3 წამი და სიყვარული

ვიცი ფიქრობთ ეს ქალი სისულელეებს როშავსო როგორ შეიძლება ასე უყვარდეს ვინმეს ვიღაც უცხოო. მაგრამ ის ჩემთვის უცხო სულაც არაა. ვიცი მასაც ვახსოვარ, ვერ გეტყვით იმას თუ საიდან ვხვდები ამას, მაგრამ...

წვიმასაც სჭირდები!

გაწვიმდა და მერე რა? რა უემოციო ხარ!გარეთ ვერ გახვალ რადგან წვიმს? რა უგრძნობი ხარ!ქოლგის გარეშე არ წახვალ რადგან დასველდები?ფიტული ხარ!წვიმის დროს თითქოს სამყარო ყირავდება,გიჟდება,ადამიანთა სულები ბორგავენ

მერე რა, რომ გოგო დავიბადე

რამდენი რამის თქმა მინდა შენთვის. თუმცა ისიც კი არ ვიცი საიდან დავიწყო. რამდენჯერ მიფიქრია, როგორ მეკითხა შენთვის რატომ მიმატოვე-მეთქი. გონებაში ვალაგებდი აზრებს, როგორ ჯობდა, პირდაპირ მეკითხა თუ შეპარვით და მლიქვნელობით. როცა წარსულში ვიქექები,

წერილი რომელიც შენამდე ვერ მოაღწევს!!!

ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ძალიან დიდი ხანია ვიცნობთ ერთმანეთს.. თითქმის საუბრის გარეშე მოახერხე ჩემი გამოუთქმელი სურვილების გამოცნობა.. მას შემდეგ ბევრს ვფიქრობ, ცოტა მძინავს, ბევრს ვდარდობ და ცოტას

ყალბი მეგობრობა

21-ე საუკუნეში მეგობრობა არ არსებობს ამისთვის ზედმეტად ყალბები ვართ. არ არსებობს ისტორიები, რომლებსაც მეგობრებს ვუყვებით დიდი სიხარულით თითქოს ამით მათთვის იმის დარწმუნებას ვცდილობთ, რომ მათზე მეტი გვაქ ნანახი ან გაგონილი თითქოს გვინდა კიდეც, რომ ეს

ოკეანეში ჩაღვრილი ფიქრები

შიშველი ფეხი იატაკს შეეხო... ჟრუანტელმა მთელი სხეული მოიცვა, ონკანის სახელური გადავატრიალე და პირველი წვეთის შეხებისთანავე კანი ამიკანკალდა. თითოეული წვეთი სხეულზე მეხატებოდა და ფიქრებთან ერთად იდეალურ ჰარმონიას ქმნიდა.შიშველი ფეხი იატაკს შეეხო...

გაკვირვებული მე!

ტაქსიში ვიჯექი და მოწყენილი შინ მივდიოდი... არაფერი საინტერესო არ ხდებოდა ჩვენი ბოლო შეხვედრის შემდეგ. სულ რაღაც ორჯერ შევხვდით, მაგრამ საკამრისი აღმოჩნდა მასზე დამოკიდებულების გამოსაწვევად. არასოდეს არავინ მიზიდავდა და არც მყოლია ბევრი პარტნიორი,

უეცრად წამოვლილი

არაფერი განსაკუთრებული, ის რასაც მეც და შენც ყოველდღე ვფიქრობთ და ძალიან კარგად ვიცით , მაგრამ რატომღაც მასზე საუბარი გვეშინია,,...ჩვენ ყველანი ისეთი ბანალურები ვართ, რომ ყველას საკუთარი თავი ძალიან ორიგინალური გვგონია , არც მე აღმოვჩნდი გამონაკლისი

ასეც კარგად ვარ

ასეთი ბედნიერება რაღაცნაირია.აი ,,მუღამს’’ მოკლებული თითქოს.სად მზეზე მეტად მოკაშკაშე ცოცხალი სხივი,რომ გყავს და სად ზემოთ ჩამოთვილი ჩემი ,,ბედნიერებები’’.მაგრამ რატომღაც ძალიან შემიყვარდა და შევეჩვიე

გულის ცემის რითმს აყოლილი

-ბნელა.-ცივა.ყველაფერი შავი ან უკეთეს შემთხვევაში ნაცრისფერია.გული ნაწყვეტ-ნაწყვეტ, მაგრამ მაინც აგრძელებს ფეთქვას და მეც გულის ცემის რითმს აყოლილი ნაბიჯებით მივუყვები ფიქრებს, მაღლა ძალიან შორს ცაში.