წერილი მომავლიდან ...

ეს იმდენად დიდი ხნის უკან და იმდენად უმნიშვნელო საუბარი იყო, რომ მეც მიკვირს როგორ დაამახსოვრდა,თუმცაიცოდი რომ დედასთვის თქვენი საუბარი უმნიშვნელო არასოდეს რომ არ ყოფილა მამი? …როგორ მახსოვს საოცრად ცივი ღამე იყო… საშინლად ციოდა (შენი არ ვიცი მაგრამ

დრო

მომავალი არაა საშიში, ის მთლიანად ჩვენზეა დამოკიდებული, მხოლოდ წარსულის უნდა გვეშინოდეს რადგან მასთან უძლურნი ვართ. გაივლის წუთი და ის უკვე წარსულის საკუთრებაა... წარსული რომ არ იყოს არ იქნებოდა სინანული და არც მონატრება. მაშინ სამყარო სულაც არ

სიბნელე

-სიბნელეში ყველაზე მეტად რა გიზიდავთ? -ფიქრი -ფიქრი რაზე? -რამდენჯერ შეიძლება გავათავო მე ტანტრას დროს.

ველური, შავტუხა ქალი

დიდ, ფრიალა კაბებს რომ ჩაიცვამდა, რომლებიც მე თუ მკითხავთ, საერთოდ არ უხდებოდა მის გამხდარ, გველივით მოქნილ სხეულს და ბევრს დარბოდა მინდორში. ხელს კაბის კალთას მოკიდებდა, ცალ ხელს გაშლიდა ხოლმე და უშნო კაბებით და გაშლილი თმებით ნამდვილად ჰგავდა

მორიგი წერილი დამიანეს

სიცხემ ისევ ამიწია, დამიანე. რა სამწუხაროა რომ ახლოს არ ხარ და ვეღარ მიზომავ ტუჩების შუბლზე დადებით სიცხეს. ლიმნიან ჩაის ვსვამ, ამბობენ კარგიაო, მაგრამ მე ხომ ვიცი რომ ეს სიცხე გაციების კი არა ტკივილებისგანაა გამოწვეული. ძვლებში მამტვრევს, 38ს

დაობლებული სული ანუ სიცარიელე

ადამიანი იმდენად ეგოისტია ,რომ სურს მიიღოს მარადიულობა მაგრამ ამ მარადიულობაში დროებითს ვერ აფასებს და კარგავს იმას რასაც მისი გაბედნიერება შეეძლო.როდესაც ვიღაცის ღიმილიანი სახე შენი ბედნიერების დასაწყისი ხდება ,აქ მასთან განშრება დიდი ტკივილია.და

კიდევ გავფრინდეთ ერთად

შენ არ ვიცი როგორ ხარ, მე არც ისე კარგად. ყოველ ღამე, როცა ვწვები, არ მასვენებს დანაშაულის გრძნობა. მგონია გაგიშვი და ისე ვერ დაგაფასე, როგორც იმსახურებდი. ყოველდღე ვზივარ ფანჯარასთან სიჩუმეში და შენს მოსვლას ველი. მიუხედავად იმისა, ვიცი აღარ

In your eyes!

ვიცი, რომ მერიდები, რადგან როცა ჩვენი თვალები სრულიად შემთხვევით აწყდებიან ხოლმე ერთმანეთს, შენ მაშინვე დაბლა ხრი თავს თითქოს გრძნობ, რომ დააშავე. ან უბრალოდ მე მეჩვენება ასე. იქნებ მართლაც მეჩვენება ყველაფერი? იქნებ შენი სიყვარულიც მომეჩვენა?

სარკის მიღმა

თეთრი სხივები... მატარებლის ხმაური... თვალისმომჭრელი განათება... გაშლილი სივრცის შუაგულში სადაც უამრავი სარკეა ახლაგაზრდა ქალი დგას.ალისფერი თმები მხრებზე აქვს მიმოფანტული.სახეს ვერ ვხედავ,მხოლოდ ზურგს

მე(გულები)

„ყველა ფიქრი თვალებში ჩახედვით იწყება, მაგრამ ზოგიერთი ცრემლით მთავრდება, ზოგი კი ღიმილით… ქვეყნად ისე არაფერი იკარგება, როგორც ჩუმი და უთქმელი ფიქრი, თუმცა რაღაც საიდუ