სახსოვარი (სრულად)

აივნიდან უყურებდა ღამის ქალაქის ერთ ხელისგულისოდენა ნატეხს და იმაზე ფიქრობდა, რომ ქალაქის მკვეთრი განათება ღამეს იდუმალებას უკარგავდა. მის გვერდით უზარმაზარი, შავი, ყვითელთვალება კატა იჯდა უძრავად და ისიც პატრონივით ქალაქის შორეულ წერტილს უშტერებდა

ქაღალდის ჭიქა ( სრულად)

უცნაური რამეა იცით გალავანი? მაგალითად ბედნიერ ადამიანებს ის სულ არ სჭირდებათ. ასეთები სამყაროს არსად ემალებიან. მაგრამ ტკივილგადატანილი ხალხი სულ აგურ _აგურ იშენებს გარშემო მსგავს გალავანს....

სარკევ სარკევ მითხარი (თავი სამი)

თვალდაქაჩული ჩავცქეროდი მქუხარე მდინარეს და ვერაფრით ვახერხებდი კივილს. სამყარო თავბრუსდამხვევი სისწრაფით ტრიალებდა და მეც უცნაურ სიმსუბუქეს ვგრძნობდი. როგორ გამუქდა და გაბლანტდა სიმწვანე არ გამიგია და მერე უეცრად ჩამოწვა მხსნელი, მშვიდი სიბნელე....

ქაღალდის ჭიქა (თავი სამი)

კოლოფი ფრთხილად დადო რუმიმ და მუხლებზე წამოიწია. კიდევ ერთხელ სურდა ენახა, უნდა კიდევ ერთხელ დარწმუნებულიყო, რომ არაფერი მოელანდა. ნელა_ ნელა დახარა თავი და სცადა მისთვის თვალებში ჩაეხედა.

სადგური ნომერი ექვსი (თავი ორი)

რაც არ უნდა იყოს, მარტო ამადაც ღირს ეს სახლი, რომ ამ ცაზე უამრავი ვარსკვლავი მოსჩანს._ ცას უყურებდა ვამპირი. ყველამ ცას ავხედეთ. სიმართლეს ამბობდა, ქალაქის სინათლეებიდან შორს ცა ისეთი გულახდილი და გულწრფელი იყო, რომ გულის გულში გადამალულ წითლად

ქაღალდის ჭიქა (თავი ორი)

აროს თვალებში მზის ფერი ყვითელი ნათება ელავდა. არა, ეს არ იყო რაღაც უბრალო ფერმკრთალი ლუმინისცენცია. ეს სულ სხვა რამ იყო... იგრძნო, რომ ვეღარ სუნთქავდა. ცდილობდა და ჰაერი აღარ ავსებდა მის ფილტვებს......

სარკევ სარკევ მითხარი (თავი ორი)

გათენდა?_ თავი ისე წამოყო ანამ, როგორც მდინარის გვერდზე მზეს მიფიცხებულმა ანკარა გველმა იცის ხოლმე. მძაფრ სურვილს, რომ ეს ქარაფშუტა გოგო გამემწარებინა ვერაფრით ვერეოდი.

ქაღალდის ჭიქა თავი 1

ცალი თვალით გახედა პატარა ქაღალდის ჭიქას და სცადა მასზე გამოხატული სმაილის მსგავსი ემოციის გამეორება. ზუსტად გამოუვიდა, თუმცა თავად ვერ მიხვდა.

სარკევ სარკევ მითხარი (თავი პირველი)

_ანა, ჰეი ანა!_ ვეძახდი და ვერაფრით მოვახედე. ფანჯარასთან იდგა, უფრო სწორედ ფარდის მიღმა და როგორც სნაიპერი არჩეულ სამიზნეს ისე მისჩერებოდა ქუჩის გადაღმა მდგარ მომავალ მსხვერპლს._ ანაა, შენ გამოგაშტერა კუპიდონმა! მითხარი რა ჯანდაბას შეჭამ?

სადგური N 6 თავი პირველი

_ჯანდაბას! სამაგიეროდ მათ ვნახავ!_ ვუთხარი საკუთარ თავს და ჩანთის ჩალაგება დავიწყე. თუმცა ნამდვილად არ მიფიქრია მაშინ, რომ ჩვენ ყველა ერთად, საოცარ და დაუჯერებელ თავგადასავალში მივიჩქაროდით....