ვნება (მეექვსე ნაწილი)

იქნებ შენს მომავალს წყვეტს,გამოცდილების არ მქონენი ხარივით ჯიუტად არ უნდა მივიწევდეთ მიზნისკენ,ჯერ მათ უნდა ვკითხოთ ვინც უკვე გამოიარა სიჯიუტის წლები.

ორი აბი (სრულად)

გსმენიათ თეთრი კედლების შესახებ? მაშინ მე მოგიყვებით. სამოთხე არ გეგონოთ, ფსიქიატრიული საავადმყოფოა. პირველად რომ მოვედი, სხვანაირი იყო, ახლა ცოტა შეცვალეს და... ჰო, შეცვალეს და თუ მოსვლას დააპირებთ, წინასწარ მომწერეთ წერილი. ღმერთო ჩემო, ნუთუ არ

ამომავალი მზე (სრულად)

მეღიმება და მახსენდება ის საყვარელი ბათუმელი წყვილი. რომელიც ოთხი წლის წინ ნაპირას ვნახე და მივაშტერდი. მაშინ მინდოდა, ღრმად რომანტიკული შტრიხი დამენახა თუ რომანისთვის პერსონაჟს ვეძებდი, არ ვიცი, თუმცა რამდენიმე წუთის განმავლობაში მეგონა, გოგონას

ვნება (მეხუთე ნაწილი)

ფინჯანი ხელში ფრთხილად ავიღე,პირთან ახლოს მივიტანე და სული შევუბერე,ჰაერში ჩაის ცხელი ორთქლი აიზიდა,მას სურნელიც აჰყვა,საკმაოდ თავბრუდამხვევი,ყველაფერს გავიღებდი ახლა რომ მარტო ვიჯდე და ჩემთვის ვსვამდე.ჩაის სურნელი ხომ მასაც გავუნაწილე.

მათხოვარი (13 თავი)

მეცამეტე თავი არ ვიცი ამ ემოციას სახელად რა ჰქვია, სიხარული? არა, ერთ სიტყვაში ვერ მოვაქცევ ჩემს განცდებს. როცა გგონია, რომ ფეხქვეშ სამყარო გეცლება, როცა გული გითრთის, როცა გინდა გაიღიმო, მაგრამ მაინც ტირი, ნეტა როდის გავხდი ასეთი სუსტი?! როგორც

მათხოვარი (12 თავი)

მეთორმეტე თავი ასე აღმოვჩნდი რესტორან „თეთრი სახლი“-ს სამზარეულოში, ჭუჭყიანი ქვაბებისა და ჭურჭლის გარემოცვაში. დაკაპიწებული მკლავებით, დაღლილი სახით, მაგრამ ბედნიერი ღიმილით. დიახ, მიუხედავად სამუშაოს სიმძიმისა, ბედს არ ვუჩიოდი, არ ვწუწუნებდი, არც

ვნება (მეოთხე ნაწილი)

-ისე ცეკვავთ,როგორც დაბოლილი ბულბული,-სიცილით მითხრა მან -გინახავთ ბულბული,რომელიც დაბოლილია და თან ცეკვავს?-ვკითხე და მეც გამეცინა -დიახ,-თავი დამიქნია-ჩემს წინ დგას,-თქვა და ისევ გაიკრიჭა.ზედმეტად საყვარელია.

წერილი ოსკარს!

ჩვენში დარჩეს და სულაც არ მგონია, რომ ჩვენი ესმის... მგონია ყურები დიდი საცობებით დაიცო, რომ ჩვენი პრობლემებით სული არ ამოგვეხადა... არა, ვაღიარებ მე ეჭვიც კი მეპარება ხანდახან რომ არსებობს. ( დედა როზას ნუ ეტყვი, ძლიერად კი გამოიყურება, მაგრამ

ვნება (მესამე ნაწილი)

ხელ-ფეხი მიკანკალებს,ხელის გულით კიბის მოაჯირს ვეხები და ისე ავდივარ,ძლივს ვსუნთქავ,შიშისა და ნერვიულობისგან გული დამიმძიმდა,შევიწროვდა და ჟანგბადს აღარ უშვებს თავისთან.

შემოდგომისფერი გქვია!

შემოდგომა აშიშვლებს ყველაფერს და თითქოს მისაწვდომს ხდის იმას რაც ზაფხულმა გაიყოლა. მე ვგიჟდები -შემოდგომაზე მე ვგიჟდები - წვიმაზე და ისევ მე ვგიჟდები - ფოთლებზე ფერად,თვალწარმტაც ფოთლებზე.