ნიღაბი

სილამაზე, რომელიც უბრალოების ქვეშ იმალება, იმ უბრალოების რომლის დანახვისას შორს გარბიხარ. მისი სილამაზე,მისი სათნოება,მისი სიკეთე და გულკეთილობა, უბრალო ამაოებაა,უბრალოდ "მე"

დარღვეული რუტინა.

-მია რატომ გაფითრდი? შენ რა მგლების ყმუილის შეგეშინდა? -მისი შიშით გამხიარულებულმა გახუმრება ვცადე, მაგრამ ისეთი პასუხი გამცა წამსვე დამამუნდა. -არა, შენ ხომ აქ ხარ ჩემთან რა მაშინებს. -მიამ ყოველთვის იცოდა როგორ აეჩქარებინა ჩემთვის გული, ახლოს

კვალი

მინდა დავბრუნდე იქ, ბავშვიბაში და ის ლაღი, უდარდელი ბავშვობა შევიქმნა რომელზეც დღესაც ასე ძლიერ ვოცნებობ. თითქოს ჩემში დღესაც არის იმ პატარა უსუსური გოგონას აჩრდილი რომელიც ესე ოცნებობდა ბედნიერებაზე, და სწორედ ეს აჩრდილი არ მაძლევს დღეს საშვალებას

განწმენდის რიტუალები

დაიმეგობრე ისინი, აქციე განწმენდის რიტუალებად და გადარჩები. გული სხვაგვარად დაიწყებს ფეთქვას, დედამიწაც სხვანაირად დაიწყებს ტრიალს, გონებაში მოულოდნელად სულ სხვა ფიქრები გაჩნდება და შენც გადარჩები. სული გაგითბება,ოპტიმიზმით გაიჟღინთება,

ცაში არეკლილი სხივები

მთელიღამე თვალი ვერ მოვხუჭე, მეგონა დავხუჭავდი და ეს ბედნიერება დასრულდებოდა. მას შემდეგ ყოველ ღამე, როცა ძილბურანში ვარ და თვალებ ვახელ მინდა ვხედავდე ნახევრად დაბნელებულ გარემოს, გადახრუკულ მდელოს, მესმოდეს ზღვის ბობოქარი ხმა და ვგრძნობდე შენს

მთვარე,რომელიც მარტოა

რა უნდა იყოს ამაზე გაუსაძლისი? როცა ვერ შველი, საკუთარ თავს შველი? სიცარიელე, რომელსაც ბედის ირონიით წარმოუდგენელი ძალა გააჩნია ადამიანის განადგურების საქმეში, შიგმიდან მჭამს, თანდათან მღრღნის

პაიკი...

ჭადრაკი,თამაში რომელსაც სამეფო სულის ხალხი თამაშობს და არა სამეფო წარმომავლობის.თამაში რომელიც მოითხოვს გამოეთიშო ყველაფერს რაც შენს ირგვლივ ხდება და კონცენტრირება მოახდინო ლამაზად,გრაციოზულად

მაპატიე...

მეგონა თუ ტკბილ ძილს არ მისურვებდი ისე დაძინებას ვერ შევძლებდი და მეგონა რომ ის დღე რომელიც შენი ესემესის გარეშე გათენდებოდა საშინელი იქნებოდა... არა საშინელია მაგრამ ადამიანი ხომ ის საშინელი არსებაა

ახლა მეგობრები ვიქნებოდით...

შენ მხოლოდ იმიტომ მეძახდი მეგობარ, რომ ვიღაცასთან მარტოსული არ გამოჩენილიყავი, მაგრამ არასდროს დაგიპატიჟივარ იქ სადაც შენ და შენი „მეგობრები“ ერთობოდით, როდესაც ყ ველას ვიღაც მოჰყავდა.

სევდა

მაგრად მომეხვია და მერე მეც გავთბი, იმ ღამეს წვიმდა მარტო, მეორე დღეს მხოლოდ მოღრუბლული იყო... მერე კიდე სულ მზე იყო და ჩვენც აღარ გვციოდა, მაგრამ მაინც მეხვეოდა, მეც ვთბებოდი.... ხარბად, არავის