ჩიხი V (პირველი წიგნის დასასრული)

- ალე?! წარბშეკრული ფეხზე წამოდგა და დიდრონ, შავ თვალებზე ჩამოყრილი ფაფარი გვერდით გადაუწია ცხოველს. - მხედარს რა მოუვიდა, ალე?! ცხენმა ისევ დაიფრუტუნა. კუდი შეათამაშა და გოგონას დრუნჩი სახეზე გაუხახუნა. ჭიხვინის ხმამ ექოდ შემოურბინა

ჩიხი IV

ვრცელდება ინფორმაცია, რომ გარდაცვლილი ჟურნალისტის სისე გეწაძის, მკვლელობის მოტივი შესაძლოა პირად ხასიათს ატარებდეს. ვარაუდი, თითქოს დანაშაული ჩადენილია, სერიული მკვლელის მიერ, რომელიც საკუთარ თავს „მონარქს“ უწოდებს, ექსპერტიზის დასკვნის საფუძველზე,

ჩიხი III

- მაშინ, ისმის კითხვა... - წელში გაიმართა და ქალს მზერა გაუსწორა - თუ „მონარქი“, არა, ვის შეიძლებოდა ეს გაეკეთებინა? - მკვლელის ხელწერის დეტალები არავინ იცის, „მონარქისა“ და პოლიციის გარდა! შეშფოთებულმა, ოთახს თვალი მოავლო. რაღაც ძალიან

ჩიხი II

მჭიდი გადაამოწმა. ყელსახვევში ფრთხილად გადაახვია და უკან გამობრუნდა. ბოლოჯერ მოავლო თვალი სახლს - რამე, ხომ არ მრჩებაო? მანქანის გასაღებს ხელი წამოავლო და კარი გაიხურა.

ჩიხი I

ნათელი იყო, მაინც და მაინც, თავზეხელაღებულ ჟურნალისტს რატომ გამოუგზავნეს ფაილები და არა პოლიციას. დიდი ალბათობით, მტკიცებულებებს იქამდე გაანადგურებდნენ, ვიდრე შემთხვევის ადგილზე გადაღებული ფოტოსურათები მზის სინათლეს იხილავდნენ. დიდ შარში ჰყოფდა თავს!

პაზლების ქურდი /ტოპაზისფერი/

ასე უთქვამთ, ცხოვრებაში არსებობს ორი ძირითადი არჩევანი, შეეგუო არსებულ პირობებს, ან აიღო მათი შეცვლის პასუხისმგებლობაო - მე, მგონი, სადღაც შუაში გავიჭედე. სამი წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც საქართველო დავტოვე და საზღვრებს გარეთ

არ იტირო, ღიმილაკო...

- ასე რატომ მომექეცი? სიცივისგან გათოშილი ხელები ციებიანივით გიცახცახებს, მუდამ სისხლივით წითელ ბაგეებს კი ნაცრისფერი აქვთ მიღებული, გული მიკვდება ასეთს, რომ გიყურებ. მზერა... მაშინებს შენი მზერა, მკვდარი, უსიცოცხლო, უფერული.

დააძინებ?...

- რას აკეთებს? ასე რატომ აკეთებს? - პატარა არსება ჩემს მკლავს უკან იმალება და შიშით უყურებს ქალს, რომელიც შვილს მონდომებით ლანძღავს. - ნუ გეშინია, ხანდახან ასეც აკეთებენ ხოლმე, მშვიდად არაფერს გავნებს. - მასაც უნდა, რომ დამაძინო?

ნუ მიეყრდნობი!

მუსიკის რიტმს აყოლილი ნაბიჯი, გაუგებარი განწყობა, ამღვრეული თვალები, უცხო სევდით დამძიმებული მხრები და სულის ფსკერზე დალექილი გაურკვევლობა... რა მჭირს? ვიცი რაც მჭირს... ვხვდები, ვხვდები და აღიარება არ მინდა, ვცდილობ გავექცე, თითქოს ასე თავს

წვიმიანი ლონდონი

გამომშრალ ბაგეებში მოქცეული მორიგი ღერი, მერყევი ალით მოალერსე ცეცხლის მოწითალო ენა, სიგარეტის წვერზე დანთებული არეული ფიქრები და ისევ უმიზეზო, ნაცრისფერი სევდა. ვუღრმავდები ქვეცნობიერს, ვცდილობ გავიგო რაზე მესაუბრება, მასაც მოუწყენია, ხმაურიანად