ღამე ორი ცის ქვეშ (თავი 2)

-მთავარია ფრანგულად კოცნა,ესპანურად ქალთან მოქცევა და იტალიურად სიყვარული შემეძლოს ქართული დახვეწილობებით არა?-ვნებიანად საუბრობს,მე კი ამქვეყნად არ ვარ,ისევ ნირვანაში ვფარფატებ... -შემეშვი,ტატო..

ცრემლიანი ღამეები (სრულად)

-ქრისტი,არ ვიცი,რა გიყო.. -არც არაფერი..უბრალოდ წადი და მარტო დამტოვე,არ მინდა შენი დანახვა,არ მინდა..გესმის?-ხმას ავუწიე და ბალიში ვესროლე. -როცა მოეგები გონს,დამირეკე...

ვნება (პირველი ნაწილი)

საქორწინო ბეჭედს არათითიდან შუა თითზე ვანაცვლებ,მერე საერთოდ ვიხსნი და ჯიბეში ვიდებ.ახლა რომ მეგი მხედავდეს,ვფიქრობ და მის სახეს წარმოვიდგენ,მერე მართლა აღარ შემიშვებს სახლში.

მათხოვარი (9 თავი)

მეცხრე თავი - შვილიც გყავს?! - გაოცებული მეკითხება სანდრო. - არა! სამწუხაროდ ამ ბავშს დაბადება არ ეწერა. გჯერა, რომ წარუმატებლობა შეიძლება მემკვიდრეობით გადადიოდეს?! ნორმალურ დედას იმის გაგებაზე, რომ ორსულადაა გული სიხარულით ევსება, ოჯახში

ღამე ორი ცის ქვეშ (თავი 1)

ის უცნაური ბიჭია... სოფელ ჯიხაიში ვიყავი,თუმცა რა სოფელი, „ტრიუმფალური თაღი“ ავიღე და პარიზში ვიცხოვრეო...ვფიქრობ,ბევრი საერთო გვაქვს...მეც ხომ ვგიჟდები კეჟერაძისეულ დასვენებაზე. “ღვთაებრივ კომედიას“ ვკითხულობ,თუმცა მაინცდამაინც არ

მათხოვარი (8 თავი)

მერვე თავი ალბათ, ყველას აქვს მომენტი როცა უბრალოდ ფიქრობ, რა იქნებოდა სათანადო დროს სათანადო გადაწყვეტილება რომ მიგეღო. დღემდე ვერ ვიგებ, რატომ გავჩერდი იმ ოჯახში, რამ დამაკავა იმ ადამიანთან. არ ვიცი რა დამემართა, ზუსტი ახსნა ვერ მოვუძებნე საკუთარ

მათხოვარი (7 თავი)

- ამ ყველაფერს მე რატომ მიყვები?! - მოსმენილით აშკარად შეძრწუნებული მეკითხება სანდრო. - მინდა იცოდე, რატომ გადავდგი ეს ნაბიჯი, როგორ აღმოვჩნდი ამ წუმპეში. - წარსულის ემოციებით ისევ ხელახლა დამძიმებული ობლად წამოსულ ცრემლს ხელის გულით ვიწმენდ.

მათხოვარი (6 თავი)

მეექვსე თავი - თავს ნუ იდანაშაულებ, ნაწილობრივ მართალია მამაშენი, მართლა არ მიცნობ! - მის დამშვიდებას ვცდილობ. - იქნებ მართალიც იყოს, მაგრამ... მე მამა-შვილობა ცოტა სხვაგვარად მესმის! - ხმა ებზარება მას. მის სიტყვებზე მომღიმარი მამაჩემი

ბედის ბორბალი (სრულად)

-რა იყო ჰორმონები გაწუხებს?-წარბს მაღლა ვწევ და ოთახში შევდივარ,კარებს ვკეტავ და საწოლზე ვეშვები. -გაუგებარი ხარ!-მესმის დაჩის ხმა,რომელშც გაბრაზებას ვკითხულობ. -უნდა დავიძინო,წადი შენს სახლში.არ გრცხვენია მაინც?! -ცოტა ხანს შემომიშვი,გთხოვ...რატომ

მე და ის-ერთი მთლიანობა

უცნაური წყვილი ხართო,ყველა ამას გვეუბნებოდა.ხელიც კი არ გვქონდა მოწერილი და ამაზე არც კი ვფიქრობდით,არც საქორწინო ცერემონია მიზიდავდა.ისიც ასე იყო.ვამბობდით,რომ მთავარი ურთიერთობა იყო და არა ფორმალურობა.ჩვენთვის ყოველგვარი ცერემონია მოსაწყენი