აბლაბუდა (სრულად)

თბილი და მზიანი შემოდგომა იდგა თბილისში, აი ისეთი ცხოვრებას რომ მოგანდომებდა ადამიანს. ქუჩა-ქუჩა ხეტიალს, ყვითელ ფოთლებში ხელის არევას და ჭრელ ფერებში დაკარგვას. სამარშუტო ტაქსში მჯდომმა იმდენად რეალურად წარმოვიდგინე ეს ყველაფერი, რომ უნებურად

სტიმელა (სრულად)

ოთხ კედელში გამომწყვდეულ მართკუთხა საწოლზე სახეარეული,ძონძით მოსილი,უსულოდ ვდევარ და, კანზე ამოცოცებულ მარტოობას მკლავებს ვხვევ.

"დემონის მდგმური" (სრულად)

მთავარ გზაზე საცობში გაბმული საყვირით ვეცადე გვერდის აქცევა სხვა ავტომობილებისთვის.რაზეც მძღოლების უკმაყოფილო შეძახილები დავიმსახურე. არც მე დავაკელი და სათითაოდ მოვიგერიე ხელების ქნევით.

ყვითელი ტიტები

რუხ ზეცას შუბლი შეეკრა, გამალებით უგზავნიდა წვიმის წვეთებს დედამიწას. ჯარისკაცმა ყვითელ ტიტებს დახედა, ხელის თითები გადააფარა და სწრაფი ნაბიჯებით გაუყვა სოფლის ოღროჩოღრო გზებს.

იდეალური სნეულება

ერთ მშვენიერ ქალს ხედავდა ხშირად(ხშირად, თუმცა ყოველ დღე პირველად). შავები ეცვა. ინო ფიქრობდა, რომ ეს ქალი ქვრივი იყო და თავისი ქმრის სიკვდილში ედებოდა ბრალი. ოღონდ სულ შემთხვევით, სიყვარულით რომ შემოგაკვდება, ეგრე. აი ხომ შეიძლება, ვინმე

უცნაური განცდა

-კარგი, რა . წყვილები გაცნობიდან ერთი კვირის მერეც კი ქორწინდებიან... - უკვე აღარ ესმის მამაკაცის სიტყვები, ფეხზე იცვამს და კარებისკენ მიდის....

ორმოცი საშობაო ანგელოზი (დასასრული)

ზოგჯერ როგორი უცნაურია ადამიანის წრფივი ბუნება. როგორ ძალუძს ყველაფრის არევ-დარევა, ან თავისივე არეულის დალაგება, როგორ შეუძლია იყოს გულქვა, სიძულვილით სავსე ან პირიქით სიყვარულის მორევში გადატყორცნილი. ბუნება უსიტყვოდ გვამცნობს თავის ჩანაფიქრს,

ხოსია (სრულად)

ყველაზე მეტად ზაფხულის შემობრძანება უყვარდა, რადგან ციცინათელები ჩნდებოდნენ. ყოველი შებინდებისას მანათობელი ხოჭოების დასაჭერად მიიწევდა და საათობით იკარგებოდა ციცინათელებით მოჭედილ ბაღებში.

მოლოდინი (სრულად)

-რა გავაკეთო,მისი ხილვა რომ შევძლო?! რა გავაკეთო,ხელში რომ დავიჭირო?! რა გავაკეთო,სიცოცხლე რომ დამიბრუნდეს?! რა გავაკეთო,შვილმა დედა რომ დამიძახოს?!

ერკე მიდასი - 40 საშობაო ანგელოზი (თავი 9)

-ხუთი დღე ბორგავდა. ძლიერი ტკივილებით იტანჯებოდა. როგორც შეეძლოთ იმდენად მკურნალობდნენ თავშესაფარში, ხანაც სასწრაფო დახმარების მოლოდინში ვათენებდით. - ოთახში მამა იოანე, საბა და ანთიმოზი ისხდნენ. ხანდახან თუ შემოიხედავდა გუგული დეიდა, რომელიც