მის მკლავებში (სრულად)

გავბედე, გავბედე და წამოვედი. მოვკიდე ჩემ ბარგს ხელი და გამოვუყევი გზას. თან ვფიქრობდი, ალბათ რომ არა ბავშვი ვერც ვერასდროს გავბედავდი ამას.

აბლაბუდა (მეცამეტე თავი)

- მიუხედავად იმისა, რომ მიმოწერას ვაგრძელებდით, შეხვედრას აღარ ცდილობდა, თითქოს დრო მომცა სიტუაციის გასაანალიზებლად. მიმოწერაც შეამცირა, ზოგჯერ რამდენიმე დღეც იკარგებოდა, შემდეგ ისევ გამოჩნდებოდა და ისე აახლებდა დიალოგს, თითქოს არც არაფერი მომხდარა.

-რა ბანალურია! (სრულად)

იოსების სახლი აქვე აღმოჩნდა და სულაც არ გამიკვირდა არავინ რომ არ მიპასუხა კაკუნზე, ბრახუნზე და ზარზე.ბოლო გამოსავალი ისევ ის ვიღაც მეგობარი მრჩებოდა.ზარი რომ გავიდა თითქოს ამოვისუნთქე-გისმენთ-გაისმა ბოხი და ნამძინარები ხმა ტელეფონში

დრო მიდის

აწი ვეღარავის ვეტყვი, რომ აღარ მინდა იმ ადამიანად ყოფნა, რომლადაც ვიქეცი, აწი ვერავის გადავუშლი გულს ბოლომდე, ვერ ვუწილადებ სევდასა თუ სიხარულს, ბედნიერებას თუ უბედურებას.

გულისცემა (სრულად)

ჩვენი კავშირი ყოველგვარ წესებს რომ არღვევდა,ჩვენც ვიცოდით.. რომ გავგრძელდით და ხალხში ერთად გამოვჩნდით,ჯვარს გვაცვეს ლამის.

ჩემთვის გაჩენილი (სრულად)

-სამყაროში ყველაზე გულწრფელი,დაუვიწყარი,შეგრძნებადი სიყვარულია. ქალაქგარეთ,პატარა,უმყუდროვესი სახლის ეზოში ვიდექი გასვიანთან ერთად და ვეწეოდით

ყველაფრად ან არაფრად

ყველაფრად ყოფნა ან არაფერად- მე ამ სიტყვებმა ისევ დამბადეს, გარდაიქეცი ახლებურ აზრად და ცხოვრებისკენ გეზიც შევცვალე. აზრების სკდომა და ფერთა ცვეთა,

მავნე ჩვევები (სრულად)

სუსტად განათებულ პატარა,მყუდრო ბინაში ორ სხეულს ოთახის კუთხეები დაეკავებინათ და ერთმანეთს თითქმის არ უყურებდნენ. გარემო ნეგატივისგან დამუხტულიყო და სუნთქვა ჭირდა.

პატიება(სრულად)

კარეზე გაბმულმა კაკუნმა გამოაფხიზლა, საძინებლში, ემბრიონის ფორმაში მოკუნტულს ტანსაცმლით ეძინა.

აბლაბუდა (მეთორმეტე თავი)

ჩემი პალაპატაში შესვლა დიდად არც ახლედიანს შეუმჩნევია. თვალებგაშტერებული თეთრად შეღებილ კედლებს ისე უმზერდა, წამწამების ხამხამიც კი დავიწყნოდა. მისი სისუსტის მიმანიშნებელი, ლოყაზე ჩამოგორებული ობოლი ცრემლი, ქალმა უხეში მოძრაობით მაშინვე მოიწმინდა.