დაუსრულებელი გრძნობების მუსიკა..

ცრემლებსაც ვიგროვებდი თვალების უკან, არ გისწორებდი მზერას, არ მინდოდა დაგენახა იქ რაც ჩანდა.. თვალები ყოველთვის ადვილად გამცემნი არიან, ამიტომ არ გიყურებდი.. მარტო ერთხელ დაიჭირე ჩემი მზერა და თითქოს მთელ სხეულში ელექტრომუხტმა გაიარა, ისეთ ძლიერი

შავი ჩარჩო

არსებობს მრავალგვარი ამბავი: ზოგს ცხელი შოკოლადის სურნელი უდის , ზოგსაც ფრანგული სუნამოსი. ჩვენი ამბავი კი, რომელიც ჯერ არ შექმნილა, წითელი ღვინოსავით მათრობელა და რომანტიულია.

ძილინებისა, ანნაბელლ

ქალაქმა პირი მოაღო და გშთანთქა, შთანთქა შენი ფერადი ოცნებები და სიზმრები. ქალაქმა პირი მოაღო და გშთანთქა, შენი სხეული გახადა უფერული, შენი თვალები და სისხლისფერი ტუჩები გახდნენ გამჭირვალე...

წყდებიან.ქრებიან.მიდიან.

საერთოდ არაფერს აკეთებენ წასვლის გარდა. მათი წასვლის შემდეგ კი ისე ხდება,რომ შენი გულის,რომელიღაც ყრუ ძაფი წყდება. ძაფი,რომელზეც თითქოს დანარჩენი ძაფები იყო დამოკიდებული

ბოლო იმედი

გათენდა მზის გამჭოლი მზერა და შენი თვალები ერთმანეთს შეერწყა,ნაზად მოიფშვნიტე თვალები ირგვლივ მიმოიხედე და ისევ იგივე სცენარი დაგხვდა სიცარიელე, საწოლიდან წამოდექი და შენი ნატიფი სხეული მიანდე მზის სხივებს,

განაჩენის მოლოდინში

როგორც ყველა უნიჭო მეც ვმეორდები და ისევ იმ ქალზე ვწერ ყველაზე მეტად რომ შემიყვარდა. არვიცი რატომ მაგრამ ამ ქალმა შეძლო და შემიცნო მე მის სულიერ სამყაროს ვგრძნობ მე მისი სულში მცხოვრები

სიკვდილის შემდეგ

ბევრჯერ მიფიქრია, რა ხდება მას შემდეგ როდესაც ვიხოცებით? ამბობენ თეთრ გვირაბში გადიხარ, მერე იქიდან ან სამოთხის გზას გაუდგები, ან ჯოჯოხეთისასო. მე მაინც მგონია, რომ ასე არ ხდება. მგონია, რომ როგორც

მა...

არაფერი და არავინ დამიტოვებიაო? ასე ეტყოდი? მაშინ იცი რას გეტყვი. გაგიბრაზდი და ხმას აღარ გაგცემ!აღარც შენზე ვიტირებ! საერთოდ დაგივიწყებ.

წელიწადის მეხუთე დრო..

იქნებ ამას დავარქვათ 'მოლოდინი' მოლოდინი გამოდარებისა . . პერიოდი ზამთარსა და გაზაფხულს შორის . . .ანუ, არა ის, რაც არასოდეს ყოფილა და/ან იქნება,არამედ ის, რაც ყოველთვია იყო,თუმცა არავის შეუმჩნევია

"მთა ჩემი სულია"

"წამოდი მთაში ფიქრს რად ასე უწყალოდ მისევ.." "მთისკენ მთის ნიავს ფერფლად წავყვები და იქ ამოვალ, როგორც კესანე"