ერკე მიდასი - მეტრო (თავი 10)

რასტი უყურებდა როგორ საუზმობდნენ მამამისი და მისი რძალი, როგორ ტკბილად შესციცინებდნენ ერთმანეთს თვალებში და გულში ლახვარშესობილი, მარტო იჯდა სავარძელზე, მარტო ივანებდა საკუთარ ფიქრებში და მარტო გრძნობდა სივრცის უმოქმედობას, დროის განუზომლობას და

ერკე მიდასი - მეტრო (9)

-ესე იგი, თავს დაგესხნენ და სულ გაგძარცვეს? - გაოგნებულმა თავისი სიმამაცითა თუ ამ დაუჯერებელი ისტორიით საოცარი სიჩუმე დიასახლისმა დაარღვია.

ერკე მიდასი - მეტრო (8)

ხელებშეკრულს და ტკივილის მთელი ამალით სავსეს გამოეღვიძა. ჯოჯოხეთს თუ დაარქმევდით იმ ადგილს, სადაც მოხვდა და საბოტაჟის მოწყობის გათვალისწინებით თვითგვემის განაჩენით დაიჭირეს. გვემა სულის სატანჯველად ექცა და ტკივილს ვერსად გაურბოდა, ვითარცა გარდუვალის

ერკე მიდასი - მეტრო (7)

-ნაძირალა! - იღრიალა მუზეუმში დაბრუნებისთანავე და მის კაბინეტს მიაშურა. სწორედ, რომ საშიშ გარემოებაში მოექცა მისი სხეულიც და უკუნ რეაქციებს მოჰყვა ყოველი შემდეგი მისი სვლა. - გამოდი გარეთ, თორემ ამ კარებს ჩამოვიღებ და შენც ქვეშ მოგაყოლებ! - უკვე მის

მეტრო (6)

გაუჭირდა ამ საგრძნობლად მოხუცი ქალბატონის კაირასთან მიმსგავსება. ვერც იჯერებდა და გულს ვერ იმშვიდებდა, რა უნდა მომხდარიყო ამ ოცდახუთ წელიწადში ამის გარკვევა ეწადა. რასტიმ კარიც დახურა და უკან გაჰყვა ბებოს. სახლის ინტერიერი თითქმის იგივე დარჩენილიყო,

ერკე მიდასი - მეტრო (5)

გონება დაებინდა. გრძნობები ერთმანეთში ერეოდა და მეხსიერების მთავარ ფრაგმენტებს სწოვდა მისი გონებიდან, რომელსაც ძლივსღა იხსენებდა. სახეში გაილაწუნა. -შენ? -კი. - მოკლედ მოუჭრა მოპასუხემ.

ერკე მიდასი - მეტრო (4)

უცნაური ელდა მიელამუნა მის გონებას, რომელსაც არანაირი საზღვარი არ ჰქონდა ადამიანთა გრძნობების სიმძიმის და სიფაქიზის ცხოველისეული მოთხოვნილება გაუჩნდა. გრძნობების მოთოკვას ვერ ახერხებდა, სიმძიმეგადაგორებული მისი სხეული დუნედ მოძრაობდა და რაღაც, რაც

ერკე მიდასი - მეტრო (3)

ჩემო გვრიტებო და საყვარელო მკითხველო, შეუდექით საქმეს, რასტის ლოდინი არ უყვარს და ვერ იტანს, როცა ყურადღებას არ აქცევენ... წაიკითხეთ და მითხარით თუ გაინტერესებთ როგორ გაგრძელდება ისტორია. და როგორ წარმოგიდგენიათ რა მოუვა რასტის?

ერკე მიდასი - მეტრო (2)

კიბეებს ჩაუყვა და იმ მისტიურ მოვლენაზე ფიქრობდა, რასაც შუადღემდე ძილი ერქვა. საკმაო ხანს ფიქრობდა, უკვირდა, არასდროს დასძინებოდა ისე, რომ ვერც მაღვიძარას გაეღვიძებინა. თუმცა უკვე იმდენად იყო შეჩვეული ერთიდაიმავ დროს ადგომას, ეს ოცდაშვიდი წლის კაცი,

ერკე მიდასი - მეტრო (1)

დეკემბრის მოღუშული და ღრუბლიანი დღე იდგა. იმ დილით ისევე ეძინა მზეს, როგორც რასტის, მაღალსართულიანი კორპუსის მეშვიდე სართულზე, საკუთარ საძინებელში და გვერდით მეუღლე არ ეწვა. გადაბრუნდა და ხელი საყვარელი ქალის მკერდისთვის უნდა მოეთათუნებინა, როგორც