წერილი ეშმაკს

შემზარავი სიჩუმეა და მას მხოოდ ლეპტოპის ქულერის ხმაურია რღვევს რომელიც არ ჩერდება ასევე არ ჩერდება ფიქრები ჩემს გონეაში ქაოსი და არეულობა სრული გაუგებრობა იცი როგორი აი როდესაც ცდილობ რაღაც ნათელი წერტილი დაინახო

ანეტა

დაღამდა ქუჩის სიჩუმემ ყველაფერი დაიპყრო, ქუჩებში ბნელი იდუმალებით სავსე გრძნობები მოძრაობენ და ამ ქაოსში,ის მაინც არ კარგავს ფიქრებს, მოგონებებს, იმაზე ვინც დიდი კითხვის ნიშანი დაუტოვა გონებაში და გულში კი დიდი სიცარიელე...

ჩემი ადამიანი

ახლა აღარ მყავს ჩემი პიროვნება, ბედნიერიც აღარ ვარ. მე ახლა უბრალოდ მარტო ვარ , უიმედო სევდით შეპყრობილი. ცინიზმით შევყურებ ადამიანებს, რომლებიც ერთმანეთს ყოველ წამს ტკენენ და ბედნიერი ვარ, რომ მათთან აღარ ვურთიერთობ

კითხვა-პასუხი

-არ ვიცი. უბრალოდ ძალიან რთულია ვისაუბრო და თან ემოციები მოვთოკო. -მე მიჭირს რამის თქმა, კითხვის დასმა. იქნებ დასასრულს თქვენ გვითხრათ რამე? ის რისი თქმაც აქამდე ვერ შეძელით, ან, ან... არ ვიცი, ნებისმიერი რამ... -უბრალოდ დაგემშვიდობებით. არაფერი

გამოღვიძება

შეშინებული ვიღვიძებ... ღამეა ძალიან ბნელა, თავს ცივად ვატრიალებ საწოლისკენ სადაც დედას ძინავს, ცარიელია ... მეშინია მე ხომ ჯერ რვა წლის ვარ, უცებ ჩემი უმცროსი და გამახსენდა, ოდნავ მომეშვა ადგილზეა, ძალიან ვნერვიულობ არვიცი

იზოლირებულ'ად

როდესაც ვეცადე,რომ ვყოფილიყავი ის ვინც ვარ,გამთელეს,გადამიარეს,მომკლეს,მომშალეს მომანგრიესსს.სული ამომაგლიჯეს და სხეულის თვალწინ აწამეს. ძალა წამართვეს მებრძოლა მათთან და ვყოფილიყავი მარტო.

დასაწყისი დასასრულის

ვინმეს თუ გიფიქრიათ დასასრულზე, როგორი იქნება ან რა როლები დარიგდება, ვის რა პერსონაჟი შეხვდება ან და ვის რა მოქმედება ექნება... ალბათ არა... არც მიკვირს, რადგან თქვენ ხო არ დაიღლით ტვინებს ნეგატივზე ფიქრით, თქვენ ხო

ფიქრებო ...

ფიქრები.. ფიქრებს მივყავართ გაგიჟებამდე?! რა გვჭირს? რამდენი კითხვაა და პასუხებივ როგორ ვიპოვოთ ყველაფერზე პასუხი? არის რაღაცეები რასაც სახელს ვერ დაარქმევ ან არ დაარქმევ არ ვიცი მართლა ვერ ვხვდები რა არის ეს ? ნუთუ შეიძლება ადამიანმა

ეცადე ბედნიერი იყო

რმინდა ისეთი ადამიანი ვიყო ვინც ვერ ამჩნევს მის ირგვლივ რაც არის. არმინდა უმადური ვიყო... ყოველთვის ჩემს თავს ვუმეორებ ვისწავლო არსებულით ბედნიერება... არმინდა ის ადამიანი ვიყო ვინც თავს ძალით იტანჯავს როცა რეალურად ამის საბაბი არ აქვს... ზუსტად

უაზროდ

თენდება, მერე ისევ ღამდება, მერე თენდება... თენდება და ასე გადის დრო, დრო დღიდან დღემდე, კვირიდან- კვირამდე, თვიდან -თვემდე... დღე აღარ მიყვარს, რადგან სულ რაღაცას ველი და იმდენად პრაგრამტულ რამეებს, ლამის საკუთარი თავი შემზიზღდეს..