ჭირვეული სტუმარი (9 თავი)

მეცხრე თავი როგორც იქნა საზაფხულო სესიები დავასრულე, პირველი კურსი საკმაოდ წარმატებით დავხურე და სახლში დავბრუნდი. ჩემი შინ მისვლა ოჯახისთვის დღესასწაულად ითვლებოდა, უკვე მოზრდილი, შვიდი წლის ტყუპები მხიარული ყიჟინით მხვდებოდნენ, აშკარად ზედმეტად

sms 4 თავი

- სულების გჯერა გიორგი? - ჯიქურ ვუსვამ კითხვას და ტელეფონს ხელში ვიღებ. - არა, არ მჯერა. - მე კი მჯერა, და ველაპარაკები კიდეც. - ნიშნისმოგებით ვეუბნები და მესიჯს ვხსნი. - ხო, ჩამთვალე გიჟად. - მგონი, ბევრი საშინელებათა ფილმი ნახე. - ეშმაკურად იღიმის

ჭირვეული სტუმარი (7-8 თავი)

- არ ვიცი, რამდენად მომისმენ ან ბოლომდე მომისმენ თუ არა, უბრალოდ მინდა ცხოვრებაში ერთხელ მაინც ვიყო გულახდილი. სიმართლე გითხრა ის რომ ქეთის შვილი ჰყავდა არ გამკვირვებია, დარწმუნებულიც კი ვიყავი, რომ გათხოვდა და ბედნიერად ცხოვრობდა მოსიყვარულე

ჭირვეული სტუმარი (6 თავი)

მაქსიმალურად ცდილობდა მისი ტირილის ხმა არ გამეგო, მაგრამ მაინც ვხვდებოდი რომ ძალიან ეტკინა, ტელეფონი მეჭირა და ჩუმად ვისმენდი დედაჩემის ტირილს, კითხვის დასმა ვერ გავბედე. ჩვენი დუმილი კარგა ხანს გაგრძელდა, საბოლოოდ გონს ისევ ქეთი

ჭირვეული სტუმარი (5 თავი)

როგორც იქნა ნინიკოს მოფერებისა და მოკითხვის შემდეგ ქალბატონებმა ჩემთვისაც მოიცალეს, ძნელი მისახვედრი არ იყო, ვინ იქნებოდა ნინიკოს დედა, ქალბატონ თამარსაც ძმისა და შვილის მსგავსად ლურჯი-მომწვანო ჰქონდა. ეს ნიშა აშკარად გამოარჩევდათ დანარჩენი

sms 3 თავი

- შენს უკან... მითხარი რომ არ მეჩვენება? მეშინია თეკლა, გთხოვ წავიდეთ აქედან... - ტირილის პირას მისული ხელზე მექაჩება, ფეხზე ვდგები და უკან ფრთხილად ვტრიალდები. ადგილზე ვშეშდები, ზუსტად ჩემგან 50 მეტრში საფლავის ქვიდან მიმზერს შავ თვალებიანი,

ჭირვეული სტუმარი (3-4 თავი)

მესამე თავი როგორც ყოველთვის დედა ამჯერადაც ღელავდა, ეს პირველი შემთხვევა იყო, როცა მისი თანხლებით არ მივდიოდი, როგორც წესი ექსკურსიებზე, კლასის ქეიფებსა თუ ცეკვის გასტროლებზე გაფრთხილება: - „მივდივართ მშობლების გარეშე!“ - მე არ მეხებოდა. ყველამ

ჭირვეული სტუმარი (2 თავი)

- შენს ქურთუკს მე ვიცვამ! - ღიმილით ვაცლი ხელიდან მოკლე ტყავის ქურთუკს დედას. - ამ მავნე ჩვევას ხომ ვერ გადაეჩვიე, შენიც ასეთივე არაა?! - შუბლშეკრული, მკაცრი ხმით მეკითხება. - არაფერიც, შენი უკეთესად დგას ტანზე... - იხტიბარს არ ვიტეხ და ქურთუკში

ჭირვეული სტუმარი (1 თავი)

ვინ ვარ მე? არც არავინ, ერთი ჩვეულებრივი თბილისელი გოგო, ჩვიდმეტი წლის თავქარიანი თინეიჯერი, ეს ჩემი სიტყვები არ გეგონოთ ჩემი პიროვნების დედაჩემისეული დახასიათებაა. თუმცა სიტყვა „ჩვეულებრივს“, აშკარად ზედმეტად გამოკვეთილი მახვილით ამბობს, თვალები

sms 2 თავი

ოთახში შემოსვლისას ნაგრძნობი სუნი სუნთქვას მიკრავს, საიდანღაც სუსტი ნიავი მოდის, წინ ჩამოყრილ თმას ოდნავ მირხევს და მოშიშვლებულ კისერზე ცივი სუნთქვა მეცემა, იისა და მიწის სუნით გაჟღენთილი სუნთქვა. შიშისგან ენა მივარდება, ერთიანად ვცახცახებ, მინდა