ერკე მიდასი - გოლიათი (თავი 4)

მზის სხივებმა როგორც იქნა მისი ფანჯრიდანაც შემოაღწიეს. უკვე აშინებდა ის ფაქტი რომ მზე საერთოდ გამქრალიყო და ისეთ არაამქვეყნიურ ადგილას მოხვდა, სადაც საერთოდ ვერ აღწევდა, მაგრამ შეცდა. აქაც თავისუფლად ელამუნებოდა სითბო, სიყვარულს უხსნიდა, ეალერსებოდა

ერკე მიდასი - გოლიათი (თავი 3)

დილით ადრე გაეღვიძა, დაღლილ-დაქანცულს ძილი კი ესაჭიროებოდა, თუმცა არ ეკარებოდა. საათს რომ გახედა ღამის ბინდბუნდში ძლივს გაარჩია რომ ექვსის ოცი წუთი იყო. გვერდით ტუმბოზე მდგარი ციფერბლატებიანი საათიც ამას მოწმობდა. მზის ნასახიც არსად შეინიშნებოდა.

ერკე მიდასი - გოლიათი (თავი 2)

“ჰმ... სიცილია. “ - ფიქრების მწვავე ნაკადი შეეჯახა იკას. შებინდებისას, ორი საათი იყო გასული მას შემდეგ, რაც თავის ნარინჯისფერ ბედაურს მოაჯდა და უეცარი შეტევისგან მცირე ხნით გადააყენა ავტომობილი, რათა უბრალოდ ჩაფიქრებოდა ამ დანაშაულის არსს.

ერკე მიდასი - გოლიათი (თავი 1)

სიტყვები ქარში წამიერად იფანტება და ზურგს უკან მონასროლი ტყვიასავით ქრება. მას შემდეგ რაც სულში ჩააფურთხეს და გოლიათის ცხოვრება ფსკერზე ეშვება თავს ვერაფრით უმხელს სიმართლეს.

ერკე მიდასი - სიცოცხლის ბოლო

სიცოცხლის ბოლოს დამპალ კედლებში ამომხდება სული. უკანასკნელ ამოსუნთქვას ბინძურ კლინიკაში დავტოვებ და გავეშურები სრულ უკუნეთში, საიდანაც ჩემს ცხოვრებას მთლიანად სხვაგვარად დავინახავ. როგორ ვიცხოვრე, რა მიკეთებია, ვის დავეხმარე და ვისი ცხოვრება ვაქციე

ერკე მიდასი - პარიკმახერი

საპარიკმახერო ერთობ მოუწესრიგებელი დახვდა, როდესაც დილით ადრე მისულმა პირველმა გააღო პეტრემ და გული შეეკუმშა. დილის რვის ნახევარი იყო, მზე ახლად ამოწვერილიყო და მის ღაჟღაჟა გაპარსულ ბაკენბარდებს ნაზად ეფინებოდა. იხსენებდა თუ ვინ იყო ბოლოს მორიგე.

რამდენი გეძებე

რამდენი გეძებე მთელი მთა და მთელო ბოლოს შენ გიპოვე, ჩემო სანატრელო, მსურს ჩემი გრძნობებით, სულზე გადაგევლო

ერკე მიდასი - გაჭედილი

სოფელი გაჭედილი მოსახლეობა 1 322 კაცი, 612 ქალი, 201 ბავშვი. ფართობი: ნიკოფსიიდან დარუბანდამდის 94 ჯერ შემცირებული კვ/მ მარტვილის რაიონი. ადრინდელი სახელწოდებით - ზორბა გადარქმეული 1958 წელს.

ერკე მიდასი - წლები

ერთი როცა გამიწყრა ღმერთი ორი რაღაც ხმა გავიგონე, სამი (დავბრუნდიიი ერთი მეოთხედით!)

ორმოცი საშობაო ანგელოზი (დასასრული)

ზოგჯერ როგორი უცნაურია ადამიანის წრფივი ბუნება. როგორ ძალუძს ყველაფრის არევ-დარევა, ან თავისივე არეულის დალაგება, როგორ შეუძლია იყოს გულქვა, სიძულვილით სავსე ან პირიქით სიყვარულის მორევში გადატყორცნილი. ბუნება უსიტყვოდ გვამცნობს თავის ჩანაფიქრს,