როიალები (10)

*** ჩაბნელებულ, წვიმისაგან დამპალ ქუჩაში მიბარბაცებდა სილუეტი. დაბალი ჩრდილით ჩანდა, როგორ მიათრევდა თითებს შორის მოქცეულ ბოთლს და თითო ამოსუნთქვას შხამად აყოლებდა.

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეორე თავი)

საბუთების მიტანიდან ორ კვირაზე მეტი იყო გასული, თითქოს ის შემართებაც დაკარგვოდა, უკვე ეჭვიც კი გაუჩნდა. - იქნებ მართალი იყო ის უჟმური ქალი? იქნებ მართლა დამიწუნეს და სულაც არ ვარ შესაფერისი კანდიდატი? - ვინ იცის მერამდენედ ეკითხებოდა მაიკოს.

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეერთე თავი)

ფსიქოლოგიურზე სწავლა იმაზე საინტერესო გამოდგა ვიდრე წარმოიდგენდა ელენე. იმდენად შეუყვარდა საკუთარი პროფესია, წარმოდგენაც კი არ უნდოდა, რომ შეიძლებოდა სხვაგვარი არჩევანი გაეკეთებინა. ვერასოდეს იფიქრებდა უბრალო ტესტებით, კითხვა-პასუხის რეჟიმში, ერთი

როიალები (9)

გველი ზღვის ნაპირას იწვა. თეთრ, პრიალა ტანზე სისხლის ლაქები შეხმობოდა. მზე ჩასასვლელად ემზადებოდა, ცაზე შავი ღრუბელი ჩამომდგარიყო და აქა-იქ თეთრი, წვრილი ზოლები იშლებოდა. თითქოს აღარასდროს გადაიღებდა, მუდამ უნდა ეწვიმა. ნაპირი. მიხვდი, ადამიანო,

ვნება (სრულად)

-ეკატერინე,-თითქმის ჩურჩულით მეუბნება და თითებს ჩემ თმაში ხლართავს-შემიყვარდი,-გული ამიჩქარდა,ყურებში რაღაცამ წუილი დაიწყო,თითქოს სადაცაა გონებას დაკარგავო,ავკანკალდი და დაბნეული ჩამოვცილდი,მე არც კი ვიცი რა უნდა ვუთხრა.

მოლოდინი

წარმოიდგენს, რომ პატარა ვარდისფერ კედლებიან ოთახში მარტო არაა, მარტო არ წევს ვარდისფერი გადასაფარებლის ქვეშ და მის რბილ თოვლივით თეთრ სხეულს ოდნავ უხეში არსება ეხება, მის წვრილ ფეხებს ბალიშის უხეში „ჩიხოლივით“ გრილი ქალის შეხებასავით ედება ოდნავ

არავის უყვარხარ...არავის სჭირდები...

არავის უყვარხარ... არავის სჭირდები... და ალბათ შენც არავინ გჭირდება.... დრო გადის... ყველაფერი იცვლება უარესობისკენ... სიზმრებიც კი იცვლის ფერს...

ბედნიერების რეცეპტი (მეოცე თავი)

ადამიანი თითქოს ყველაფერს ეჩვევა, უბრალოდ მიჰყვება ცხოვრების დინებას და მექანიკურად მოქმედებს. ახალი ცხოვრების წესი უკვე ტრადიციად ექცათ ქართველიშვილებს. ყოველ კვირას ჯერ ბავშვთა კოლონიას სტუმრობდნენ, იქ ნახულობდნენ შვილობილს. შემდეგ ვაჟის

როიალები (8)

*** საოცარი სურნელი იდგა დარბაზში. თეთრ კედლებზე, ძველი ტილოს ნამუშევრები დაეკიდებინათ. მარჯვენა კედელზე კი თეთრი, უსახო ფიგურები ჩაემწკრივებინათ. სტუმრები აქეთ-იქით დადიოდნენ, კედლიდან კედლისკენ ინაცვლებდნენ, ტილოდან ტილომდე მანძილის დაფარვამდე,

ბედნიერების რეცეპტი (მეცხრამეტე თავი)

ნათება შეპარვოდა თბილისს, ეკლესიაში ზარები რეკდა და ახალი დღის დადგომას გვამცნობდა. ვიღაცისთვის ერთი ჩვეულებრივი დღე იწყებოდა. აი, თორნიკე ქართველიშვილისთვის კი.... სულ ერთი ღამე აღმოჩნდა საკმარისი, ერთმა საბედისწერო, ავბედითმა ღამემ წალეკა და