მარიონეტი (ოცდამეჩვიდმეტე თავი)

როგორც უკვე აღვნიშნე ზურას დაბრუნებას მოჰყვა ბოჭორიშვილებთან მოსიარულე სტუმრების მომატებაც, ხალხმრავლობა არასოდეს აწუხებდა და არც ამჯერად გაუპროტესტებია ნინოს, თუმცა ერთი ადამიანის სტუმრობამ ნამდვილად გააოცა. თვალები გაუფართოვდა გოგონას, როცა ერთ

გოგონა ნიღბით [ნაწილი მეორე]

უამრავ რამეზე დავფიქრდი, ახლა გავაანალიზე რომ მარი მართალი იყო, მე თუ ვინმე შემიყვარდებოდა, ჩემი საქმის გამო შეუძლებელი იყო რომ ვინმესთან ვყოფილიყავი, ყველა ვარიანტში გამოჩნდებოდა ვინმე "კლიენტი" ვინც ჩემს ვინაობას გაამხელდა ისეთ ადგილას სადაც არ

"სხვისი ცოლი"(სრულად)

მთის კალთაზე შეფენილ ცხვრის ფარას ჯიშიანი ნაგაზები დასდგომოდნენ დარაჯად.გარშემო უვლიდნენ და მახვილი თვალით მიდამოს ზვერავდნენ.წვრილფეხი მშვიდად წიწკნიდა ხასხასა ბალახს.

გოგონა ნიღბით [ ნაწილი პირველი]

დიდიხანი ვეძებდი სამსახურს, რა აღარ ვცადე თუმცა უშედეგოდ, ისევ სამსახურის გარეშე დავრჩი, რამდენიმემ დამირეკა მივედი, თუმცა არ დამიტოვეს, არ ვიცი უბრალოდ ამ ქვეყანაში ხალხი როგორ ცოცხლობს.. მაინცდამაინც ნათესავი უნდა გყავდეს სადმე ან ფულიანი უნდა იყო

სამკუთხედი (თავი პირველი)

წვიმის ხმას, დრო და დრო გრუხუნის ხმა ერთვოდა, მოქუფრულ ცაზე ალაგალაგ ელვაც ანათებდა. ძველი იტალიური ეზოდან ჩხუბის და ჭურჭლის ლეწვის ხმა გამოდიოდა, გარეთ არსებულ ხმაურს ერთვოდა და შემაძრწუნებელ ნაერთს ქმნიდა.

მარიონეტი (ოცდამეთექვსმეტე თავი)

ცუდი ამინდი დაემთხვა ბუღას დასაფლავების დღეს. მიუხედავად თოვლისა მაინც იმდენ ხალხს მოეყარა თავი, რომ ცერემონიალზე მყოფთა უსაშველოდ დიდი რიგი გაგარინის მოედნიდან იწყებოდა და თავს ერთ წერტილში, მგალობლიშვილის ქუჩის გზაჯვარედინზე იყრიდა. ალაყაფის

ერკე მიდასი - ყინულის მონოლოგი

ვდნები. უსასრულო კალაპოტებად ვიღვენთები ყოველ სეზონის ცვლაზედ და უღიმღამო წვეთებად ვიკვლევ გზას ვიღაცის ალეწილ სახეზე, ან საწყალი, გარეთ მძინარე ცხოველის ქურქზე, ის საბრალო, შესაძლოა თავშესაფარს ეძებს, დადის კარდაკარ, ფეხდაფეხ მიყვება ადამიანის

ერკე მიდასი - გადავხტები ფანჯრიდან

ღამის გულში, უიმედოდ ვუმზერ მთვარეს, გაფიცულს, ჩემსაებრ ისიც მარტოა, გვერდს არავინ უმშვენებს, კედლებს შევცქერ ოთახისას, შავ-ჩრდილებით გამინულს, სურვილს მიქრობს გადავხატო, ჩემი გრძნობა ფურცელზე.

ერკე მიდასი - ჩვენ გვაერთიანებს

ჩვენ გვაერთიანებს, სიყვარული და ტოტემი ღვთის, ერთიანობა იზრდება, როგორც ცაში აწვდილი ტოტები ხის, ჩვენ გვაერთიანებს, სისხლი მდუღარე, განწირული სიგიჟე გვაწვიმს, როცა შიგ გულში გრძნობებია გაყინული.

ერკე მიდასი - მამი

მე არ ვიცი, როგორ ვუთხრა და ვასწავლო ჩემ შვილს ქუჩაში, რომ კაცი გდია და ვერ იკლავს შიმშილს, როცა მკითხავს, რად გაწირა, მამი, ასე ღმერთმა? ვუპასუხო ცხოვრებაში ზოგს უმტყუნა ბედმა? მეტყვის, მათაც ხომ სურთ ბრძოლა, ნორმალური ყოფა ვერ ვეტყვი, რომ რაც