ტანგო

მე ამ ცივ ღამეში გამოვიწვიე სიკვდილი, რომ მეცეკვა ტანგო. ცეკვის ბოლოს მე ვიგრძნობდი სიცივეს ან დათბებოდა. არჩევანი არც ისე დიდი იყო. სცენა ჩვენი ხიდი იყო, განათება კი ლამპიონების მკრთალი შუქი. ბნელი კუთხიდან კიდევ უფრო ბნელი

ყველა-ფერი, არა-ფერი

და ასე თითქოს ხმაურით, ამავე დროს ჩუმი ხმით მოწყდა ზეცას პაწაწინა წვეთი. ერთ წვეთს მეორე მოყვა. დაიბადა ახალი სიცოცხლე. დაიბადა? არა! დაიბადნენ.

წერილი უცნობ გულისწორს

იქნებ ღმერთმა ინებოს და შევხვდეთ ერთმანეთს ოდესმე, ურთიერთს თვალი შევავლოთ, სული და გული გავიმრავალჟამიეროთ.ეეხ, ეს წყეული მუზები არ მშორდებიან, თავს მევლებიან, ფუტკრებივით დამბზუიან და გონებას ჭინჭარივით მისუსხავენ,

არ ვიცი რა ვთქვა

რას იგრძნობ რიცა საყვარელი ადამიანის მიტოვება მოგიწევს? გეტყვი. დიდ ტკივილს იგრძნობ გულში...თითქოს და მილიონ ხანჯალს ერთად გიყრიდნენ...

თურმე მიყვარხარ

დიახ, მე ისვარ,, მელანქოლისტი" გოგონა, რომელმაც ბოლო ერთწელიწადში გაიგო რაყოფილა სიყვარული, გოგონა რომელსაც გული ისე სტკივა და იმდენი რამ აქვს მოსაყოლი,რომ არიცის საიდან დაიწყოს.. მაგრამ ვერ ყვება, იმიტომ რომ უჭირს, ამ ყველაფრის გადმოცემა, მისი

Diary

მოკლედ მომინდა რომ თქვენთვის ჩემ დღიურში დაწერილი გამემხილა და თქვენგან რჩევები მიმეღო

აქ

ღამის 4 საათია , ყველაფერი კარგად არის. თუმცა ვის ვატყუებ , ყველაფრის კარგად ყოფნა არაფრის არ არსებობას ნიშნავს. ვწევარ და ვფიქრობ , რაზეც ნორმალური ადამიანები არ ფიქრობენ. გამოვდივარ.

წერილი ეშმაკს

შემზარავი სიჩუმეა და მას მხოოდ ლეპტოპის ქულერის ხმაურია რღვევს რომელიც არ ჩერდება ასევე არ ჩერდება ფიქრები ჩემს გონეაში ქაოსი და არეულობა სრული გაუგებრობა იცი როგორი აი როდესაც ცდილობ რაღაც ნათელი წერტილი დაინახო

ანეტა

დაღამდა ქუჩის სიჩუმემ ყველაფერი დაიპყრო, ქუჩებში ბნელი იდუმალებით სავსე გრძნობები მოძრაობენ და ამ ქაოსში,ის მაინც არ კარგავს ფიქრებს, მოგონებებს, იმაზე ვინც დიდი კითხვის ნიშანი დაუტოვა გონებაში და გულში კი დიდი სიცარიელე...

ჩემი ადამიანი

ახლა აღარ მყავს ჩემი პიროვნება, ბედნიერიც აღარ ვარ. მე ახლა უბრალოდ მარტო ვარ , უიმედო სევდით შეპყრობილი. ცინიზმით შევყურებ ადამიანებს, რომლებიც ერთმანეთს ყოველ წამს ტკენენ და ბედნიერი ვარ, რომ მათთან აღარ ვურთიერთობ