რა ჰქვია ამ გრძნობას?

რასაც დავწერ,არის სრულიად რეალური ისტორია,ლექსებით თუ უბრალოდ ფრაზებით გადმოცემული ტკივილი.

სხვანაირები

თვალწინ დამიდგა ის მომენტი. მინდოდა ყველაფერი ისევ ისე ყოფილიყო. მე და ის. ის და მე. ჩვენ და ზაფხულის ღამეები.

მეეზოვე (ბანალურად)

ყოველთვის მინდოდა მეეზოვეს თავში ჩამეხედა. ჩემებური მეეზოვეს თვალით დანახვა. მისი ფანტაზია უკიდეგანო უნდა იყოს, მისი გამოჩენის არეალი, თითქოს ჰორიზონტი და ფუნჯებია. მეეზოვეს აზრები მუდამ ფერადი მიმაჩნია, მუდამ მწვანე და ყვითელი.

არაადამიანი

ტროტუარის კიდეზე ვიდექი. მაშინ, როცა მხოლოდ ერთი ნაბიჯი მაშორებდა მთავარ მიზნამდე, თავში დიდი ქარბორბალა დამიტრიალდა, ყველაფერი აურია. გონზე ვერ მოვედი. უცებ აზროვნების უნარი დავკარგე, მაგრამ ის, ვინც ამ გადაწყვეტილებას იღებს, აზროვნების კი არა

ადამიანი

ზოგადად, ადამიანი უცნაური არსებაა, სხვებისგან განსხვავებით შეუძლია აზროვნება და რაღაც ახლის შექმნა, თუმცა გარდა ამ ყველაფრისა, ადამიანებს ბევრი სხვა უცნაურობა ახასიათებთ(ვსაუბრობ მასაზე). დღეს მეგობრობას შემოგფიცებს, ხვალ კი სხვა ვინმეზე ან რამეზე

უერთმანეთოდ.

ასე მთელი ცხოვრება დავიდანაშაულებ თავს. ალბათ ვერასდროს გავიგებ,იმ სევდიანი თვალების ადრესატი, რომ მე არ ვარ. რომ მშვიდად ვიყო და საკუთარ თავს ვაპატიო ჩვენი ცალცალკე ყოფნა.

ელაიზა

პატარა ჩანახატით ვბრუნდები. ზოგჯერ ცხოვრება უსამართლოა.ვასკვნი დიდი ხნის ფიქრის შემდეგ და გაჭირვებით ავდივარ ავტობუსში.გზა დიდია,თითქოს დაუსრულებელიც,მაგრამ მუსიკას კიდევ უფრო შეუძლია მისი დაგრძელება.დები

უნდა წავიდე!

არვიცი როგორ გადავიტან მაგ დღეს, ვიცი რთული იქნება, მაგრამ ისიც ვიცი,რომ ოდესმე დადგება ეგ დღეც. დადგება და მთელი გულით გისურვებ ბედნიერებას, მეც გამოვცდი იმას, რაც შენ განგაცდევინე და ღირსი ვიქნები ამის.

სათნოება

უმოკლესიი რაღაც მოვიდა და დავწერე, რაღაც ძაან გველურრ- სიდამპლესთან გვაქვს საქმე და აბა ნახეთ...

ონომაცუ

სამოტივაციო მოთხრობა რომელიც ყველა ადამიანს დაეხმარება მოტივაციის ამაღლებაში.