მარიონეტი (მეოცე თავი)

ზოგჯერ ბედისწერა ცუდად გეთამაშება. თითქოს განგებ გემატება ახალ-ახალი პრობლემები. ასე ემართებოდათ იმ საღამოს რესპუბლიკური საავადმყოფოს საოპერაციოში მყოფ ექიმებს. თითქოს ის არ ჰყოფნიდათ, რომ წინ მრავლობითი ჭრილობებით დამძიმებული პაციენტი ეწვათ,

წარსულის კვალდაკვალ (სრულად)

–არის ერთი უბრალო ჭეშმარიტება:ცხოვრება–ეს სიკვდილის ანატომიაა,ხოლო სიკვდილი–სიცოცხლის უარყოფა... მე სიცოცხლე ვუარყავი,მიზანმიმართულად,მაგრამ,მაინც ჩემი სურვილის საწინააღმდეგოდ..მიუხედავად იმისა,რომ ხორციელად ვსულდგმულობ,სულიერად დამარხული ვარ,ეს კი

მარიონეტი (მეცხრამეტე თავი)

ერთბაშად შეიარაღებული ხალხით გაივსო რესპუბლიკურის შენობა, ნიღბიანი, შავებში ჩაცმული მამაკაცები აკონტროლებდნენ, როგორც ცენტრალურ ასევე სათადარიგო შესასველებსაც. უცერემონიოდ შედიოდნენ პალატებში, ვირტუალური თავდამსხმელების შიშით საგულდაგულოდ ჩხრეკდნენ

გიჟური ვალენტინობის საჩუქარი (სრულად)

-ვიცი, რომ სხვა რამ გინდოდა, მაგრამ ვერ შევწვდი-ოთახიდან გადის და მარტოს მტოვებს. ჰო,მე „აიფონ 6“ მინდოდა. დიმიტრის უნდა ეჩუქნა, მაგრამ დამშორდა. მხოლოდ ტელეფონის გამოც კი მინდა აქ იყოს-მაგრამ თავმოყვარეობას ვერ გადავაბიჯებ და ვერ დავურეკავ

მარიონეტი (მეთვრამეტე თავი)

მავანთათვის ცხოვრება ბედნიერებითა და ლამაზი ფერებითაა სავსე, მავანი კი უბრალოდ ცხოვრობს და გამუდმებით ითმენს. ვიღაც სასურველზე მეტად მარტივადაც კი იღებს ცხოვრებისგან ლანგრით მირთმეულ კეთილდღეობას და ისე იფერებს, თითქოს ასეც უნდა იყოს, თითქოს ეს

მარიონეტი (მეჩვიდმეტე თავი)

ალბათ, თქმაც არ უნდა, რომ მარიკას შემოთავაზებაზე დათანხმება აზრადაც არ მოსვლია. ეგ კი არადა, იმ დღიდან მოყოლებული პავლოვზე არსებულ ქარხანასთან ფეხი აღარ დაუდგამს. მისი ასეთი ქცევა რა თქმა უნდა უკვირდათ ბიჭებს, თუმცა არც ერთი არ ეკითხებოდა მიზეზს.

ოლეანდრა (8)

*-*-* ხუთი წლისა იყო ქალიშვილი, როცა პირველად დაურღვია ღამის მშვიდი ძილი საზარელმა ხმამ. თეთრი საბანი გადაიძრო, საწოლიდან გადმოძვრა და საკუთარი საძინებლის შეღებული კარის უკან დაიმალა. დერეფნებში, კედლებზე ჩამოკიდებული სანთლებიდან იღვრებოდა მოყვითალო

მარიონეტი (მეთექვსმეტე თავი)

შემდეგ?! ხაკისფერი ფოთლებით გაწყობილ სამხედრო გვარდიელის ფორმაზე ოქროსფერი ასოებით ამოქარგული ზურაბ ბოჭორიშვილი. მერედა როგორ უხდებოდა?! სუნთქვაშეკრული უმზერდა კარში მდგომ ახმახს. შემდეგ?! მამის სახეზე ერთბაშად შეცვლილი თბილი გამომეტყველება,

ოლეანდრა (7)

ქალი კლდის ნაპირას იდგა, მისი წითელი კაბის კალთა ფრიალებდა და ნისლს ერთვოდა. ამოუხსნელ დარდებს შეეპყროთ ქალის გული. თითქოს კვირეების წინ რომ ეშმაკი გამოძვრა და გული გამოწურა, ის კიდევ აქ იყო. არ სრულდებოდა ტკივილი მარცხნივ, გულის ბნელ კუთხეში.

მარიონეტი (მეთხუთმეტე თავი)

- "რაზბორკაზე" ქალი?! - გაოცების ტალღამ წამებში გადაუარა მოჩხუბრებს. ერთმანეთს სამკვდრო-სასიცოცხლოდ ჩაფრენილი ბიჭები, მომენტალურად დაზავდნენ. ვისღა ახსოვდა მუშტი-კრივი. უგონოდ დავარდნილ ნინოს გარს შემოეხვივნენ. - მოკვდა, ტო?! - გოგონას თავთან