***

თავდაპირველად ჭირს, მერე სუნსაც კი აქრობენ, ძველი პატრონისას.ისე ქრებიან ადამიანები, წამით თუ ოდესმე გაგვახსენდება ისინი, ვფიქრობთ არსებობდნენ კი, ოდესღაც თუ ჩვენი ფანტაზიის ნაყოფია'ო.მათ ადგილს სხვები იკავებენ, სხვებისას ისევ სხვები და გამუდმებით

ადამიანის ჭეშმარიტი დანიშნულებაა–იცხოვროს,და არა–იარსებოს

ცხოვრება,ბრძოლის ველი თუ სიკვდილთან მიმავალი გზა?დარწმუნებული ვარ პირველი.ცხოვრება, ბრძოლა თუ შეგუება?რა თქმა უნდა პირველი.ის ძალიან უცნაური,მრავალფეროვანი,სასიამოვნო,

საძულველი აპრილი

ჩვეუებრივი სასიყვარულო ისტორია არ არის,ჩემზეა.არვიცი რატომ დავწერე აქ უბრალოდ თითქოს დავიცალე ყველაფრისგან,მადლობას გიხდით თუ წაიკითხავთ.აპრილის 28,ერთდროს უმნიშვნელო თარიღი ახლა

წვიმის ალერსი

სუსხიანი დილაა,უხეში ნიავი კანზე მიფათურებს ხელებს ჩემდა დაუკითხავად.ღრუბელი მიწაზეა ჩამოსული და ცდილობს ბურუსში გაგვახვიოს.     მე და შენ ვწევართ საწოლში და ყველა ფანჯარა ღია გვაქვს.ეს სუსხი თითქოს სიამოვნებაა, არა?!დღეს გარეთ არ

სიკვდილის ფერი

უბრალოდ საშინელი გრძნობა როდესაც სიმართლეს იგებ,აქამდე არასდროს მძულებია ადამიანი და შემიძლია უკვე ვთქვა რომ მე მძულს! რალური ისტორია ტკივილით გაჟღენთილი, მაგრამ შეძლო ძლიერმა

უკანასკნელი გასეირნება

..არის ცხოვრებაში წუთები,რომელიც მერე ყოველთვის გემახსოვრება.მოინდომებ დაივიწყო და არდაგავიწყებენ თავს.წლები გავა და გგონია , რომ დაივიწყე,მაგრამ ერთ დღეს თავისთავად ამოგიტივტივდება გონებაში და

მე რომ არ ვიყო ადამიანი.

რომ არა ადამიანი წიგნი ვიქნებოდი. იცი როგორი წიგნი? მკითხველი რომ ჩააფრინდებოდა და ხელის გაშვება აღარ მოუნდებოდა, ისეთი წიგნი მინდა ვიყო რომელსაც ბევრი წაიკითხავს მაგრამ მთავარ აზრს ყველა ვერ გაიგებს, ვერ ჩაწვდება ბოლომდე.

ბებერი დრო

მიყვარს ჩვენი მომენტები ერთმანეთს, რომ ენაცვლება კინოს ფირის კადრებით.თავში ხან ერთი სიუჟეტი ამომიტივტივდება,ხან მეორე და გრძელდება ასე უსასრულოდ.ცაზე ღრუბლები გუნდებადაა გადაყრილი,შუალედებში

შენ.

უყურებ სარკეში გამოსახულ შენს თავს და ცდილობ, უფრო ძლიერად შემოჭდო თითები მკლავებს. გიყვარს, როცა ლოტოსის ყვავილის ფორმას იღებ, თვალებს ხუჭავ და აღარ ცდილობ მოითვალო მრამდენედ ტირი უმიზეზოდ. ყოველ ღამით, მაშინ როცა ტირი, ორი ხელით ხსნი სიძველე

ღამის წყვდიადში

ქარის შრიალი სულს ანგრევდა.ხეების მოძრაობის დინამიკა სხუელს მიძრწოლებდა.წვიმის წვეთების ხმა მკერდს მითრთოლებდა.გხედავდი.ჩემს კანს ეფერებოდი.ამ ბნელ ღამეს გვერდით მეწექი,როგორც უმანკო მთის