შოკოლადისფერი “ნაწილი მეექვსე“

გაბრაზებული შევარდა სახლში და დემეტრეს კაბინეტისკენ აიღო გეზი.კარი ფეხით გააღო და ძმას თავს დააცხრა გაშმაგებით. -რა მოგივიდა,ამის დედაც-აღრიალდა დემეტრე,როდესაც ძმამ საქაღალდეები დაასველა

სამოთხე - ეს შენ ხარ!

ვდგავარ ქვიშაში, შენს სახებას დავყურებ ოდნავ ზევიდან, ცრემლებს სახიდან გწმენდ და თვალებზე გკოცნი, შენი ცრემლების გემოს ვგრძნობ ტუჩებზე და ეს იმ სიყვარულის და სიტკბოს ფერია, რაც მუდამ მატკბობს ჩემო ფერია. შემდეგ გეხუტები, გულში გიკრავ, გეფერები და

მწერლის ღამეები(თავი4)

ის-ის იყო უკან აპირებდა სებრუნებას,როცა რაღაც უცნაური ხმა მოესმა.“აქ ვინ უნდა იყოს?“-უკან დააპირა შებრუნება,მაგრამ ხმა ისევ განმეორდა. -თადარიგი დაგიჭერია..

შოკოლადისფერი “ნაწილი მეხუთე“

-აქ მუშაობაზე უარს არ იტყვის,მაგაში დარწმუნებული ვარ,მაგრამ შენ მოგიწევს ბოდიში მოუხადო და უთხარ,რომ მე არაფერ შუაში ვარ. -პირიქით,შეიფერე ჩემი საქციელი და მარიამს შენი შიში ექნება-

ბედნიერება გაზიარებით (36)

ვინ არის მაგის შვილი? - უხასიათობა დაეტყო ხმაში სვანს. _ერეკლე. - მოკლედ მოუჭრა გვანცამ. _ერეკლე? - ორაზროვნად იკითხა კაცმა. _ხო ერეკლე! _და ვინ არის ეს ერეკლე? - სახელი გაწელილად და ირონიით წარმოსთქვა ავალიანმა.

ჯულიეტა (სრულად)

-"მასწ, მასწ"-სწრაფად ავიწიე ხელი და მასწავლებელს სწერვა სახით გავხედე -რაგინდა?-უხეშად მკითხა დამრიგებელმა და მათემატიკის მასწავლებელმა ნანამ -"მასწ" ახალი მოსწავლე გადმოდისო და ხომ შემირდით თქვენ გვერდით დავსვავო?-ირონიულად გავუღიმე მე

მამა-შვილი

ცხოვრობდა ერთი მამა-შვილი, რომელთაც არაფერი აკლდათ. მის შვილს ყველაფერი ჰქონდა, რასაც მოისურვებდა, რადგან მას ბევრი არც სჭირდებოდა, მხოლოდ მამის სიყვარული უნდოდა. მამასაც ყველაზე მეტად უყვარდა საკუთარი ვაჟი, მისთვის სიკვდილსაც კი დასთმობდა და

ბედნიერება გაზიარებით (35)

_ჰოდა მაგული ვნახე გუშინ, პირდაპირ ვერ მითხრა, მარა მიმახვედრა, რძლად მოსწონს გვანცა. - თქვა მანანამ თითქმის ჩურჩულით. _სერიოზულად? _სერიოზულად! _ვიფიქროთ მაგაზე, კარგი ბიჭია ნამეტანი ეს ერეკლე. - კმაყოფილი

მწერლის ღამეები(თავი3)

-დეიდა ვარ უკვე?-თვალები დააბრიალა ქალმა და ჩაიმუხლა-რამხელა გაზრდილხარ..-გულში ჩაიკრა ბავშვი და შემდეგ ხელში აიყვანა. -აბა,რა იქნებოდა-გაეღიმა თიკოს,რომელიც ამ ხნის განმავლობაში ჩუმად იჯდა და რაღაცას კითხულობდა..

აქ ყველაფერი წარმავალია

მთელი ცხოვრება უბრალოდ მიდის და იცი მხოლოდ ერთ რამეს მივხვდი. ახლა დავრწმუნდი რომ რეალურად, არაფერია მზის სხივის მსგავსი. აქ ყველაფერი წარმავალია, არაფრის რწმენა აღარ მაქვს,მგონი.