სხვისი არჩეული საქმრო (თავი 1)

-რა ძუკნაა, პროსტაააა... მგონი, ყველა ერთნაირია, სანაგვეზე სასროლი... -აი, ამიტომ უნდა გავხდეთ ლესბიანკები - ეცინება და პირზე ხელს იფარებს. -მაგაზე მეც მიფიქრია - სიცილში ვყვები. ზოგჯერ უაზროდ სიცილიც კი მომგებიანია, განწყობას ოდნავ მაინც

განთიადისას, მიიძინებს ყველა ნაღველი

განთიადისას, მიიძინებს ყველა ნაღველი და მასზე ფიქრებს, უფკრნულისფერ ტალღებს გავატან, იქნებ ის განვლილ ოცნებებში ეძებს პასუხებს მე კი სახსოვარ თმის სურნელში ვპოვებ გასაქანს.

შეშლილი ჰელოუინი (1-ლი ნაწილი)

ვაკვირდებოდი ქუჩას და გულის სიღრმეში ვიცოდი,გამოჩნდებოდა რაღაც,რასაც დიდი ხანია,ველოდი.სამწუხაროდ,არანაირ მკვდარ სულს არ შევუშინებივარ,ამიტომაც ლეგიტიმური მიზეზი არ მქონია,რომ მეცხრე სართულს ვსტუმრებოდი. სხვანაირად კი ვერ გავბედავდი მასთან

უკუნით ღამეს

ვეძებ გულისწორს დაფლეთილ ღამეს, ლამპარს ვანათებს, ისიც მიქრება, აღელვებული მივაპობ ტალღებს მთელი სამყარო არად მაჩნდება. ხმა არსით მესმის, გული მიკვდება, თითქოს წარსული თავიდან მდევნის...

საშინელი წყვილი (სრულად)

-ხომ თქვი,რომ აქაურობა არ მოგწონს. შეგიძლია წახვიდე. -მაგრამ სად? არ ვიცი ადგილი,სადაც ყოფნა მომეწონებოდა. -ყველას აქვს ისეთი ადგილი,სადაც ბედნიერი იქნება. უფრო სწორად,სადაც შეძლებს საკუთარი თავის შეცნობასა და შეყვარებას.

აღარ შეგრჩა, ხსოვნა სიცოცხლის

სევდიან ქარებს წვიმიანი ზეცა აყუჩებს და ლელიანის მინდვრებისკენ ირღვევა გზები, ჩაახშეთ ფიქრი, გარდაცვლილთა სუნთქვა მდარაჯობს და მიორმაგებს იოტის განცდას წარსულის ხმები. დამპალ ჭაობში დაღალული სხეული გმინავს, და სუნთქვის კვალსაც უქრობს რწმენის გაყოფა

კვამლში გახვეულნი (სრულად)

თანამედროვე ცხოვრება, ადამიანების თანმდევი მუდმივი სტრესი და მისგან თავის დაღწევის მცდელობა. უკანასკნელი ძალებით მოკრებილი გადარჩენის ინსტიქტი და ცხოვრებისკენ იმედით მობრუნება... ძლიერი ადამიანების ბრძოლა ცხოვრებისეული სირთულეების დასაძლევად...

ერკე მიდასი!!!! - არ შემიძლია!!!

არ შემიძლია ვიცხოვრო ისე, როგორც ცხოვრობენ, ნორმალურობა სისხლში უჯდებათ, სიგიჟეს გმობენ სიყვარულს სიტყვით ხოტბას ასხამენ, ქმედებით კლავენ არ შემიძლია ვიცხოვრო ისე, როგორც ცხოვრობენ.

უჩინარი {სრულად}

დედის წასვლის შემდეგ როგორ აღარ სთხოვა ბეჭედს,დააბრუნეო,მაგრამ ამაოდ. ახლაც სცადა,თუმცა მხოლოდ იმიტომ,რომ მოსწონდა იმედის პატარა ნაპერწკლის შეგრძნება. კვლავ ჯიბეში დააბრუნა და გაუხდელად მიწვა საწოლზე. დილით ,უფრო სწორად,შუადღეს,როდესაც

იყო გვიანი

გრძნობა-განცდებმა ისე წამლეკეს, სულ შევიშალე, გონმაც დამტოვა, თვალს რომ ვახილე, იყო გვიანი, მთელი სამყარო თითქოს მქოლავდა. საკუთარი თავის გამკვირვებოდა, სხვებზე რაღა ვთქვა, იყო გვიანი...