ლურჯი სხივები (სრულად)

მოგვიანებით, გაბო დაწერს, რომ სიყვარული ყველაფერზე უფრო მეტად სხვანაირია და ის ბრუნვადია. სიყვარულს არ აქვს კუთხე, რომ მისგან დაღლილმა თავი შეაფარო, ცოტა ხნით განთავისუფლდე. სიყვარული მუდმივად ცხოვრობს იქ, სადაც ადამიანთა გულები ერთმანეთს კვეთს.

ველური ორქიდეა (6 თავი)

_რა მოხდა აქ, გრიგალი იყო? - აღმომხდა გაოცებულს. მერე ძირს დაყრილ ნივთებს გადავაბიჯე და ფანჯარასთან მივედი, ფართოდ გამოვაღე. რაფაზე დაწყობილი ორქიდეები ფრთხილად გადავაწყვე კომოდის თავზე. - ამხელა კაცმა წესრიგი არ უნდა იცოდეს?

Mein Stern (სრულად)

ასე გავარკვიე რა სევდა და დარდი იმალებოდა კანდელაკის ლურჯი თვალების მიღმა. მთელი დღეებია გულდამძიმებული დავდივარ. მტკივა და განვიცდი იმ ტკივილს რაც ნიკოლმა და გაბრიელმა გადაიტანეს. ამიტომ გადავწყვიტე თქვენთვისაც მომეყოლა ეს ამბავი.

სევდის-ფერები (სრულად)

"სევდის-ფერები" - ისტორია, რომელიც მოგვითხრობს კაცზე, რომელმაც ყველაფერი დაუშვა. სევდისფერი სიყვარული, ნისლიანი იმედგაცრუება და ტკივილნარევი დასაფლავება. უმომავლო, თეთრი სიბრმავე.

ველური ორქიდეა (5 თავი)

_მოიცა სადარბაზოსთან მიგიყვან. მესამე ჰო? _დიახ. - ისევ დაბნეულობამ მომიცვა. - საიდან იცი ჩემი საცხოვრებელი? _ჩემს სახლში ვინც მუშაობს, ყველას ყველაფერი ვიცი. ეს ხომ ლოგიკურია. - მიპასუხა და სადარბაზოს წინ გააჩერა. _აჰ, ჰო.. მართალია.

ველური ორქიდეა (4 თავი)

სტუმრებმა ვივალდის „გაზაფხული“-ს ფონზე ნელ-ნელა იწყეს სვლა. ყველა ისეთი სანახავი იყო, მართლა მეგონა, რომ შუა საუკუნეებში გადავსახლდი. ისეთი საინტერესო იყო ის ყველაფერი რასაც ვხედავდი, რომ დაღლილობა სულ არ მახსოვდა. აჰა, ბატონი გიგიც გამოჩნდა.

სული აწრიალდა (ერკე მიდასი)

სული აწრიალდა წამში ჩქარა-ჩქარა, სიტყვამ სიმარტოვის მთებში გადამმალა, უფლის ვიწამე და ფრთები დამაფარა,

ვირტუალური მეგობარი (სრულად)

ვირტუალური მეგობარი (სრულად) თავი პირველი ყველაფერი მოულოდნელად, ზაფხულის ერთ ჩვეულებრივ დღეს დაიწყო, თუმცა უკვე მოგატყუეთ, სულაც არ იყო ეს დღე ჩვეულებრივი. 2008 წლის აგვისტოს დასაწყისში ერთბაშად შეარყია სიცხისგან გათანგული თბილისი მოულოდნელმა

ვირტუალური მეგობარი (მეხუთე თავი) დასასრული

მეხუთე თავი როგორც წესი, გელას სასაცილოდ არ ჰყოფნიდა ჩემი ასანთის კოლოფის ზომის ავტომობილი, თუმცა ამჯერად ვაჟასთან ერთად დაძაბული იჯდა და ხმას არ იღებდა. დავინახე, ჩემი ტარების მანერით დამფრთხალმა, რამდენჯერმე როგორ წამოიწია, თითქოს ფეხებით

ველური ორქიდეა (3 თავი)

კარი გაიღო და ბატონი გიგი არ გადმოვიდა? (ბატონი გიგი, ცინიკურად ვთქვი) გული კი შემიქანდა მისი დანახვისას. _უკვე მიდიხარ? - მკითხა. _დიახ. - ვუპასუხე მოკლედ. _ავტობუსს ელოდები?