შენ.

უყურებ სარკეში გამოსახულ შენს თავს და ცდილობ, უფრო ძლიერად შემოჭდო თითები მკლავებს. გიყვარს, როცა ლოტოსის ყვავილის ფორმას იღებ, თვალებს ხუჭავ და აღარ ცდილობ მოითვალო მრამდენედ ტირი უმიზეზოდ. ყოველ ღამით, მაშინ როცა ტირი, ორი ხელით ხსნი სიძველე

ღამის წყვდიადში

ქარის შრიალი სულს ანგრევდა.ხეების მოძრაობის დინამიკა სხუელს მიძრწოლებდა.წვიმის წვეთების ხმა მკერდს მითრთოლებდა.გხედავდი.ჩემს კანს ეფერებოდი.ამ ბნელ ღამეს გვერდით მეწექი,როგორც უმანკო მთის

შეირგე ის რაც გაქვს.....

აქამდე ვწერდი რჩევებს მაგრამ დავფიქრდი და ვხვდები რომ უკეთესი იქნებოდა გადმომეცა ის სიხარული და ის ეგოისტობა რაც მე გამაჩნია. ბევრი იქნებით ჩემხელა, 20 წლის ვხდები და ჯერ რა მაქვს გამოვლილი? მხოლოდ ბავშვობის რაღაც კადრები მახსოვს შემდეგ კი უცბად

***

ისევ უშედეგოდ ჩაიარა ოცნებებმა.ვფიქრობ ყველაფერზე,თუ როგორი უბედურები ვართ,შეიძლება ბედნიერებიც.თვალებს ვხუჭავ და ვოცნებობ.ოცნებებს მივყავარ სადღაც შორს,სადაც სიყვარული და ბედნიერებაა.მინდა ვწერო,

მიყვარხარ

შენი ღიმილი საოცრად მაგიჟებს,სისხლსაც კი მიდუღებს და თან მატირებს.შენი თვალები მზესავით კაშკაშებს,შემოხედვისას გულიც კი კანკალებს.შენი თითები ლერწმის ტანს წააგავს უფუნჯოდ,უფანქროდ სიყვარულს დახატავს.

ფიქრები

უკვე საღამოა.კიდევ ერთმა დღემაც ჩაიარა.როგორც იქნა გაჩერებამდე მივაღწიე,ავტობუსი კი ჯერ არ ჩანს.ვეღარ ვითმენ,ერთი სული მაქვს ჩავჯდე და სახლში დავბრუნდე,იძახის ადამიანი,რომელიც ცდილობს მოთმენა ისწავლოს,მოთმენა და ყველაფრის დროული და რეალური აღქმა.

იყო და არა იყო რა

ახლა შუაღამეა, ოთახში დახუთული ჰაერია, გარეთ კი ყვითელი ღრუბლებიდან წვიმს მარტის თვის სევდა. ქალაქი ნისლში, შენზე ფიქრები კი - ჩემს გონებაში ჩაიძირა.დროდადრო გონებაგაფანტული მზერას ჩემი სარკმლიდან დანახულ მეზობელი კორპუსის ჩაბნელებულ ფანჯრებზე

ღამეული ფიქრები

გიხსენებ შენ, მას და კიდევ სხვას, სხვას და სხვას, თუნდაც იმ შავ კატას, რომლის ჭირვეულობის გამო არაერთი ღამე გამითენებია და ბოლოს ფიქრები მაინც შენკენ მოდის... თითქოს ცხოვრების უფსკრულში გიპოვე, მაგრამ მაინც მგონია ჯერ კიდევ ვერ შეგიცნია როგორი

მარტოდმყოფობა

რა უფრო გაშინებს? მოულოდნელად მოვარდნილი ქარიანი წვიმა თუ მარტოობა?ვიღაც აფხაზეთის ომში დაღუპული ჯარისკაცის სახელობის სკვერში მიდიხარ საღამოს,ჯდები სკამზე და ელოდები, არც იცი რას.გადასწვრიმ მდგომი

და ჩვენ დავიშალეთ

მაშინ როცა გგონია,რომ ძალიან დიდიხნის წინ დაკარგული ბედნიერება შენთანაც მოვიდა,უსაზღვროდ ბედნიერი რომ ხარ და სუნთქვა გიხარია,ისევ ყველაფერი რჩება.მეოთხე დღეა ისევ ისე ცუდად ხარ,როგორც უწინ იყავი