რეალური (სრულად)

ღამის ნათურის ფონზე ვუყურებ მის გამოსახულებას, თხელი სწორი ცხვირი, ბუნებრივად ლამაზი წარბები და სქელი ღვინისფერი ტუჩები. თმა შუბლზე ჰქონდა გაოფლილს მიკრული და მშვიდად ფშინავდა. გული მწყდებოდა ჩვენი ურთიერთობა ასე უბრალოდ რომ უნდა დასრულებულიყო.

აბლაბუდა (მეთექვსმეტე თავი)

ხომ ვიცოდი, რომ შაკო დაოჯახებული იყო, მისი მეუღლისა და ქალიშვილის ფოტოც არაერთხელ მქონდა ნანახი, ისიც კარგად მქონდა გააზრებული, რომ ერთ ქალაქში მცხოვრებნი შეიძლება ოდესმე ერთმანეთსაც შევხვედროდით, ფიქრებში ხშირად წარმომედგინა როგორი შეიძლება

ახდენილი ოცნება (სრულად)

-თმებიც შეგიჭრია-ხელი მოაქვს ჩემი თმისკენ, მაგრამ შუა გზაში გონს ეგება და დენდარწყმულივით წევს უკან. -ბოდიში მინდა მოგიხადო-ვეუბნები და თვალებს დაბლა ვხრი -რისთვის? რომ აღარ გიყვარდი?-ეცინება ცინიკურად მას -არა, რომ მოგატყუე იმისთვის-ვამბობ ჩუმად და

მგონი გავაგიჟე (სრულად)

მისი აჩქარებული სუნთქვა ვიგრძენი და უნებურად გამეღიმა. კარგად მოვეწყვე მის მხარზე და თვალები დავხუჭე. რა თქმა უნდა, არ დამეძინა ტკბილი, სასიამოვნო სურნელი ჰქონდა. -ღვედი შეიკარით-რამდენიმე წუთში ვიგრძენი როგორ დაგვადგა თავზე გამცილებელი

აბლაბუდა (მეთხუთმეტე თავი)

მახსოვს მიუხედავად ნოემბრის თვისა, ნაადრევად დაზამთრდა თბილისში. ცხელ ყავას მეუღლესთან ერთად სამზარეულოში მივირთმევდი და ფანჯრიდან ვუმზერდი გარეთ მოფარფატე მსხვილ ფანტელებს. - წელს ცივი ზამთარი გველოდება. - იმ წუთას ადუღებული ჩაიდნიდან ქაფქაფა

განქორწინებულის დღიური (თავი 2)

ქართველ მამაკაცთა უმრავლესობას ხომ მხოლოდ ორი რამ უნდა : ან უბრალოდ სექსი, ან უბრალოდ ცოლის მოყვანა, რათა ამ უკანასკნელით მშობლებისა და გარშემომყოფთა კმაყოფილება მოიპოვოს. დღეს ძალიან ცოტა ცხოვრობს საკუთარი ცხოვრებისთვის.

უბრალოდ მე

მეუბნებოდი, საკუთარი თავის გარდა არავინ გიყვარსო და მგონი, ასეა... შენი ხვედრი გრძნობები საკუთარ თავს ვუწილადე და დღეს, აი, სწორედ დღეს დედამიწაზე ვეღარ ვატევ ამ უშველებელ გრძნობას.

განქორწინებულის დღიური (თავი 1)

შემდეგ პირველ ღამეზე მეფიქრება. მახო, ჩემი მეუღლე. ისიც მახსოვს არც ისე დიდი ხნის შემდეგ როგორ შეაფასა მომხდარი, გოგო იმას უნდა გაყვეს ცოლად, ვისთანაც პირველად იწვაო და მეცინება. აი, თურმე „კოზირი“...

ისარი

ისარი ვსტყორცნე ჰაერში, თითქოს ჩაეფლო მიწაში და ისე სწრაფად გაქრა, რომ თვალიც ვერ მისწვდა ზეცაში. მე ვჩურჩულებდი სიმღერას, თითქოს დედამიწაზე და...

დამსხვრეული "ჩვენ"

გითხარი, როგორც დამსხვრეული ჭიქა, დამსხვრეული „ჩვენ“ ვერ აღდგება - მეთქი.. შენ კი უბრალოდ არ გესმოდა, ან არ გინდოდა რეალობისთვის თვალის გასწორება. დამცინოდი, როცა გეუბნებოდი, ერთსა და იმავე მდინარეში მერამდენჯერ უნდა ვიცუროთ - მეთქი...