არაფერი

ღმერთო, გთხოვ აიძულო ჩემს თავს ამიხსნას რატომ მოვწიე პირველი სიგარეტი თხუთმეტი წლის ასაკში, რატომ ვიპარავდი მამაჩემის ლუდს, რატომ ვუსმენდი ლანა დელ რეის ისე, როგორც არ უსმენდნენ სხვა გოგონები მამის პრობლემებით და რატომ ვკითხულობდი დოსტოევსკის ასე

ღმერთი, რომელიც არ იყო არსად(სრულად)

ხუთი ღამეა თვალი არ მოუხუჭავს. ხუთი ღამეა ავადმყოფ შვილს სდარაჯობს სასთუმალთან. სიცხე ვერაფრით ჩაუქრო, წამლებიც გაუთავდა, ფულიც . იშვიათი დაავადების გამო დემეტრე განსაკუთრებულ ყურადღებას საჭიროებს, ამიტომ, სასერტიფიკაციო გამოცდისთვის მომზადებაც კი

პატარავ

მიყვარხარ... იმიტომ, რომ არ შემიძლია ამ სიყვარულის გარეშე … შენ ხარ ადამიანი რომელმაც ბევრი რამ გადაიტანა ცხოვრებაში და მაინც მყარად დგას ფეხზე , არ გაბოროტდა სამყაროზე და მაინც შეძლო შეყვარება ..

ზღვარს გადასული

შიშების მორევში ვიძირები მე ახლა. ნუთუ ზღვრულია ის სინამდვილე, რომელშიც ჩვენ გვიწევს არსებობა?! ამასთან დაკავშირებით ასეთი ალეგორიული გადახვევა მახსენდება: “ზღვარს გადასული”: ერთხელ ერთ ბრძენ კაცს ჰკითხეს: რისია ის რეალობა, რომელშიც ჩვენ ვცოცხლობთ

ბრაზიანი გოგო

დილით გაჩერებაზე მეტეოროლოგიური პირობების შესაბამისად შეფუთნული და პანდემიის წყალობით ახალი აქსესუარით, პირბადით, სრულაიდ იდენტობა დაკარგული ავტობუსში ასვლას ვაპირებდი, როცა ჩემი სახელი მომესმა გვერდიდან: -ლილე, ბარზიანო გოგო!

დაუსრულებელი

ნატიფია ის სულთა ფრენა, რომლითაც მე შენამდე ვაღწევ. და, თუ ცხოვრება ის სანუკვარი არსებობაა, რომელშიც ჩვენი სულის უკვდავობის დიადი კანონი იმალება, მაინტერესებს რატომ ხდება ისე, რომ სულის გაურკვეველი არსი ჯერაც შესასწავლია?

ორმაგი

ვხედავდი, თუ როგორ ემშვიდობებოდა ანდრეა საკუთარი სულის მძაფრ გამოხატულებას. ეს პროცესი ნამდვილად არ იყო სიმარტივით შემკული, პირიქით, ეს იყო იმ ფაქტით ცხოვრება, რომ სული სხეულს არ დამორჩილებოდა. წარმავალი ყოფა ხშირად იმ ყვავილს ემსგავსება, რომლის

სიკვდილი

ათეისტებს მეტად მარტივი აზრი გააჩნიათ სიკვდილის მიმართ. არ ვიტყვი ამ ადამიანის სახელს, რომელმაც ერთხელ მითხრა თუ როგორ წარმოედგინა სიკვდილი. ის უკვე გარდაიცვალა და ალბათ გასცა პასუხი იმ კითხვას რომელიც მე დიდი ხნის წინათ სახლის აივანთან წვიმიან

გადასვლა

ხოდა, წავიდოდა. დაჯდებოდა და მოუსმენდა. უფრო ღამით უყვარს ზღვის ხმაურის მოსმენა. ვერ ხედავ, მაგრამ მისი ტალღები იქვე, შენს ფეხებტან გელამუნებიან.შორიდან კი ხმაური ისმის.შენ ხმაურს ეძახი, თუმცა, ეს შენი სულის ძახილია. ტყეში გასული ხმამაღალი

მთვარის სონატა

მტკვრის მიმდებარედ, ბუნებაში სწორედ სავსე მთვარის მოპირდაპირედ, აღმოსავლეთ და დასავლეთ მხარეს სონატა ჟღერდა.. ერთი სონატა.. ორი ისტორია... ერთი სონატა... ერთი სული, ორ სხეულში..