თეთრი ქალი

ადამიანი, ადამიანს უნდა გავდეს. ნურც ეშმაკს დაემსგავსებით და ნურც ანგელოზს. გულით სუფთა და პატიოსან ადამიანს, ყველაზე დიდი ძალა აქვს. და მას შეუძლია, ძლიერი სიყვარული.ხანმოკლე არა მაგრამ, ადამიანისგან დაუფასებელი წუთისოფელი, ადამიანისთვის მალე გადის

ნაშვილები

ეს არის ამბავი, რომელიც ვფიქრობ ყველას გულთან მივა. ამბავი მოგვითხრობს ერთი უბრალო ქალის ისტორიას, რომელსაც ნამდვილად არ ჰქონია უბრალო ცხოვრება. ეს არის ტრაგედია, სადაც უმეტესად დომინირებს ტკივილი, ცრემლი და იმედგაცრუება, ამიტომ თუ მზად ხარ შეუდექი

ტკივილი სულის სიღრმეში

დაღამდა და ვზივარ ბნელ კუთხეში და უცნაური ფიქრებით შეპრყორბილი ამ ტექსტს ვწერ, არ ვიცი რა მჭირს თითქოს დავიკარგე თითქოს გავიჭედე სივრცეში და გასველის ძიებაში ბევრი დრო გამეპარა, მაგრამ მთავარი ისა რომ შენ დაკარგე ის ვისაც ამდენი ხანი ვეძებდი და ასე

განა რამე მინდა?

დავიღალე იმის მტკიცებით, რომ ყველაფერი რაც ხდება, ჩემი ბრალია. იმაზე ფიქრით, მე რომ იქ ვყოფილიყავი, რაღაცას შევცვლიდი. თითქოს სამყაროს წინაშე ვალდებული ვარ და თითოეული ნაბიჯი ან უფსკრულში მითრევს, ან კიდევ, ზოგჯერ სინათლეზე გამოვყავარ.

სასჯელი

-დე, დე და, დე დი კო... გესმის ჩემი? გაიღვიძე, დედა, ნინო ვარ, გთხოვ, გაიღვიძე, რაღაც მინდა მოგიყვე. ეს ერთხელ მომისმინე, მინდა გითხრა, რისი თქმის საშუალებაც აღარასდროს მექნება. გესმის, დე? ჩემს ცხოვრებაზე მინდა მოგიყვე, არშემდგარ ცხოვრებაზე:

სიბრძნე სევდისა, ტანჯვისა და სიხარულისა

არ გახსოვს, შენ ხომ ამაზე ყოველ სევდიან ღამეს ოცნებობ, როცა ცა ორპიროვნებას სტაცებს სამყაროს რომელიღაცა კიდიდან და გულიც უჩვეულოდ გიძგერს; ცა ხან სამოთხისებურ ბედნიერებას განიჭებს, სიხარული თვით ცხოვრებაა თავისი თითოეული წერტილ-განედითო, ხან კი

ვერცხლისფერი მთვარე

ხალხი წერისთვის დამაჯერებელ ისტორიებს თხზავს,ზოგი დრამატიზმით გამსჭვალულს,ზოგი სიყვარულის ისტორიებით.მე კი გეფიცებით სადაცაა გათენდება და მე ისევ მაგიდასთან ვზივარ. ფანჯრიდან, რომლიდანაც მთვარის ყურებაში ვაზის მწვანედ გაშლილი ფოთლები მიშლის

ფიქრობ რომ გიჟის ვარ არა? ვარ!

ყოველთვის მიჭირდა საკუთარი ადგილი მეპოვნა ამ სამყაროში...ახლაც მიჭირს... თითქოს ზედმეტად უცხოც კი ვარ აქაურობისთვის, და ეს რეალობაც ზედმეტად პრიმიტიულია ჩემთვის,მართლაც... ალბად უკვე ფიქრობ

ტყე

ტყეში ყველაფერი გამოღვიძებას იწყებდა და იქაურობა ცხოვრელების მხიარული შეძახიებით ივსებოდა. მაგრამ ბუნებასთან ერთად იღვიძებდნენ ბნელი არსებები. არსებები, რომლებმაც გაანადგურეს ქალაქები და ქვეყნები. არსებები, რომლებმაც შეცვალეს ისტორიები.

ადამიანო!

შენ წერ, მერე აქვეყნებ, ან არ აქვეყნებ.. ზოგჯერ ნაწერებს იტოვებ შენთვის, ზოგჯერ კი გინდა ვინმემ წაიკითხოს. მეორე წუთას კი ხვდები რომ ეს მხოლოდ შენია და არ გინდა ვინმე უხეშად შეეხოს.. თითქოს ზღვაში აღმართული აისბერგი ხარ და იცავ ნაშრომს, მაგრამ