გაყინული სულიდან..

ყოველთვის მინდოდა ადამიანი ვყოფილიყავი.. სიმშვიდის შეგრძნება შემძლებოდა.. ბოლო პერიოდია ნაბიჯარეული დავდივარ.. ვერაფერს ვგრძნობ.. ხელები მეყინება.. ცივა..

გაიღიმე! მას სხვა უყვარს...

-დამიბრუნე! დამიბრუნემეთქი! მერამდენედ უნდა გითხრა?_ბრაზდება, მაგრამ მაინც იცინის. _მეც გთხოვე მომიყევი და დაგუბრუნებმეთქი!_ჯიუტად არც მე ვეშვები. _ჰოდა არ მოგიყვები! _ჰოდა არ დაგიბრუნებ! _დამიბრუნე და გეტყვი ჩემი მომავალი შეყვარებულის სახელ. _ჯერ

მეგობრობიდან წყვილამდე

თავიდანვე შენზე ვგიჟდებოდი-მეთქი რომ გითხრა მოგატყუებ,პირიქით,ვერ გიტანდი. ვერც შენ და ვერც შენს სამეგობროს. ახლაც მახსოვს,წლების წინ,მე მერვე კლასელი ღლაპი როგორ დავუდექი წინ, ჩემზე ბევრად უფროსებს,შენს ძმაკაცებს.იმის მერე წლები გავიდა,ბევრი რაღაც

მანძილი.

აეროპორტი. მე განშორება და შენ! ****** ვერ ვიტყვი ყველაფერი მაშინ დაიწყო,როცა დავინახე-მეთქი,მაგრამ დიდი დრო არიყო გასული რაც აღმოვაჩინე,რომ მის გარეშე არ შემეძლო,უფროსწორად ვერ.

სიგიჟე

--საბოლოოდ ყველანი იმ მახეში გავებმებით... მემგონი... აი... ხომ ვთქვი...უკვე გავები... მეშინია... სიჩუმე! კარგად ვგრძნობ თავს... არც ისე ცუდია ხომ იცით?! რა გინდა?? გაინტერესებს რახდება??? სიჩუმე!! რა ხდება!... ხდება ის, რომ...

არ მენატრები.

სექტემბრის სუსხით გაჟღენთილ საღამოს მე ისევ ისე მივუყვები ნაცნობ ქუჩას, როგორც გუშინ, გუშინწინ და როგორც ყოველთვის... არ მენატრები, მეტიც, შენ მაგივრად სხვა მენატრება და მოლოდინიც სხვისი მქანცავს, ოღონდ არ ვიცი ის სხვა ვინაა, როგორია,საით მიდის ან

მალე შემოდგომა დაიწყება..

მალე შემოდგომა დაიწყება.. თვეები ნოემბრისთვის გაგვამზადებენ.. მე ისევ დავიწყებ თხელი მაისურით.. ფინჯანი ყავით სიარულს.. შენ მჭიდროდ შემოიხვევ მანტოს და

სახლში დაბრუნება

სასოწარკვეთილი თავზე ბალიშს ვიფარებ, სიბნელე მშთანთქავს და არაფერი მესმის. წამით წარმოვიდგინე, რომ ღია კოსმოსში ვარ, ვაკუუმში და ირგვლივ სრული სიცარიელეა. ერთადერთი რაც ჩემს არსებობაში მარწმუნებს, ეს გონებაში აღძრული აპოკალიპტური აზრებია.

-გაიდეალურებული კომპოზიცია

სიგიჟეა. იდილიას ვპოულობ იქ, საიდანაც სხვები უბრალოდ გარბიან. ვტკბები სხვებისთვის თვალების დახუჭვის მიზეზით და ვსაზრდოობ სხვებისთვის გამაყრუებელი ხმით. სხვები... სისულელეა და ისინიც სულელები არიან.

თვალები

ზოგჯერ სევდიანი, ზოგჯერ ცრემლიანი, ზოგიც სიცოცხლითა და ბედნიერებით სავსე-ეს ყველაფერი თვალებია. თვალები ხომ ყველაზე მგრძნობიარეა.ცრემლის სახით ის განცდილ ტკივილს გადმოსცემს.თვალებია, რომლებიც არასდროს ტყუის.ეს მაგიური სხეული ზოგიერთ შემთხვევაში