გათავისუფლება

რამდენიმე წლის წინ შემთხვევა მქონდა, ალბათ ყველაზე აზრიანი, მთელი ჩემი ცხოვრების განმავლობაში. ემოციებით და გრძნობებით მოზღვავებულს წიგნაკში ჩამიჯღაბნია ჩანახატის სახით, ზედმიწევნით სიზუსტით ამისახავს თითოეული დეტალი, მაგრამ ყველაზე მთავარი

არ გაჩვეულებრივდე რა..

ზუსტად ვიცი, თითქმის დარწმუნებული ვარ რომ ზამთარში შემიყვარდი, ზამთრის ნაცრისფერ და საშინლად ცივ დღეებს სიცილში, რომ ვატარებდით, არასდროს მიფიქრია, რომ შეიძლება ზამთარში ვინმე შემყვარებოდა, ერთ ცივ და თოვლიან დილას გავიღვიძე და მივხვდი, რომ

გაგაქრობ!

"რომ არ შეგხვედროდი, ჩვეულებრივად ვიცოცხლებდი, მაგრამ შეგხვდი და შენ გარეშე უკვე მკვდარი ვარ ჩვეულებრივად. მხოლოდ ჩვენი ერთად ყოფნა არის არაჩვეულებრივი."

იმედი რომელიც გვაძლიერებს

ნეტა არიან სრულყოფილი ბედნიერი ადმინები? შინაგანად სავსე ბედნიერებისგა რომ ანათებენ ?და ამ ბედნიერებას სხვებსაც რომ უნაწილებენ ? ალბათ ყველა ადამინი რაღაცში პოულობს ბედნიერებას მთავარიაა აიმედი არდავკარგოთ რომელიც გაგავძლიერებს და რომლითაც ვცხოცხლობთ

ნიღაბი

არავინ იცის ხვალინდელი დღე რას მოგვიტანს, იქნებ არც დადგეს? იქნებ ამ ერთი საათის შემდეგ დასრულდება შენი სიცოცხლე? ან იქნებ ნახევარი საათიც არ სჭორდება!? შენ კი ვითომ "ნიღაბს" ამოფარებული, დადიხარ ქუჩაში და გგონია, რომ არავინ იცის სინამდვილეში ვინ

გრძნობათა პაექრობა

უფსკრულში დაკარგული ადამიანი გახლავართ, ჩემივე ემოციების ტყვეობაში. ემოციები ერთმანეთს ებრძვიან. ზიზღისა და სიყვარულის სუნი ჰაერში იჟღინთება და ერმანეთთან სრულ ჰარმონიას ქმნიან. წყვდიადით მოცულ

სად მიდიან?

-ერთადერთი კითხვა,რომ გქონდეს ნებისმიერი ეპოქის მწერალთან ვის კითხავდი და რას? -ვკითხავდი დევიდ ჯერომ სელინჯერს ,,სად მიდიან იხვები,როდესაც ტბა იყინება?’’. ჯერომმა ეს კითხვა კაცობრიობას დაუსვა და პასუხი ინდივიდუალურია. ოპტიმისტებისთვის იხვები თბილ

ილუზია

-ნუთუ ვერ ხვდები რომ მიყვარხარ? - ვუყვირი მას და აცრემლებული თვალებით ყავისფერებში ვაშტერდები. თავიდან გაკვირვებული სახე აქვს და წითლდება, შემდეგ თავს დაბლა ხრის და კისერს იფხანს. ხელებით თმებს ისწორებს და სრულიად მოულოდნელად ტუჩებზე მეკონება.

daughter of the moon

ციდან მოვლენილი სასწაული გახდი ჩემთვის... ისე მოხვედი და გაქრი თითქოს არც ყოფილხარ. მაგრამ მე ხომ ვიცი, მე ხომ ვგრძნობ.. შენ უფრო ღრმად ჩაწყვდიჩემ თვალებს ვიდრე ოდესმე ვინმე.. შენ ბევრად მეტი დაინახე ვიდრე ოდესმე ვინმემ... იმაზე მეტი მასწავლე ვიდრე

ნოემბრის სუსხიანი საღამო იყო...

ოქტომბრის სუსხიანის საღამო იყო,მაგრამ იმდენად კარგად,თბილად ვიყავი შენთან,რომ შენივე სითბოს გარდა ვერაფერს ვგრძნობდი. იმ დღეს,იმ ღამით,იმ წამს პირველად შევეხე შენს დაძარღვულ ხელებსა და ხელს. შენ თავი ჩემს კისერში გქონდა ჩარგული და