ჩემი დაბადების დღე!

ყოველთვის ყველას ლექსით ვულოცავ ხოლმე დაბადების დღეს, ვისაც შეძლებისდაგვარად ვიცნობ, რადგან დამეთანხმებით ალბათ, მას დაუწერო ლექსი, ვისზეც არაფერი იცი და ერთხელაც არ გისაუბრია მასთან, ან ერთხელ იყო და მეტი არა, შეუძლებელია დაუწერო ლექსი თან რაიმე

სიხარულით სავსე ერკეს პასუხი მილოცვაზე...

ყველამ ძალიან გამახარა, ყველამ აბსოლუტურად! საოცრებები ხართ... არ დაეტია ჩემი კომენტარი საიტზე (გოგას რა ვუთხარი, ცოტა ზღვარი გაზარდოს მაინც) და ამიტომ სიახლედ ვდებ ჩემს პასუხს, რომელიც გეკუთვნით თქვენ, ვის გარეშეც მე სიყვარულის ჯადოქარი ვერ

აღსარება (სრულად)

ღმერთო, ერთ-ერთი გზას აბნეული ცხვარი მოგმართავს თხოვნით, მუხლებზეც დავიჩოქებდი, რომ შემეძლოს. მინდა კარგად მომისმინო, შეიძლება არ ვარ იმის ღირსი, რომ მომისმინო და მაპატიო, მაგრამ გთხოვ მომისმინე მაინც. ვიცი, რაც ჩავიდინე საშინელებაა და ყოვლად

ბედისწერა (თავი 8)

-არასდროს არის რაღაც ნაბიჯის გადადგმა გვიან. ყოველთვის უნდა იფიქრო მომავალზე, იმაზე თუ რა შედეგი მოჰყვება ამას და რას შეცვლის შენ ცხოვრებაში. ერთ წლიანმა მარტოსულობამ მართლა გაგაუბედურა, მაგრამ ახლა ნათელი გაქვს სახე, რაღაცისთვის იბრძვი, ბრძოლის

ოჯახის სიწმინდე

პატარა გვიყურებს, იმ თვალებით, რომელიც აჩუქე შენ გრძნობების სიუხვით, ღიმილს გვტყორცნის, რაც ასევე ჰგავს შედევრს მისი ხელები შენკენ მოიწევს, ჩანს თან პალიტრა ფერთა, პირველი სიტყვა მე არ მეკუთვნის, ამბობს - მიყვარხარ დედა!

ბედისწერა (თავი 7)

ადამიანთა ჩაციკლული მდუმარება ყურებს წვავდა, ცრემლები თავისით დიოდა, მაგრამ გრძნობების გამომჟღავნების მაგალითზე, ყველაფერი შეუდარებლად იყო. წამით უგრძვნია, როგორი უნდა ყოფილიყო ქალის გარეშე ცხოვრება, რომელიც სიცოცხლეს ერჩივნა და რომლისთვისაც უკვე

ერკე მიდასი - მეფეც და მონაც

ვფიქრობ ადამიანებს ავიწყდებათ, რომ ძალაუფლება სამუდამო არ არის, რომ ის მხოლოდ დროებითია და მით უმეტეს ცუდი გზებით მიღწეული ძალაუფლებაა მალე დასრულებადი. "ენარცხება მიწას, მეფეც და მონაც" - ეს არის ის დევიზი, რის გამოც ამ ლექსის დაწერა გადავწყვიტე,

ბედისწერა (თავი 6)

-კახა, შე კახპა რავა ხარ? - გაეღიმა რატის, მაგრამ ისეთი ეშხით არ გამოუვიდა, როგორც სჩვეოდა ხოლმე. - შემოდი, შემოდი. -რავი, . ვლპები ამ უსაქმურობისგან და ვარ, შენ რას შვრები? ერთად მისაღებში შევიდნენ, გზად სამზარეულოში რატის მშობლებს მიესალმა

ბედისწერა (თავი 5)

-უკაცრავად, მაგრამ ეს წიგნი მე მეკუთვნის ლამაზო. - გაუღიმა გოგონას და ხელი ალერსიანად მოხვია. - სწორედ ამას ვეძებდით, გვრიტო. იმედია გაგვიგებ, - თვალი ჩაუკრა და შემდეგ რატის გახედა. რატი ყველაფერს მიხვდა და მაშინვე მიუახლოვდა, საკუთარი თვალით

ლეგენდა

ცოტა ხომ უნდა ვიბლატაო, ასეთი ლამაზი დედოფალი რომ მყავს! მაგრამ "ცოტა?" ეს რაღაც ისეთი სიტყვაა, რისი მნიშვნელობაც არ ვიცი ზუსტად. ყველაზე მეტად.... სულ სხვაა. ახლა კი ლექსი...