წითელი მალბორო

მე ბალახები არ მეხუტებიან, რომ მზეში გამდნარი ბობის ხავერდოვანმა ხმამ სამოციანების ზაფხულში მისროლოს. აბა აქ როგორ გავბედო ლეი ლეიდი ლეი ჩავრთო, ან რივერსაიდი, როცა ყველა მდინარე გაიყინა, ჩემს გულში რომ არი ისიც

უსამართლობის თემა

ვინ არ შეხვედრია ცხოვრებაში უსამართლობას? ზოგჯერ ადამიანი მართლა ხვდება უსამართლობას, თუმცა ზოგჯერ მას უბრალოდ ეჩვენება, რომ უსამართლოდ მოექცნენ. უსამართლობა ემოციურ ტკივილს გვაყენებს;

საუკუნო ოცნების დაქალს

მიყვარს ჩვენი ოცნებები,მიზნები და მისწრაფებები.. ყველაფერი რაც ჩვენ გვიკავშირდება.მიყვარს,როგორ ვსაუბრობთ პირადულ პრობლემებზე და საკითხებზე, სულაც ჩვენ ორი მაინც თითქოს მონათესავე სულები,ვართ და გვეშინია არ დავკარგოდ ნახევარი.

საუბარი ფიქრებით

ჩემი ფიქრების ხმაურს, ფონად სხვა ტონალობის "მუსიკა" გასდევდა. როგორც ლექსებშია...რომ კითხულობენ და თან უკან რაღაცა უკრავს, რაც მეტად ემოციურს ხდის კითხვის პროცესს...და მამაო ისევ აგრძელებდა...

შუაღამისას

შუაღამისას შუქი რომ ქვრება, რომც მეძინოს მაინც ვხედავ სამყაროში იმ წუთებში საუკუნოდ ჩამოწოლილ სიბნელეს და მარტოობას.

წერილი ედას

განა არსებობს სიტყვები, ან აზრთა წყობა, რომელიც ჩემს სიყვარულს ბოლომდე გაჩვენებს? აი, ახლაც მესმის, თუ როგორ ზუზუნებენ ტყვიები ჰაერში და ხელები მიკანკალებს.

Don’t leave me…

“ ოკეანეში გადავეშვები და დავრჩები მანდ,თითქოს ოკეანეა ჩემი სახლი."

შეწყვეტილი გულისცემა

-გულისცემა შეწყდა - მესმის სიტყვები და ვნადგურდები. ექოსკოპიის ოთახიდან თვალცრემლიანი გამოვდივარ, მაკანკალებს და თავს ძალიან მარტოსულად ვგრძნობ. -მე ის დავკარგე - ვიმეორებ გაუჩერებლად და გარშემო ვერავის ვამჩნევ, მხოლოდ უაზრო სიცარიელეს.

ჩვენ

სიყვარული ,რომელიც ვერ ვითარდება , ფერფლად გვაქცევს

უსათაურო

ყოველ წელი, სიზმრებად გადიან...და ჩვენ ისევ მარტო ვრჩებით. არავინ რჩება გარეთ და შუაზე გაყოფილ გზაზე, ვირჩევთ მხარეს-უკეთეს მხარეს, რომელიც გვგონია რომ სინათლის სხივებს შემოიტანს ჩვენს ცხოვრებაში.