ველური ორქიდეა (23 თავი)

მოიმზადეთ ცივი ყავა, რადგან ახლა ძალიან ცხელა, ან სულაც პოპკორნით სავსე თასი დაიდეთ, კარგად მოკალათდით და ასე განვაგრძოთ ჩემი ისტორიის "მოსმენა". ვიმედოვნებ, ძალიანაც არ დაგღალეთ თხრობით, ყველაფერს დეტალებში გიყვებით და შეიძლება ზოგიერთი

"განსაცდელი"(სრულად)

თოვლ-ჭყაპიან გზაზე თმაგაწეწილი და ფეხშიშველი ქალი მირბოდა,სახე ერთიანად გაფითრებოდა და დახეთქილ ტუჩებზე მელნისფერი დასდებოდა.დრო და დრო შეშინებული იყურებოდა უკან და სისხლიან ხელებს ტანზე ისვამდა.

მარიონეტი (ოცდამეცამეტე თავი)

- შენს მონათხრობს თუ გავუჯერებ, აფხაზეთის დაკარგვა ნაწილობრივ ჩვენი ბრალიც ყოფილა?! - როგორ ფიქრობ, მსუბუქი შეცდომები დავუშვით?! მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენთან იბრძოდნენ მებრძოლები, რომელნიც ავღანეთის ომში იყვნენ ნამყოფნი და იქაური გამცდილებაც

"ჩელენტანო"(სრულად)

მაყვალს ჭორიკანა ქალივით გამოეყო ბარდებიდან შავი დაჭყეტილი თვალები და ქალს „აკვირდებოდა“,რომელიც მის წინ მოჩუხჩუხე რუში ხავსიან ქვაზე დაცურებულიყო და მუხლი გადატყავებოდა.-მაინც, მოგწვდები!

ველური ორქიდეა (22 თავი)

_ გიგი დაიკარგა. - ხმამაღლა გამოაცხადა ნიკომ, წამიერი ყოყმანის შემდეგ. _ რააა? - თითქმის ერთხმად შესძახა ყველამ. - როგორ თუ დაიკარგა. _ აქ სოფელში მდინარე ხომ არ არის სადმე? - იკითხა წიკლაურმა. მდინარის ხსენებაზე გული შემიქანდა. ყველამ უსიტყვოდ და

"შეჩერდი მტკვარო"(სრულად)

-გულიზარა ,გულიზარა ,- ყიჟინით დარბოდნენ უბნის ბავშვები და ასფალტის მთელ სიგრძეზე ,ცარცით ჯვრებს ხატავდნენ. გულამოვარდნილები შეცვივდნენ იტალიურ ეზოში ,რკინის ორნამენტებიან კარიდან,თვალები ამოყვეს და დაელოდნენ როდის ჩაივლიდა იეზიდი გულიზარა.

ძვირფასო ტედ

პ.ს. ვიცი, ამ წერილის წაკითხვის შემდეგ ძებნას არ დამიწყებ, უფრო მეტი, ეცდები რაც შეიძლება მალე დამივიწყო, ამის გაფიქრება სიმშვიდეს მგვრის. მაგრამ დარწმუნებული ვარ, დროდადრო, მაინც შეგახსენებს თავს ჩემზე მოგონებები და გულის არეში ტკივილს იგრძნობ...

დაბადება... გარდაცვალება

არასდროს არ დავეცემი, მუდამ წამოვიმართები როცა ვკვდები, არ ვსრულდები, ახლიდანვე ვიბადები.

ველური ორქიდეა (21 თავი)

_კარგი, მე ყავას გაგიკეთებ. - ვთქვი უცებ და სწრაფად შემოვბრუნდი წასასვლელად. _დარო! - დამეწია აბაშიძის ხმა. შევდექი, თუმცა არ მივბრუნებულვარ, - გენიშნებინა მაინც, რომ ის საწოლი ჩემთვის იყო გაშლილი. - სირცხვილისგან თვალები დავხუჭე, სახეზე ალი

დაუკმაყოფილებელი არსებობა

წვიმიან ქვაფენილს მიყვები და ცდილობ, არაფერზე იფიქრო, თუმცა განცდები მაინც ერთად იყრის თავს და სამკუთხედად შეკრული ქარბორბალასავით აწყდება ჯერ გონებას, შემდეგ კი - გულს.. რამდენიმე ნაბიჯში, ქუჩის კიდესთან ძალიან ნაცნობ და თანაც უკვე მივიწყებულ