მერიემ, ჩემო..

სამყარო თვალწინ მიტრიალდება.. ყველაფერი ნეგატივში ჩანს.. მე სხვანაირი ვარ..ჩემი გრძნობები მათსას არ გავს. განსხვავებულია. უფრო ღრმა .უფრო მტკივნეული. ფარტოდ გახელილი თვალებით ვცდილობ დავინახო ის პატარა იმედი ამ სამყაროში, ისმ ხავსის ნაჭერირომელსაც

სიცოცხლე უსიყვარულოდ...

სიცოცხლე უსიყვარულოდ? ჰმმ... ეს არის მომენტი,როცა ორ უკიდურესობას შორის ხარ.სიცოცხლე უსიყვარულოდ,თუ სიცოცხლე ტანჯვით სავსე სიყვარულით. და მაინც,ჩვენ არ გვაქვს არჩევანი ამისა.სიყვარული დაუკითხავად მოდის ჩვენთან,გვირევს ყველაფერს,გვიტოვებს დარდს და

ძველი ნაცნობი

ზოგს როგორი ამინდი უყვარს,ზოგს როგორი..აი,მე,მე წვიმიანი ამიდი მიყვარს...დაცარიელებული ქუჩა და ლამაზად აელვებული ლამპიონები..მარტოოობა მიყვარდა,მიყვარს და ალბათ სულ მეყვარება..

წარსულის ტკივილი

გეხები და ვერ ვგრძნობ.ფიქრებში ისე შემოგაჭდე მხარზე ხელები, რომ თითქმის ერთ არსებად ვიქეცით.    რეალისტი ვიყავი.მქონია ბინძური ფანტაზიაც და ლამაზი, ისეთი,რომ ზღაპრებს დავხატავდი.მქონია, მაგრამ არ ვიყენებდი.არასდროს გავსულვარ რეალიზმის საზღვრებს

მშვიდად მეცხოვრე ოცნებებში

მე და ის ისევ ერთმანეთის პირისპირ ვდგავართ,მას თეთრი მუხლსზევით,მთლიანი კაბა აცვია, მხრებამდე შეჭრილი თმები ზურგზე აქვს გადაყრილი, მასში ყველაფერი საზღვარია თითქოს , არ სცდება მკლავებს,მხრებს,მუხლებს, არ არის ჭრელი. სახე და კაბაც ორივე თითქმის

მაპატიე,ბოდიში,მადლობა,კარგად.

მაპატიე ის,რომ ვეღარ ვახერხებ ხშირად შენს სანახავად გამოსვლას,დარეკვას,მოწერას,რადგან ეს მამწუხრებს,მასევდიანებს,მე კი ეს ისედაც არ მაკლია. ვხვდები,ყველფერი ბოლოსკენ მიდის.ვიცი,ამას შენც ხვდები და ისიც ვიცი,რომ რთულია ამდენხნიანი ურთიერთობა

სიყვარულის არ გამხელა ისჯება

შენ კი აგრძელებ სხვებში მის პოვნას.თუნდაც თვალის ფერით ჰგავდეს,თუნდაც საუბრის მანერით.შეხედავ ერთ ბიჭს/გოგოს და იტყვი.ღმერთო მას,როგორ ჰგავსო. დაუწყებ ამ გგოგოს/ბიჭს იმ სიტყვების თქმას რაც

წყვდიადის სულნი

ღამის დარაჯნი დაძრწიან გარეთ, მათ მზერას მისწვდა უცხო ზმანება, ერთი შეხედვით არ ჩანს ცვლილება მაგრამ,თუ კარგად დავუკვირდებით შორეულ კუთხით ისმის ფაჩუნი კუპრივით შავ-ბნელ,შესუდრულ ღამეს,

***

თავდაპირველად ჭირს, მერე სუნსაც კი აქრობენ, ძველი პატრონისას.ისე ქრებიან ადამიანები, წამით თუ ოდესმე გაგვახსენდება ისინი, ვფიქრობთ არსებობდნენ კი, ოდესღაც თუ ჩვენი ფანტაზიის ნაყოფია'ო.მათ ადგილს სხვები იკავებენ, სხვებისას ისევ სხვები და გამუდმებით

ადამიანის ჭეშმარიტი დანიშნულებაა–იცხოვროს,და არა–იარსებოს

ცხოვრება,ბრძოლის ველი თუ სიკვდილთან მიმავალი გზა?დარწმუნებული ვარ პირველი.ცხოვრება, ბრძოლა თუ შეგუება?რა თქმა უნდა პირველი.ის ძალიან უცნაური,მრავალფეროვანი,სასიამოვნო,