განა ცხოვრება შეარგებს ბედნიერებას ვინმეს?

1942 წელი.მეორე მსოფლიო ომი.ჯარისკაცები მიდიოდნენ საომრად სახლში კი ცოლ-შვილებს,მშობლებსა და სხვა ნათესავებს ტოვებდნენ.ბაზაზე სადაც ჯარისკაცებს იღებდნენ ათასობით ბეჭედი რჩებოდა. ყველას უჭირდა

წითელი ღვინო,პარლამენტი და კულულა [სრულად]

ერთი შეხედვით ძალიან გაუბედურებულ ადამიანს ვგავდი,მაგრამ რეალურად ასე არ იყო. ბედნიერი ვიყავი. ადამიანი,რომელიც მიყვარდა იმ დღეს,იმ თითქოს საოცრად ლამაზ დღეს ცოლს ირთავდა და მე მაინც ბედნიერი ვიყავი. ვიხსენებდი დღეს,როცა პირველად ვნახე.ლამაზი იყო.იმ

სიყვარული

სიყვარული? ყველას გონია რომ ამ გრძნობის შესახებ ყველაფერი იცის????თუმცა ეს შეუძლებელია????არავინ არ იცის ზუსტად მისი იერსახე. ის ადრე თუ გვიან ყველა ადამიანთან მივა,თუმცა სვადასხვა სახით, გააჩნია როგორ ხატავს მას ადამიანი გონებაში.ზოგისთვის

სიყვარულით ...

გუშინ დამესიზმრე,დამესიზმრა,რომ ყაყაჩოების ბაღში ვიდექით.შენ ხუჭუჭა თმას აქეთ-იქით იქნევდი და იღიმოდი,მე კიდევ შენი ყურებით ვტკბებოდი (როგორც ყოველთვის) . მე ხომ ვაღმერთებ შენს კულულებს და დამერწმუნე,არასდროს მომბეზრდება მათი ყურება,ვარცხნა და

სიყვარულზე შეყვარებული

უცებ თუ გსურს რეალობას მოწყდე,სიყვარულზე უნდა დაფიქრდე.რა არის? საიდან მოვიდა? რა სურს? რთულია ერთი კონკრეტული აზრის დაფიქცირება ამ საკითხთან დაკავშირებით,თუმცა სასწაული რომაა ყველა თანხმდება.

0 2 , 0 7 , 1 8

მე მიჭირს იმის გადმოცემა რაც იყო და რაც განვიცადე, მე ახლაც კი მიჭირს ამის დაწერა რასაც ვწერ მაგრამ თუ არ დავწერე მე სხვანაირად ჩემს გრძნობას ვერ მოვეფერები. მინდოდა ერთდროულად მეტირა, მეცინა,

თავად სიყვარულია ჭეშმარიტება

 ადამიანთა საოცარ ქმედებებზე კითხვები დაუსრულებლად შეგვიძლია დავსვათ მაგრამ სრულ პასუხებს კითხვისნიშნის გარეშე ვერასდროს მივიღებთ. ამ კითხვებზე 7მილიარდი სხვადასხვა პასუხი არსებობს და თითოეული მათგანი შეიძლება ახლოს იყოს ჭეშმარიტებასთან მაგრამ

ნამდვილი

ამ ცხოვრებაში ნამდვილად რთულია იყოლია ნამდვილი 'ადამიანი - მეგობარი ',,თუნდაც ერთი კონკრეტული ადამიანი, ეგეც არაუშავს, უბრალოდ მეცოდინოს რომ მენდობა ჩემი სჯერა,ეცოდინება როდის რამაწუხებს რამტკივა, როდის ვარ ემოციურად და როდის უემოციოდ, როდის

რა გრძნობაა,როცა ვინმე გიყვარს?

ოხ,როგორ შემცივდა.საყელოს ბოლოებს ყელისაკენ ვქაჩავ და მზერა შენობებს შორის ჩაპრესილი ნისლისკენ გადამაქვს.ვიღაცის ფანჯრიდან შუქი მოჩანს. ეგოისტურად მსიამოვნებს,

წერილი უცნობ ხევსურს

დედას რომ ვეუბნები, ხევსურს უნდა გავყვე-მეთქი, ვაი შენს პატრონსო, – მეუბნება. აბა თბილისში ვინ ვიპოვო ჩემსავით გიჟი, რომ ხევსურეთში წამომყვეს? ვის ავუხსნა, რომ აქედან შორს მინდა. იქ, სადაც ზამთარში გზები იკეტება,