მე არ მყავს მუზა...

არმინდოდა წასვლა,ეს იმას არ ნიშნავს,რომ დარჩენა მინდოდა.მხოლოდ მეგონა,რომ გწამდა ცხოვრების,ოცნებების... ისევ შევცდი,არაუშავს... შეცდომებზე ვსწავლობთ. ბოლო გამარჯობამ თავბრუ დამახვია, არ შემიძლია ვიდგე და უბრალოდ ყოველ წამს ჩემი თვალები შენ

მარტივი შეუძლებლობა

ზიხარ ოთახში ადამიანთან ერთად. უყურებ თვალებში, უყვები პრობლემებზე, განცდებზე, ფიქრებზე, ის ხელს გადებს გამშვიდებს, განუგეშებს. ეს ყველას სჩვევია. საბოლოოდ ის იღლება, იღლება შენი მოსმენით, არ აინტერესებს. შენ ამას ხვდები და მერე საკუთარი თავის

შენ შენ ხარ ისევ

გუშინ ისევ იჯექი ჩემ წინ და ბოლო წლებისგან განსხვავებით შენ შენ იყავი. შეცვლილი, გაზრდილი, აღარსად იყო შენი გრძელი წითელი თმები, მე რომ ვერც ერთხელ ვერ შეგიქე და თეთრი კანი, ასე რომ ვიცავ ყოველდღე მზისგან და შენ არა. შენ შენ იყავი და მე უკვე ვეღარ

მაგდა, ვამაყობ რომ მყავხარ!

ადრე როცა მესმოდა ისტორიები მეგობრობაზე, ხშირად მომდიოდა თავში ცინიკური აზრები. ახლა ვხვდები, რამხელა შეცდომა დავუშვი , როცა პირველად გამიელვა თავში ნამდვილი, ჭეშმარიტი მეგობრობის არარსებობის იდეამ. მეგობარი, ეს ის ადამიანია, რომელიც მთელი

ამონარიდი დღიურიდან

ვწევარ ტელეფონით ხელში ჩემს ფუმფულა საწოლში და გამდის ცრემლები ღაპაღუპით, ზიგჯერ ისე სულელურად განვიცდი რომ ნერვები მეშლება საკუთარ თავზე ,შემიძლია დილით ნანახ ბავშვიან ქალზე ვიტირო მოთქმით მეტროში რომ მათხოვრობდა, ან ერთი კვირის წინ გაგონილ

მწვერვალზე ასვლა არჩევითია, ჩამოსვლა- გარდაუვალობა

ჩემი მამაპაპისეული სახლიმთაში დგას,არაგვის პირას. ერთ დროს დიდ, მჭიდროდ დასახლებულ სოფელში დღეს თითო-ოროლა სახლიღა შემორჩენილა და იმათგანაც ზამთრობით სულ რამდენიმედან ამოდის კვამლი. ჩვენი სახლის უკან კი, უზაარმაზარი მთა დაყუდებულა. მახვილი თვალი

როცა არავის სჭირდები!

იმედია ამის გამო გიჟად არ ჩამთვლით,რადგან ასეთი უჩვეულო ფიქრები უმიზეზოდ ნამდვილად არ მსტუმრობდნენ. ჩემზე კარგად არავინ იცის რას ნიშნავს იყო უსარგებლო, რადგან დაბადებიდან ვიტან დამცირებას,თუმცაღა არცკი ვიცი როდემდე გავუძლებ ამას. სულ ის ჩამესმის

ჩემი სული

უსახლკარო ვარ , არ მაქვს ნავსაყუდელი, არ მაქვს ადგილი სადაც ჩემი სული გაშიშვლდება და ნაზად იმოძრავებს, ჩემი სული უსახლკაროა არ აქვს ადგილი სადაც ცრემლის მოსაწმენდად შევა ან სადაც მყუდროდ დაჯდება რათა კიდევ ერთხელ შეძლოს  დაამარცხოს შავი ფერის

მარტივი შეუძლებლობა

ზიხარ ოთახში ადამიანთან ერთად. უყურებ თვალებში, უყვები პრობლემებზე, განცდებზე, ფიქრებზე, ის ხელს გადებს გამშვიდებს, განუგეშებს. ეს ყველას სჩვევია. საბოლოოდ ის იღლება, იღლება შენი მოსმენით, არ აინტერესებს. შენ ამას ხვდები და მერე საკუთარი თავის

ღმერთის ფიქრებთან ბრძოლა

ღმერთი ღრუბლების სიღრმეში კი არ ზის და კი არ დაგვყურებს.ჩემი ღმერთი ჩემს თავში ნაპოვნი ნათელი წერტილია რომლის რწმენაც მაქვს. ღმერთი ჩემს სულშია და ალბათ ძინავს.ალბათ ოთხკედელში გიჟი გიჟს გავს.მე კი გარეთ ადამიანს.