ჯარისკაცის ცხოვრება

10-წელი გავიდა,იმ საზარელი ამბიდან რომელიც დღემდე კლავს ჩემ გულს. 10-წელი გავიდა რაც ქვრივი და მგლოვარე ვარ… მიზეზი? -პატრიოტიზმი მას უყვარდა თავის ქვეყანა,ოჯახზე მეტადაც კი.ქვეყნის დასაცავად რას არ აკეთებდა და აი,ბოლოს დიდ რისკზეც წავიდა თავი

შემდეგ....

მუდამოდ დავიძინებდი და ჩემს სხეულს მატლები შეჭამდნენ, როგორი ამაზრზენია არა ? მაგრამ ეს ხომ რეალობაა ! ალბათ, როდესმე ყველას გვიფიქრია იმაზე თუ რა მოხდება ჩვენი ამქვეყნიდან წასვლის შემდეგ, ვის დაწყდება ჩვენზე რეალურად გული, ვის დავაკლდებით ყველაზე

მარტოობის წყვდიადში

ქუჩა ცარიელი...კაცი მარტოსული...ლანდივით აყუდებულა ის საცოდავი,როგორც ლამპიონი,მაგრამ მის სულში სინათლე არასდროს იყო.მოჩვენებების გზაზე მისრიალებდა შავლაბადამოსხმული კაცი,რომელსაც თავზეც შავი შლიაპა ეხურა და ხელჯოხს ჯადოსნური კვერთხივით

წერილი....

ეხლა გზაში ვარ ფანჯარასთან ვზივარ და ვაკვირდები ხალხს...როგორი განსხვავებულები და ამავდროულად როგორი მსგავსები არიან...ახლა ერთ მოხუცს ჩავუარე სახლის წინ სკამზე მჯდარს თავი ჯოხზე ჩამოედო მანქანით რო ჩავუარეთ თავი ამოყო და ნაღვლიანი თვალები მომანათა

კეთილთვისებიანი თუ ავთვისებიანი?

უკვე თითქმის ერთი საათია ვცდილობ რომ დავიძინო,მაგრამ ამაოდ. არმასვენებ იმაზე ფიქრი რომ სამშაბათს ისევ ექიმთან უნდა წავიდე.ხომ, მკერდის ბიოფსიას ვიკეთებ, ერთი შეხედვით მარტივი და სწრაფი“ანალიზია“ მაგრამ მე ასე არ/ვერ ვფიქრობ.

არეული ფიქრები

მოკლედ, ამ გვერდზე ეს ჩემი პირველი ჩანახატია, რომელიც არ გაგიკვირდებათ და ეხება ცხოვრებას ;დ და მასთან ერთად იმ სირთულეებს, რომელთაც ყოველდღიურად, ან ხშირად, ან იშვიათად ვაწყდებით.

"ნუთუ ჩემი ხმა არ გესმით?!"

მოკლედ დავბრუნდი...(რადიდი მწერალი მე ვარ, მაგრამ მაინც) მომენატრეთ... ველოდები თქვენს შეფასებებს დადებითს თუ უარყოფითს. პ.ს ნუ აღარ დავიწყებ იმაზე საუბარს, რომ პლაგიატობისგან შორს ვარ და არანაირი მოპარვები... ნუთუ ამის მტკიცება მჭირდება მაშინ აღარ

გაზაფხული

იყო ნათება,თბილი და საოცარი. ვგრძნობდი,როდესაც პირველად გავახილე თვალი,თვალიმომჭრა ამ სხივებმა,რომელიც ობობის ქსელივიით,მოედება ყოველ კუთხე-კუნჭულს და გასაზრდოებს როგორც საზრდო.

შემო'დგომისფერი

პირველ ოქტომბერთან ერთად შემოაღო ჩემი ოთახის კარი. ჩვეული სიმშვიდე უთამაშებდა სახეზე. -გილოცავ ლილ მარტოსულების სეზონს! ჩაიცინა, ისე როგორც მე მიყვარდა.

წერილი შენ!

ვერ გიტან! მეზიზღები! რომ ჩემ ტვინში ზიხარ მუდამ...იქ დაიდე ბუდე და ჯიუტად არც კი ცდილობ, რომ წახვიდე...მე კი უფრო და უფრო მტკივა... აქქ სადღაც მარცხნივ მკერდთან!!! მეზიზღები,რომ ასეთი ხარ ჩემო ლეონარდ! მეზიზღები!!!