი და მარიამს მივუბრუნდი-რა საჭიროა? -ხო,რავიცი. მთავარია,ერთად ვართ,ნაძვის ხე რად გვინდა?-ორი

10 მიზეზი იმისა,რატომ უნდა დააფასოთ მოძულეები,ანუ “ჰეითერები”

მოგეხსენებათ,ყველა იმ ადამიანს,რომელიც საჯაროდ ეწევა ამა თუ იმ საქმიანობას,ხშირად უწევს იმ ადამიანებთან შეხვედრა(შეფეთება),რომლებიც თავიანთ სათქმელს ხშირად ზედმეტად ნეგატიურად(ხანდახან სრულიად უმიზეზოდ) გამოხატავენ . ჩვენს საიტზე განსაკუთრებით ცუდ

შეშლილი ჰელოუინი (დასასრული)

-კიდევ ერთი ვამპირის მოხრუკვა ხომ არ გინდა? დეა მხრუკავი-ჩაიცინა და ფანჯარაში გაიხედა. მეც მივუცუცქდი და გადავიხედე. დაახლოებით მესამე სართულზე ვიმყოფებოდით. აშკარად ქალაქგარეთ,რადგან ირგვლივ მწვანე მინდვრისა და ხეების მეტი არაფერი იყო.

შეშლილი ჰელოუინი (მე-2 ნაწილი)

მოახლოებულები უფრო კარგად შევათვალიერე-"წვეულების სულსა და გულს", როგორც მივხვდი,დრაკულას კოსტიუმი აერჩია,რადგანაც მისი შემხედვარე სხვა ვერაფერი მომაფიქრდა. კაცი დინჯად მოდიოდა,სახეზე ღიმილი არც კი ბედავდა გამონათებას,შავი ტანისამოსი კიდევ უფრო

შეშლილი ჰელოუინი (1-ლი ნაწილი)

ვაკვირდებოდი ქუჩას და გულის სიღრმეში ვიცოდი,გამოჩნდებოდა რაღაც,რასაც დიდი ხანია,ველოდი.სამწუხაროდ,არანაირ მკვდარ სულს არ შევუშინებივარ,ამიტომაც ლეგიტიმური მიზეზი არ მქონია,რომ მეცხრე სართულს ვსტუმრებოდი. სხვანაირად კი ვერ გავბედავდი მასთან

საშინელი წყვილი (სრულად)

-ხომ თქვი,რომ აქაურობა არ მოგწონს. შეგიძლია წახვიდე. -მაგრამ სად? არ ვიცი ადგილი,სადაც ყოფნა მომეწონებოდა. -ყველას აქვს ისეთი ადგილი,სადაც ბედნიერი იქნება. უფრო სწორად,სადაც შეძლებს საკუთარი თავის შეცნობასა და შეყვარებას.

უჩინარი {სრულად}

დედის წასვლის შემდეგ როგორ აღარ სთხოვა ბეჭედს,დააბრუნეო,მაგრამ ამაოდ. ახლაც სცადა,თუმცა მხოლოდ იმიტომ,რომ მოსწონდა იმედის პატარა ნაპერწკლის შეგრძნება. კვლავ ჯიბეში დააბრუნა და გაუხდელად მიწვა საწოლზე. დილით ,უფრო სწორად,შუადღეს,როდესაც