მღელვარე ღამე

მღელვარე ღამე ათასთა შორის, უმთვაროდ იწვის ბედის კიდეზე, შენი ღიმილი მიმიძღვის მნათად, გული კი ვარდნას თავიდან იწყებს. არ უშინდები ცხოვრების ბორბალს, რომელიც გვისვრის უფსკრულის გზაზე...

ერთად ვუყვებით ცხოვრების ბილიკს

ერთად ვუყვებით ცხოვრების ბილიკს, საერთო მიზანს და გზას დაეკვლულს, არ უშინდები ჩავარდნას ხრამში, მის ტყვეობაში არ მტოვებ მარტოს. მე გგუობ ფარად და ძალას ვიძენ, შენით ვარსებობ და ვსუნთქავ, ატყობ ?

მარიონეტი (თავი ორმოცი)

თბილისში დაბრუნების შემდეგ შავნაბადას სამხედრო ბაზაზე სულ რამდენიმეჯერ იყო გიგა ნამყოფი. ყოფელთვის უჭირდა აქ ამოსვლა. მოგონებები, რომელთა დავიწყებასაც ასე მონდომებით ცდილობდა, სულაც არ იყო ასე მარტივად გასაქრობი. ახლაც თანამებრძოლებით სავსე ეზოს

უსაზღვროება

ვგრძნობ, რომ აქამდე არც კი მიცხოვრია, არ მისუნთქია ისე ღრმად, როგორც ახლა, გულიც კი გაქვავებული მქონია.. ახლა კი, ახლა კი სამყარო სულ სხვა ფერებად იფერება. ზოგჯერ მგონია ჩაგვითრევს და ნაფლეთებად გვაქცევს, გვერდით ვიხედები, მერე წინ, შემდეგ უკან და

მი (სრულად)

მოხდა და ვიცოდი, რომ ეს ის იყო, რაც მინდოდა. ეს ის იყო, რაც მჭირდებოდა. ის, რაც მე ავირჩიე, ის, რაც რომ არ ამერჩია, აუცილებლად დავეცემოდი სადღაც, ქუჩაში უსიცოცხლოდ.

მარიონეტი (ოცდამეცხრამეტე თავი)

ალბათ, ძნელი წარმოსადგენი არ უნდა იყოს, როგორ ჩაივლიდა პანაშვიდები და დასაფლავება. არც მე შეგაწყენთ ამაზე საუბრით თავს. თუმცა ორიოდე სიტყვით მაინც აღვნიშნავ, ტატოს მკვლელობის სხვადასხვა ვერსია არსებობდა. სამძიმარზე მომსვლელნი ხან ერთ სიბინძურეს

ველური ორქიდეა (დასასრული)

_დედამ ყველაფერი იცის უკვე. - მითხრა მანქანიდან გადმოსვლას რომ ვაპირებდი. - მართალია სამსახური დაკარგე, მაგრამ მშვენიერი ბიჭი ჩაიგდე ხელში. - დასძინა სიცილით. მეც გამეცინა მის ნათქვამზე.

წყვდიადის აჩრდილი [სრულად]

რამოდენიმე საათში, ისევ ძველ რუტინას დავუბრუნდით. ნოე სამსახურში წავიდა, მე კი სახლში... ბედნიერი ვიყავი, რომ ბებიაჩემის საყვარელი ადამიანის სული გავანთავისუფლე. ეს ყველაფერი ერთი დიდი სიგიჟე იყო ჩემს ცხოვრებაში, სიგიჟე, რომელსაც ნოე დაემატა და

ნაზია ღამე (სრულად)

იკვდილს არავინ იმსახურებს,განსაკუთრებით კი,ასეთს..ის,რაც 11 ნოემბერს მოხდა,ღვთის სასჯელი იყო...სასჯელი,რომელმაც ყველა მონაწილე უკლებლივ აცვა ჯვარს..11 ნოემბრამდე კი...–ნიკუშას ბომბი მოაქ,შენ ძმობას

მარიონეტი (ოცდამეთვრამეტე თავი)

მაქსიმუმ ნახევარი საათის სავალი გზაღა იქნებოდა დარჩენილი ყაზბეგამდე. წარსულის ტკბილ ზმაზებაზე ფიქრში ზუსტად ვერ მიხვდა რა დროს ჩაეძინა ნინოს. ღიმილი სახეზე შერჩენოდა. ოდნავ გახსნილი წითელი ტუჩებიდან მარგალიტებივით მოუჩანდა თეთრი კბილები. შუბლზე