ესმერალდა [4]

იდუმალი სტუმარი ხმას არ იღებდა და ეს აგიჟებდა ლომიას. ამის მიზეზი არ იცოდა, უბრალოდ მუნჯი იყო, თუ ხმის ამოღებას ვერ ბედავდა. იყო კიდევ ერთი ვარიანტი, არ სურდა მისი ხმა აქ, ამ საავადმყოფოში გაჟღერებულიყო, არ სურდა მას გაეგო მისი ხმა, ან... ისევ

მომიახლოვდი! ხელს მოგხვევ!

ყოველმხრივ კარგია შენი სურნელი, ყოველთვის იცოდე, მე შენ სულ გელი, ცხოვრება მიძრწოლავს სიცოცხლის აკვანში, შენით ვარ აღვსილი, შენა ხარ აქ თავში.

ესმერალდა [3]

სრული დუმილი. საავადმყოფოს დერეფანში სიჩუმე ივანებდა, მხოლოდ ექთნების და ექიმების ფეხსაცმლის კაკუნი, რამდენიმე ბიჭის ანერვიულებული ბოლთის ცემა და მათი ხშირი სუნთქვა არღვევდა ამ გახმაურებულ დუმილს. ყველაზე საშინელ დუმილს, რომელიც სჯობდა დუმილი არ

სულ ეს ვართ?! ადამიანები (სრულად)

ერთი ამბავი მინდა მოგითხროთ. ამბავი ბიჭზე, რომელმაც არ იცის რა არის ცხოვრება. ბიჭზე, რომელიც ყველაფრის მიუხედავად ცოცხალია და ცხოვრობს ჩვენს შორის. ან შეიძლება აღარც ცხოვრობს არ ვიცი. რამდენიმე თვის წინ უნივერსიტეტის გზას ვედექი.

ესმერალდა [2]

-აუ ჩემი... შენ რა გულუბრყვილო ტიპი ხარ ტო. - გაეცინა ლომიას. - არ იცი მე და ქორწინება ანტონიმები რომ ვართ? - სიცილში სხვებიც აჰყვნენ. - ასე ვერ იცხოვრებ, ძმაო. ყველა მოგატყუებს, დაგაჯერებს ისეთ რამეს და ამით მერე ისეთ შედეგს მიიღებ, შენც

რა ლამაზი ხარ!!! - Emylee-ს

რა ლამაზი ხარ, თითოეულ წვეთში, შენა ხარ ღმერთი და ღმერთია შენში ამ ფერთა გამას, ვეხები ფერში რა კარგად ჩანხარ თითოეულ წვეთში. შენია წვიმა, წვიმის ხარ შენ ვერ დაგისველებს, ვერავინ დღეს,

წითურ გოგონას...

შენ ანგელოზი ხარ ზეციური შორს მდგარი ჩემთვის ჩემი გოგონა, და თან წითური, თბილი ხარ ბემბი.

ესმერალდა [..1..]

იმ ფილმის ყურებისთვის მოემზადა, რომელიც ათასჯერ მაინც ჰქონდა ნანახი, მაგრამ მაინც არ ბეზრდებოდა. მას მიუხედავად მისი ქუჩური ცხოვრებისა, უწიგნური, გაუნათლებელი და უგემოვნო ნამდვილად არ ეთქმოდა. ლომიას თაროები წიგნებით ჰქონდა სავსე, უყვარდა

მარიამ რაქვიაშვილი

შემოღამისფრდნენ შენი ცნებები გადასხვაფერდა სამყაროს ფარდა, შენი მიზნები და ოცნებები, თოვლსაც სიტყვებად შემოეძარცვა.

მწვანე ღამურა!

კარგი ხარ ყოველმხრივ, შენ ჩემო თილისმა შენ ირგვლივ ყოველთვის კარგია აურა, მარადჟამ მწვანე ხარ, ჩაგითქვა თბილისმა სიცოცხლის მშვენება, აწ ჩემო, ღამურა! სითბოს და პოზიტივს მე ისევ გაჩუქებ,