საყვარელი მატყუარები (ნაწილი 1)

-ხომ არ გეძინება ბავშვო? რას გაინაბე?-დამხედა უჩამ და გაიცინა -ჯერ ძილის დრო არ მოსულა, აუცილებლად გეტყვი ბიძია რომ დამაძინო-ირონიულად გავუღიმე და ხელები მისი მხრებიდან ჩამოვიღე -რაიყო გაბრაზდი?-ხელები ისევ მის კისერზე

' გრავიტაცია ' (9)

-ნუ მიედ-მოედები რაღაცებს,თუ ღმერთი გწამს,არ ვარ შეყვარებული,უბრალოდ ადამიანი ვარ მეც და განცდები მაქვს. -და,თუ საიდუმლო არ არის,რას უკავშირდება შენი განცდები? -დაინტერესდა თენგო ,-არა,განა ვერ ვხვდები,მაგრამ მინდა შენი პირით მოვისმინო,-თქვა მან და

' გრავიტაცია ' (8)

-სიმთვრალე ხოარ შემოგერია ჩემო თენგო? - სიცილით ჰკითხ ალექსანდრემ - რა შედარებებია,ამხელა ლექტორი კაცი ვარ. -მე სიმთვრალე შემომიერია,აი შენ კი სიყვარული-ჩემო ალექსანდრე...

მეგობარზე მეტი (სრულად)

-კარგი, ვეტყვი-თქვა და გათიშა. მერე მე გამომხედა, მერე ზურას, მერე ისევ მე და ისევ ზურას -ამომივიდა ყელში, თქვი-გაბრაზებულმა გავხედე მას

აუხდენელი ნატვრა

გულზე მაწვება სევდა აუხდენელი ნატვრის, შენზე ფიქრებმა შთანმთქეს, ეს გულიც ჩუმად ტირის. ვერდაბადებულ ღიმილს ფიქრები შორით მიაქვს, დრამაც თავისას შვრება გულის სიღრმეთა შორის;

სიცარიელე გვითრევს

ვდგავარ ნაპირზე ჩუმად, ძაძით მოსილი ტანით, ვინამავ თვალის უპეს ძლივს შესამჩნევი ნამით, ფიქრი ფიქრს მისდევს, მაგრამ ტალღის ხმა მაინც მესმის, ეს სიხარულის გზაა თუ უიმედო მგზავრის ?!

ძილინებისა უჟმურო (სრულად)

-იქნებ ღიმილი მაჩუქო?-ღიმილს არ წყვეტს ის და თვალებში მიყურებს. -ვერ მომთაფლავთ თქვენი ლურჯი თვალებით, წადით და სალომეს თხოვეთ გაგიღიმოთ-მისი მდივანი შევახსენე, რომელიც ასევე საყვარელი იყო მისი და გაღებული ლიფტის კარიდან ქუსლების კაკუნით გამოვედი.

გავემიჯნები - ერკე მიდასი

გავემიჯნები - ცებს, მიწებს გადაღმა სანთლებს ვენთები, სუფთას, კრისტალურს და სიყვარულის ხეებიც გადახმა გზად შორეთში ვერ ვამჩნევ ნაკადულს.

რატომ შენ? (სრულად)

-გაწიე, თორემ გავიტან-ისე მიღიმის, ვხვდები გამკეთებელია, ამიტომ ამჯერად წესიერად ვაყენებ და ერთად შევდივართ მოლში. -იმედია ჭკუიდან არ გადამიყვან-მეუბნება და ბეჭებზე ხელს მხვევს -უკაცრავად, აქ იმიტომ წამოგიყვანე რომ დამეხმარო და არა მებუზღუნო,

რამდენიმე წამი (სრულად)

ადრე არ მესმოდა რამდენიმე წამს ასეთი ძალა თუ ჰქონდა.. ახლა ყველას ვეცოდები, ყველა წუხს ჩემი მდგომარეობის გამო, მაგრამ რეალურად არავინ... ადამიანებს უბრალოდ სხვისი ტკივილი აინტერესებთ, აინტერესებთ და ამით გარკვეულწილად კათარზისს განიცდიან.. როგორც