ახლა მეგობრები ვიქნებოდით...

შენ მხოლოდ იმიტომ მეძახდი მეგობარ, რომ ვიღაცასთან მარტოსული არ გამოჩენილიყავი, მაგრამ არასდროს დაგიპატიჟივარ იქ სადაც შენ და შენი „მეგობრები“ ერთობოდით, როდესაც ყ ველას ვიღაც მოჰყავდა.

სევდა

მაგრად მომეხვია და მერე მეც გავთბი, იმ ღამეს წვიმდა მარტო, მეორე დღეს მხოლოდ მოღრუბლული იყო... მერე კიდე სულ მზე იყო და ჩვენც აღარ გვციოდა, მაგრამ მაინც მეხვეოდა, მეც ვთბებოდი.... ხარბად, არავის

ერთი,ორი,სამი....ერთხელ

როგორც იქნა მარტო დავრჩი,ჰმ გაიფიქრა გულმა.მაგრამ გონებამ არ დაანება.და ისევ ამ ცხოვრებისეულ ფიკრებს და გეგმებს.აუცილებლობაზე და მოვალეობის შესრულებისკენ გადაატანინა ფიქრი.დამაცადე,დამაცადე

"ჩვენ" აღარ არის ჩვენ

იქნებ მხოლოდ მე მიყვარდი ასე ძალიან და შენთვის უბრალოდ ვიყავი.. ჩვეულებრვი გოგო ვიყავი.. შენ შემცვალე.. შენ მაიძულლე მეცოცხლა და ვყოფილიყავი ასეთი მაგრამ ყველაფერი შენთან ერთად იყო საინტერესო და სასიამოვნო. შენ კი აღარ ხარ. მაშინ რაღა ვაკეთ მე?!

ღამის წყვდიადი

საღამო იყო,აივანზე იჯდა მია,სიგრილე იყო,ფუმფულა ადიელაში და ათასგვარ ფიქრებში გახვეული.გვერდით მაგიდაზე,ნახევრად დაცლილი ყავის ფინჯანი იდო.გაცივდა..გაცივდა ისე ,როგორც მისი გული,უგემური

აბსტრაქცია

ძილში,არა უფრო აგონიაში ჩავარდნილი რომ ვიყავი ფიქრები თავისიც დაცურავდნენ ჩემს ტვინში.ერთერთი კადრით წარსულში გადავრდნა,და იქიდან დანახული მომავალი იყო ასახული.მე მგონია რომ ავად ვარ

ორი გზა და ერთი კარი

ოზონი - მომწამლავი, თუ ბედნიერების მომტანი ? - გიჩნდება კითხვა, მაგრამ უაზრო; შენთვის ხომ ბედნიერების მხოლოდ ერთი კარიღა დარჩენილა ღია - კარი დასასრულისა, იმ დასასრულისა, რომელიც საბოლოო ბედნიერებას მოგიტანს, ბედნიერებას, რომელიც ცხოვრებამ არ

წაგებული გრძნობები

ვნანობ, საშინლად ვნანობ დროს, რომელიც ფუჭად დავკარგე შენთან ომში, ნეტა შეგეძლოს კიდევ ერთხელ გაღიმება ჩემთვის, დაე თუნდაც იყოს ფარსი და სიზმარი, მთავარია მე ვიგრძნო, რომ ვიღაცას ვჭირდები, არსებობს სამყაროში ადამიანი რომელიც ჩემზე ფიქრობს და ისე

და შენ რა გგონია?

ჩვენს დღევანდელობას სახელი არ აქვს. ვნელდებით და გვგონია რომ საათის ისარიც მოიკოჭლებს. ჭეშმარიტი სიხარული ჟრუანტელივით მოულოდნელი გვექცა. თავისუფლების სიყვარულს არ ვესალმებით უაზრო ფიქრებს კი იმის უფლებას ვაძლევთ წყვდიადში მოგვაქციოს.

მე

ზოგჯერ უბრალოდ ზიხარ და ფიქრობ, ფიქრობ საკუთარ ცხოვრებაზე, გავლილ გზაზე, იმაზე რა შეიძლებოდა ყოფილიყო და რა მოხდა. საკუთარ ოცნებებზე და რეალობაში დაკარგულ პატარა გოგოზე რომელიც წლების წინ ასეთი უდარდელი გეჩვენებოდა.