ღამე

საღამოს სურნელი მშვიდია, მდორე თუმცა ყველაზე სასიამოვნო. ღრმად ისუნთქავ მთვლემარე ქალაქის სუნს და შენც ძილი გეკიდება. თითქმის ყველამ ჩააქრო შუქები, ღრმად ამოისუნთქეს და კომფორტულად მოკალათდნენ, შენ კი არ გეძინება. საწოლზე წამომჯდარი მილიონჯერ

და მე ვიქნები პირველი თოვა...

ცუდად ვარ,ძალიან,ძალიან ცუდად...დავიღალე,დამღალა გაუთვებელმა გულის ტკენამ,გაუთავებელმა ლანძღვამ.თითქოს ყველა ანგელოზია და მხოლოდ მე გავჩნდი შეცდომად...თითქოს ყველაფერი თეთრია და მე ერთადერთი შავი ლაქა ვარ ამ სუფთა ქათქათა სამყაროში...თითქოს არავის

wvima..

მე იმასაც ვგრძნობ როგორ ეცემა ფანჯრის მინაზე წვეთები და ერთი წუთით წარმოვიდგენ, რომ ეს მინა მე ვარ, ახლა კი როცა მე მინა ვარ, ვგრძნობ როგორ ეცემა ჩემს სხეულზე წვიმის წვეთები, ვგრძნობ როგორ შემოიჭრა ჩემს სხეულში ,,იგი" ... წვიმის წვეთები ისეთი ცივია,

წერილის აღმოსავლური სუნი(ნაწილი პირველი)

არადა,ეს წერილი ირანში მიმავალი ქალის კი არა,ერთი სინდის დამძიმებული ადამიანისას ჰგავს.აქამდე ვერ მოგწერე,სამი თვე ისე ვიარე,რომ მარტო ვხედავდი,ვგრძნობდი და ვყნოსავდი სხვაადასხვა კულტურებს.იცი,რას დავაკვირდი?ყველა ქვეყანაში მწვანე თვალი სხვადასხვა

ჭიქა ყავა და ცხელი შოკოლადი

მე ვგიჟდებოდი მის ღიმილიან სილურჯეებზე და ის ჩემ აღაჟღაჟებულ ლოქებზე ყოველთვის ხელისგულებით რომ ვცდილობდი დაფარვას. არ მოგვწონდა ერთმანეთის უძილო თვალები და არეული კვების რეჟიმი. არ გვიყვარდა არც ერთს საშინელებათა ფილმები და ვგიჟდებოდით წითელ

წერილი თავშესაფრიდან

სიმართლე გითხრა არ ვიცი როგორ დავიწყო წერა, რადგან ისიც არ ვიცი როგორ მოგმართო. ეს ალბათ იმიტომ, რომ ჯერაც ვერ გამიგია რას წარმოვადგენ შენთვის ან კიდევ არ მინდა გავიგო. მაგრამ არაუშავს, მწარე რეალობას იმ დღიდანვე

"სიყვარულს სიტყვების არ ესმის“

ჯერ კიდევ ბავშვობაში მე შემიყვარდი შენ! ჰოო, სულ პატარა ვიყავი როდესაც შემოიჭერი ჩემს ცხოვრებაში და ყველაფერი თავდაყირა დააყენე. ბავშვურად შემიყვარდი, იმდენად წრფელი იყო ჩემი სიყვარული, რომ შენი

ემიგრანტ დედას

ყველა მშობელი ალბათ იმაზე დიდი ხანი იცოცხლებდა ვიდრე ცოცხლობს, რომ არა შვილებზე გამუდმებული ჯავრი. თუმცა რა იქნებოდა მათი ცხოვრება, რომ არა ჩვენ.მერამდენე ახალ წელს ვხვდები უშენოდ და მერამდენედ

მეგობრობა თუ ?!

გზააბნეული დავდივარ და დავეძებ ჩემთვის ორ უძვირფასეს ადამიანს-მეგობარს და შეყვარებულს..აფეთქების შემდეგ გზააბნეული დავდივარ და დავეძებ ჩემთვის ორ უძვირფასეს ადამიანს-მეგობარს და შეყვარებულს.. ეზოს წინა მხრისკენ მივიწევ და მაინც, იმედიანად ვიხედები

გავზარდე, დე...

უფლებას შევხედო შენ ფოტოს. ბავში მინდა ვიყო დე... ბავში! მინდა შენ მივლიდე, თმას მიწნიდე, მკოცნიდე და ათას ფერ კაბას მყიდულობდე პეპლებით მოქარგულს. ბავშვობა მინდა დე... ის ბავშვობა თვალებში რომ არ ვუყურებდი და დღევანდელ ყოფას ასე ხამად ვესწრაფვოდი.